Nútíminn er trunta Logi Bergmann skrifar 26. nóvember 2016 07:00 Nú, þegar ég er að verða miðaldra, langar mig að skrifa vel miðaldra pistil. Svona „Það var allt betra í gamla daga“-pælingu. Það er reyndar mjög erfitt, því það var ekki allt betra í gamla daga. Reyndar bara frekar fátt. En við höfum samt sem áður tapað nokkrum dýrmætum eiginleikum. Mannfræðingar munu eflaust kalla þetta þróun, eins og þegar dýrategundir gengu á land og misstu tálknin. Hugsanlega er þetta ekki alveg sambærilegt, en samt. Við kunnum til dæmis ekki að leita. Í gamla daga (þetta er ekki í síðasta skipti sem ég nota þetta hugtak) var bara heimasími. Föstudagskvöld og Steingrímur vinur minn er ekki heima. Þá eru góð ráð dýr. Þá breyttist maður í leynilöggu sem þurfti að reyna að komast að því hvert sá grunaði (besti vinur) hefði farið. Hvar væri líklegast að finna hann til þess að tapa ekki dýrmætum tíma við unglingadrykkju. Maður gat jafnvel tapað öllum hópnum og ráfað um einn og endað á að hanga heima hjá foreldrum sínum. Það var alltaf mikill skellur. Í gamla daga var hægt að rífast um allt. Löng og hressandi rifrildi með aukinni hættu á vinslitum voru alltaf skemmtileg. Nú finnst mér eins og það sé bara rifist um pólitík. Helvítis Google er búið að skemma svo mörg frábær rifrildi. Þau eru kannski rétt að keyrast í gang þegar einhver bjáninn rífur upp símann og flettir ágreiningsefninu upp. Þar með er búið að skemma fínt rifrildi sem hefði getað staðið tímunum saman með tilheyrandi æsingi og yfirlýsingum og mögulega uppáhaldinu mínu: Veðmáli.Fundna kynslóðin Nú kann enginn lengur að rata. Listin að keyra um með fangið fullt af korti (sem var alltaf í einhvers konar bjánalegu broti sem aldrei var hægt að ganga frá) er deyjandi. Nú nota menn bara símann og villast aldrei. Það getur ekki verið hollt fyrir fólk að villast aldrei. Það er fátt sem kennir manni meiri auðmýkt en að þurfa að spyrja til vegar. Í gamla daga var töff að reykja (staðfest). Nú hef ég ekki hugmynd um hvað er töff. Samt klárlega ekki að reykja. Og alls ekki að veipa. Það hlýtur að vera það bjánalegasta af öllu. Stundum er þetta eins og að ganga framhjá ávaxtaborðinu í Krónunni. Hvernig getur í alvöru verið töff að reykja eitthvað með bláberjabragði?Í rauntíma Og í gamla daga þurfti maður bara að segja frá því hvar maður hafði verið og hvert maður hefði farið. Og fólk varð einfaldlega að trúa því. Þá voru ekki allar manns athafnir í beinni útsendingu. Um daginn fór ég á leik í Barcelona. Leikurinn var mjög ómerkilegur, fyrir utan tvö mörk. Maðurinn fyrir framan mig missti af þeim báðum. Hann var að senda snapchat um hvað það væri meiriháttar að vera á vellinum. Það er soltið glatað. Ég gæti haldið áfram endalaust um hvað allt var hressandi í gamla daga. Fólk skammaðist sín ekki fyrir að borða unnar kjötvörur, fólk beið bara í rólegheitum í viku eftir næsta þætti í sjónvarpsseríum, fólk fór í banka með reikninga og gat valið um það í bakaríinu hvort það fengi franskbrauð, rúgbrauð, heilhveitibrauð eða normalbrauð. Það var ekkert verið að flækja málið með fleiri tegundum. Hver veit til dæmis hvað er í haustbrauði? Eða munkabrauði? Vá, hvað ég hlakka til að verða röflandi gamalmenni! Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Logi Bergmann Mest lesið Hunsuðu menntamálin – en ætla nú að bjarga þeim Sigurður Kári Harðarson Skoðun Sporin þín Valtýr Soffía Sigurðardóttir Skoðun Ákall til KKÍ og íslensku íþróttahreyfingarinnar Ragnhildur Hólmgeirsdóttir,Oddný Björg Rafnsdóttir,Svanhildur Anja Ástþórsdóttir,Guðjón Magnússon,Margrét Rut Eddudóttir Skoðun Húsnæðisbæturnar sem hurfu Ragnar Sigurður Kristjánsson Skoðun Er kominn tími til að láta endurmeta brunabótamatið á þínu húsnæði? Heiðrún Jónsdóttir Skoðun Hjartans mál í kennslu Sigurður Árni Reynisson Skoðun Skýr stefna um málfrelsi Róbert H. Haraldsson Skoðun Að saga rótina undan trénu og halda að stofninn vaxi hraðar: hugleiðing um tillögur Viðskiptaráðs Birgir Orri Ásgrímsson Skoðun Þriggja stiga þögn Bjarni Karlsson Skoðun Mikilvægi aðgengis og algildrar hönnunar að byggingum í dag og til framtíðar Þuríður Harpa Sigurðardóttir Skoðun
