Í gettóinu 3. ágúst 2007 00:01 Þegar ég var þrettán upphófst hryðjuverkafaraldur í skólanum mínum, flugeldar voru sprengdir í klósettum og ruslafötum. Skólastjórinn gekk í bekki með sundurtætta ruslatunnu undir hendinni og einkennisklæddan lögregluþjón undir hinni, sem sagði að allir yrðu að ,,æxla ábyrgð á eigin gjörðum". Þessi reynsla af lífinu í gettóinu kom mér loks til góða á Heathrowflugvelli um daginn. Í millilendingunni þvældist ég um flugvöllinn þveran og endilangan með fullan poka af matarleifum í leit að ruslafötu. Það reyndist ekki vera ein einasta ruslafata á Heathrow. Ég lagði strax saman tvo og tvo: það er jú hægt að setja sprengjur í ruslatunnur. Besta ráðið er auðvitað að fjarlægja ruslatunnurnar. Besta ráðið er að taka enga sénsa með þjóðaröryggið. Sem draup vissulega af hverju strái. Fólki skrikaði fótur í þjóðarörygginu þar sem það gekk lúpulegt á sokkaleistunum í gegnum vopnaleitarhliðið, enda má koma fyrir heilu vopnabúri í góðum ítölskum blankskóm. Ungbarnamæður roðnuðu af þjóðaröryggi þegar þær sleiktu brjóstamjólk af handarbakinu undir vökulum augum tollvarða, smá sýni úr pelanum. Traustvekjandi útverðir þjóðaröryggisins voru glerkassar fullir af tappatogurum, tannkremstúpum, naglaklippum, naglaskærum og naglaþjölum - handsnyrting utan veggja baðherbergisins er að sjálfsögðu ógn við þjóðaröryggið. Kannski er það eins og að stökkva vatni á geit að spyrja á Íslandi hvers vegna ekki sé gripið til svipaðra öryggisráðstafana þegar maður fer um borð í önnur almenningsfarartæki, sem í öðrum löndum eru fullt eins vænleg skotmörk. Neðanjarðarlestum er víst ekki að dreifa og enginn myndi græða á því að sprengja upp íslenskan strætisvagn. (Myndi hryðjuverkamaður einu sinni nenna að bíða eftir næsta strætó, eins og tímataflan er orðin? Eða tíma að borga sig inn?) Það er nú samt ástæða til þess að spyrja. Af því að það eru svo fáir sem virðast sjá nokkuð athugavert við að geta ekki stigið upp í flugvél án þess að taka þátt í þessum sirkus til varnar þjóðarörygginu, sem virðist allur ganga út á minnkandi öryggiskennd almennings samfara auknu raunverulegu öryggi. Við lútum bara höfði, förum úr skónum, látum hirða af okkur djúsið og naglaþjölina og eltum hælana á næsta manni í gegnum hliðið. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kristín Svava Tómasdóttir Mest lesið Það er list að lifa með krabbameini Hlíf Steingrímsdóttir Skoðun Konur sem stinga hvor aðra í bakið Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Græðgin sem hlífir engum Snæbjörn Brynjarsson og Þórólfur Júlían Dagsson Skoðun Orðræða mótar menningu – og menningin mótar okkur öll Jóhanna Bárðardóttir Skoðun Leiðtogi sem nær árangri Birkir Jón Jónsson Skoðun Kennitala á blaði Jón Viðar Pálsson Skoðun Þjónusta og greining á börnum með ADHD Elín H. Hinriksdóttir og Sólveig Ásgrímsdóttiir Skoðun Fjör á fjármálamarkaði Fastir pennar Sameining sem eflir íslenskan landbúnað Egill Gautason Skoðun Alvöru mamma Anna Margrét Hrólfsdóttir Skoðun
Þegar ég var þrettán upphófst hryðjuverkafaraldur í skólanum mínum, flugeldar voru sprengdir í klósettum og ruslafötum. Skólastjórinn gekk í bekki með sundurtætta ruslatunnu undir hendinni og einkennisklæddan lögregluþjón undir hinni, sem sagði að allir yrðu að ,,æxla ábyrgð á eigin gjörðum". Þessi reynsla af lífinu í gettóinu kom mér loks til góða á Heathrowflugvelli um daginn. Í millilendingunni þvældist ég um flugvöllinn þveran og endilangan með fullan poka af matarleifum í leit að ruslafötu. Það reyndist ekki vera ein einasta ruslafata á Heathrow. Ég lagði strax saman tvo og tvo: það er jú hægt að setja sprengjur í ruslatunnur. Besta ráðið er auðvitað að fjarlægja ruslatunnurnar. Besta ráðið er að taka enga sénsa með þjóðaröryggið. Sem draup vissulega af hverju strái. Fólki skrikaði fótur í þjóðarörygginu þar sem það gekk lúpulegt á sokkaleistunum í gegnum vopnaleitarhliðið, enda má koma fyrir heilu vopnabúri í góðum ítölskum blankskóm. Ungbarnamæður roðnuðu af þjóðaröryggi þegar þær sleiktu brjóstamjólk af handarbakinu undir vökulum augum tollvarða, smá sýni úr pelanum. Traustvekjandi útverðir þjóðaröryggisins voru glerkassar fullir af tappatogurum, tannkremstúpum, naglaklippum, naglaskærum og naglaþjölum - handsnyrting utan veggja baðherbergisins er að sjálfsögðu ógn við þjóðaröryggið. Kannski er það eins og að stökkva vatni á geit að spyrja á Íslandi hvers vegna ekki sé gripið til svipaðra öryggisráðstafana þegar maður fer um borð í önnur almenningsfarartæki, sem í öðrum löndum eru fullt eins vænleg skotmörk. Neðanjarðarlestum er víst ekki að dreifa og enginn myndi græða á því að sprengja upp íslenskan strætisvagn. (Myndi hryðjuverkamaður einu sinni nenna að bíða eftir næsta strætó, eins og tímataflan er orðin? Eða tíma að borga sig inn?) Það er nú samt ástæða til þess að spyrja. Af því að það eru svo fáir sem virðast sjá nokkuð athugavert við að geta ekki stigið upp í flugvél án þess að taka þátt í þessum sirkus til varnar þjóðarörygginu, sem virðist allur ganga út á minnkandi öryggiskennd almennings samfara auknu raunverulegu öryggi. Við lútum bara höfði, förum úr skónum, látum hirða af okkur djúsið og naglaþjölina og eltum hælana á næsta manni í gegnum hliðið.