Maður verður að vera kátur

Fagurt sumarkvöld við sunnanverðan Breiðafjörð. Sólin er að skríða fram hjá Kirkjufellinu og stefnir í sjóinn yfir Melrakkaey. Þótt orðið sé áliðið kvölds telur Finni veitingamaður í Krákunni í Grundarfirði ekkert sjálfsagðara en að reiða fram humarsúpu og aðrar himneskar kræsingar handa hungruðu langferðafólki. "Við afgreiðum ferðamenn með mat alveg þar til við lokum og höfum lent í að vera að matreiða handa þeim klukkan þrjú að nóttu. Það er leiðinleg kynning fyrir land og þjóð að einungis sé hægt að drekka á nóttunni en ekki fá neitt að borða," segir hann. Aðspurður segir hann opið í Krákunni til 1 öll kvöld og 3-4 um helgar. Þá eru stundum böll. "En hér eru yfirleitt aldrei læti," segir Finni. "Ef einu sinni þarf að setja mann út þá kemur hann ekki hér inn aftur og það fréttist," bætir hann við.

Finni ólst upp á Siglufirði en hefur lengst af búið í Grundarfirði. "Reyndar erum við hjónin búin að flytja þrisvar til Reykjavíkur en komum alltaf til baka," segir hann. Nú hafa þau verið þar samfleytt frá 1991, þá keyptu þau húsið sem Krákan er í að nokkru leyti hálfklárað og það var í 24. sinn sem þau byggðu eða gerðu upp hús. Við erum búin að taka til hendinni enda er hjónabandið gott. Við höfum aldrei haft tíma til að rífast," segir Finni og hlær. Hann er smiður að mennt og kveðst hafa byrjað fjórtán ára að læra hjá móðurbróður sínum. "Hann gerði allt vel sem hann gerði og við nemendurnir komumst ekki upp með neitt fúsk heldur," segir hann. Vandvirknina hefur Finni fært yfir í veitingareksturinn því allt virðist ganga smurt á Krákunni. Það er bara hann sjálfur sem ekki gengur smurt, heldur stingur illilega við. Spurður um ástæðuna svarar hann glettinn. "Þetta byrjaði þegar ég var í fimleikum, ungur maður. Mér hefur verið tjaslað saman aftur og aftur. Ég tel að ef ég dræpist þá væru þeir svo hræddir um að missa völdin, hvort sem væri uppi eða niðri. Því hef ég fengið að vera kyrr. Maður verður að vera kátur. Helmingurinn af þessu lífi er að vera kátur."