Raup eða alvara? 1. desember 2006 06:00 Jón Baldvin Hannibalsson, fyrrverandi utanríkisráðherra og formaður Alþýðuflokksins, greinir frá því í viðtali við þetta blað liðinn miðvikudag að hann hafi á þeim tíma er hann gegndi þessum embættum báðum talið meira en litlar líkur á að fulltrúar bandarísku leyniþjónustunnar CIA hefðu haft aðgang að sérstöku öryggisherbergi í utanríkisráðuneytinu til þess að stunda njósnir. Í þessu sambandi tilgreinir ráðherrann fyrrverandi einkum árin 1992 og 1993 þegar endurskoðun á varnarsamningnum stóð yfir. Jafnframt segir hann aðspurður að ekki hafi verið kostur á að kæra mál af þessu tagi því að þau hefðu farið til dómsmálaráðuneytisins sem hefði falið sömu bandarísku leyniþjónustumönnum rannsóknina. Vandinn við að meta þessi ummæli er fyrst og fremst sá að ekki er ljóst hvort ráðherrann fyrrverandi vill láta líta á þau sem raup eða alvöru. Ef rétt þætti að líta á þau sem alvöru vakna fyrst og fremst upp nokkrar spurningar. Hvað ber ráðherra að gera sem fær grun um að erlendir njósnarar noti hans eigið ráðuneyti til starfsemi sinnar gegn hagsmunum íslenska ríkisins? Á honum hvíla einfaldlega þær skyldur að viðlagðri ábyrgð samkvæmt lögum um ráðherra að gera ráðstafanir til þess að stöðva það ástand án tafar. Hvers vegna var það ekki gert? Þá er ástæða til að spyrja hvort líklegt sé að erlendir njósnarar hafi árum saman stundað iðju sína í utanríkisráðuneytinu án aðildar eða vitneskju annarra embættismanna þess? Hvers vegna lét ráðherra það álitamál kyrrt liggja? Málið er svo einfalt að ráðherra ber ábyrgð á að í ráðuneyti hans gerist ekkert sem andstætt er lögum og stjórnarskrá eða stefnir heill ríkisins í hættu. Ráðherra má eins og kunnugt er krefja ábyrgðar fyrir störf, vanrækt starfa og stórkostlegt hirðuleysi. Finnst ráðherranum fyrrverandi nú að það hefði átt að gera? Hvers vegna var málið ekki kært til Rannsóknarlögreglu ríkisins sem fór með rannsókn opinberra mála á þeim tíma? Ráðherrann fyrrverandi gefur þá skýringu að dómsmálaráðuneytið hefði tekið málið til sín og og stýrt rannsókninni sjálft og notað til þess sömu erlendu njósnara og hann hafði grunaða. Felast ekki í þessum ummælum grunsemdir um brot dómsmálaráðuneytisins á lögum og stjórnarskrá? Gat nokkur annar en dómsmálaráðherrann borið ábyrgð á slíkum vinnubrögðum? Sat hann ekki í embætti í stjórnskipulegu umboði þingmanna Alþýðuflokksins eins og aðrir ráðherrar á þeim tíma? Var ekki fullkomlega ábyrgðarlaust af þeim að styðja með þeim hætti ráðherra sem þeir grunuðu um slík verk? Hvers vegna var Alþingi ekki gerð grein fyrir grunsemdunum um háttsemi dómsmálaráðuneytisins? Þetta eru þau raunverulegu álitaefni sem við blasa ef ráðherrann fyrrverandi kýs að láta meta ummæli sín í alvöru. Kjósi hann hins vegar að litið sé á þau sem raup er aðeins efni til að spyrja einnar spurningar: Er ekki ástæða til að færa umræður um mál af þessu tagi á aðeins hærra plan? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skoðanir Þorsteinn Pálsson Mest lesið Þegar móðir mín kvaddi okkur fyrir einu ári síðan í dag Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Þegar ómennskan vitnar í lög Bubbi Morthens Skoðun Góðan daginn, ég ætla að fá … ENGLISH PLEASE! Ólafur Guðsteinn Kristjánsson Skoðun Umhyggja - hvað er það? Árný Ingvarsdóttir Skoðun Þeir borga sem nota! Tómas Kristjánsson Skoðun Álit Einhverfupaunksins um ABA meðferð og kennslu á Íslandi Sigrún Ósk Stefánsdóttir Skoðun Þessi stórskrítnu norm í óbarnvænu samfélagi Sólveig María Svavarsdóttir Skoðun Veistu þitt skýjaspor? Hólmfríður Rut Einarsdóttir,Þóra Rut Jónsdóttir Skoðun Kenningar úr gildi svo að kirkjan þarf að komast á annað stig Matthildur Björnsdóttir Skoðun Samkennd samfélags Guðrún Karls Helgudóttir Skoðun
