Bakþankar

Hvar eru hommarnir?

Benedikt Bóas skrifar
Guðmundur Þorbjörnsson er umsjónarmaður þáttarins Markmannshanskarnir hans Alberts Camus, sem hlusta má á Rás 1 á laugardagsmorgnum. Þættirnir eru geggjaðir. Í síðasta þætti var rætt um hvar hommarnir væru í fótbolta.

Það er nefnilega ótrúleg staðreynd að enginn hommi, sem sparkar í fótbolta, er eitthvað voðalega góður að sparka í fótbolta. Ekki opinberlega allavega. Þrátt fyrir að fótbolti sé frekar hommaleg íþrótt samkvæmt Sigríði Ásgeirsdóttur menningar­fræðingi sem var viðmælandi í þættinum.

Persónulega þá skiptir kynhneigð mig engu máli. Mér gæti ekki verið meira sama. Annaðhvort er fólk gott í fótbolta eða ekki og af einhverjum orsökum virðast samkynhneigðir karlmenn einfaldlega ekki góðir í fótbolta. Samkynhneigðar konur eru hins vegar frábærar í fótbolta.

Um helgina skörtuðu lið í enska boltanum fyrirliðaböndum og reimum og ég veit ekki hvað og hvað til stuðnings samkynhneigðum. Slíkt er til fyrirmyndar og ég held að það styttist í að fyrsti homminn, sem verði í heimsklassa, komi fram á sjónarsviðið. Það getur bara ekki annað verið.

Og hvað gerist þá? Nákvæmlega ekki neitt. Það er nefnilega það fyndna við það. Fólk mun öskra og púa á viðkomandi úr stúkunni en það er engin nýlunda. Flestir heimsklassa leikmenn fá baulið beint í andlitið á útivelli. Íþróttin mun ekkert breytast ef það labbar heimsklassa hommi inn á völlinn. Og er það ekki bara hið besta mál? Ég sé allavega ekki vandamálið. Sá sem gerir það má vinsamlegast troða þeim skoðunum upp í óæðri endann á sér og vera inni í hellinum sínum.

Kynhneigð skiptir nefnilega engu máli. Hvorki í fótbolta né lífinu sjálfu.






×