Jón Baldvin Hannibalsson, fyrrverandi utanríkisráðherra og formaður Alþýðuflokksins, greinir frá því í viðtali við þetta blað liðinn miðvikudag að hann hafi á þeim tíma er hann gegndi þessum embættum báðum talið meira en litlar líkur á að fulltrúar bandarísku leyniþjónustunnar CIA hefðu haft aðgang að sérstöku öryggisherbergi í utanríkisráðuneytinu til þess að stunda njósnir. Í þessu sambandi tilgreinir ráðherrann fyrrverandi einkum árin 1992 og 1993 þegar endurskoðun á varnarsamningnum stóð yfir. Jafnframt segir hann aðspurður að ekki hafi verið kostur á að kæra mál af þessu tagi því að þau hefðu farið til dómsmálaráðuneytisins sem hefði falið sömu bandarísku leyniþjónustumönnum rannsóknina. Vandinn við að meta þessi ummæli er fyrst og fremst sá að ekki er ljóst hvort ráðherrann fyrrverandi vill láta líta á þau sem raup eða alvöru. Ef rétt þætti að líta á þau sem alvöru vakna fyrst og fremst upp nokkrar spurningar. Hvað ber ráðherra að gera sem fær grun um að erlendir njósnarar noti hans eigið ráðuneyti til starfsemi sinnar gegn hagsmunum íslenska ríkisins? Á honum hvíla einfaldlega þær skyldur að viðlagðri ábyrgð samkvæmt lögum um ráðherra að gera ráðstafanir til þess að stöðva það ástand án tafar. Hvers vegna var það ekki gert? Þá er ástæða til að spyrja hvort líklegt sé að erlendir njósnarar hafi árum saman stundað iðju sína í utanríkisráðuneytinu án aðildar eða vitneskju annarra embættismanna þess? Hvers vegna lét ráðherra það álitamál kyrrt liggja? Málið er svo einfalt að ráðherra ber ábyrgð á að í ráðuneyti hans gerist ekkert sem andstætt er lögum og stjórnarskrá eða stefnir heill ríkisins í hættu. Ráðherra má eins og kunnugt er krefja ábyrgðar fyrir störf, vanrækt starfa og stórkostlegt hirðuleysi. Finnst ráðherranum fyrrverandi nú að það hefði átt að gera? Hvers vegna var málið ekki kært til Rannsóknarlögreglu ríkisins sem fór með rannsókn opinberra mála á þeim tíma? Ráðherrann fyrrverandi gefur þá skýringu að dómsmálaráðuneytið hefði tekið málið til sín og og stýrt rannsókninni sjálft og notað til þess sömu erlendu njósnara og hann hafði grunaða. Felast ekki í þessum ummælum grunsemdir um brot dómsmálaráðuneytisins á lögum og stjórnarskrá? Gat nokkur annar en dómsmálaráðherrann borið ábyrgð á slíkum vinnubrögðum? Sat hann ekki í embætti í stjórnskipulegu umboði þingmanna Alþýðuflokksins eins og aðrir ráðherrar á þeim tíma? Var ekki fullkomlega ábyrgðarlaust af þeim að styðja með þeim hætti ráðherra sem þeir grunuðu um slík verk? Hvers vegna var Alþingi ekki gerð grein fyrir grunsemdunum um háttsemi dómsmálaráðuneytisins? Þetta eru þau raunverulegu álitaefni sem við blasa ef ráðherrann fyrrverandi kýs að láta meta ummæli sín í alvöru. Kjósi hann hins vegar að litið sé á þau sem raup er aðeins efni til að spyrja einnar spurningar: Er ekki ástæða til að færa umræður um mál af þessu tagi á aðeins hærra plan?