Nú, þegar ég er að verða miðaldra, langar mig að skrifa vel miðaldra pistil. Svona „Það var allt betra í gamla daga“-pælingu. Það er reyndar mjög erfitt, því það var ekki allt betra í gamla daga. Reyndar bara frekar fátt. En við höfum samt sem áður tapað nokkrum dýrmætum eiginleikum. Mannfræðingar munu eflaust kalla þetta þróun, eins og þegar dýrategundir gengu á land og misstu tálknin. Hugsanlega er þetta ekki alveg sambærilegt, en samt. Við kunnum til dæmis ekki að leita. Í gamla daga (þetta er ekki í síðasta skipti sem ég nota þetta hugtak) var bara heimasími. Föstudagskvöld og Steingrímur vinur minn er ekki heima. Þá eru góð ráð dýr. Þá breyttist maður í leynilöggu sem þurfti að reyna að komast að því hvert sá grunaði (besti vinur) hefði farið. Hvar væri líklegast að finna hann til þess að tapa ekki dýrmætum tíma við unglingadrykkju. Maður gat jafnvel tapað öllum hópnum og ráfað um einn og endað á að hanga heima hjá foreldrum sínum. Það var alltaf mikill skellur. Í gamla daga var hægt að rífast um allt. Löng og hressandi rifrildi með aukinni hættu á vinslitum voru alltaf skemmtileg. Nú finnst mér eins og það sé bara rifist um pólitík. Helvítis Google er búið að skemma svo mörg frábær rifrildi. Þau eru kannski rétt að keyrast í gang þegar einhver bjáninn rífur upp símann og flettir ágreiningsefninu upp. Þar með er búið að skemma fínt rifrildi sem hefði getað staðið tímunum saman með tilheyrandi æsingi og yfirlýsingum og mögulega uppáhaldinu mínu: Veðmáli.Fundna kynslóðin Nú kann enginn lengur að rata. Listin að keyra um með fangið fullt af korti (sem var alltaf í einhvers konar bjánalegu broti sem aldrei var hægt að ganga frá) er deyjandi. Nú nota menn bara símann og villast aldrei. Það getur ekki verið hollt fyrir fólk að villast aldrei. Það er fátt sem kennir manni meiri auðmýkt en að þurfa að spyrja til vegar. Í gamla daga var töff að reykja (staðfest). Nú hef ég ekki hugmynd um hvað er töff. Samt klárlega ekki að reykja. Og alls ekki að veipa. Það hlýtur að vera það bjánalegasta af öllu. Stundum er þetta eins og að ganga framhjá ávaxtaborðinu í Krónunni. Hvernig getur í alvöru verið töff að reykja eitthvað með bláberjabragði?Í rauntíma Og í gamla daga þurfti maður bara að segja frá því hvar maður hafði verið og hvert maður hefði farið. Og fólk varð einfaldlega að trúa því. Þá voru ekki allar manns athafnir í beinni útsendingu. Um daginn fór ég á leik í Barcelona. Leikurinn var mjög ómerkilegur, fyrir utan tvö mörk. Maðurinn fyrir framan mig missti af þeim báðum. Hann var að senda snapchat um hvað það væri meiriháttar að vera á vellinum. Það er soltið glatað. Ég gæti haldið áfram endalaust um hvað allt var hressandi í gamla daga. Fólk skammaðist sín ekki fyrir að borða unnar kjötvörur, fólk beið bara í rólegheitum í viku eftir næsta þætti í sjónvarpsseríum, fólk fór í banka með reikninga og gat valið um það í bakaríinu hvort það fengi franskbrauð, rúgbrauð, heilhveitibrauð eða normalbrauð. Það var ekkert verið að flækja málið með fleiri tegundum. Hver veit til dæmis hvað er í haustbrauði? Eða munkabrauði? Vá, hvað ég hlakka til að verða röflandi gamalmenni! Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.
Ákall til KKÍ og íslensku íþróttahreyfingarinnar Ragnhildur Hólmgeirsdóttir,Oddný Björg Rafnsdóttir,Svanhildur Anja Ástþórsdóttir,Guðjón Magnússon,Margrét Rut Eddudóttir Skoðun
Að saga rótina undan trénu og halda að stofninn vaxi hraðar: hugleiðing um tillögur Viðskiptaráðs Birgir Orri Ásgrímsson Skoðun
Mikilvægi aðgengis og algildrar hönnunar að byggingum í dag og til framtíðar Þuríður Harpa Sigurðardóttir Skoðun
Ákall til KKÍ og íslensku íþróttahreyfingarinnar Ragnhildur Hólmgeirsdóttir,Oddný Björg Rafnsdóttir,Svanhildur Anja Ástþórsdóttir,Guðjón Magnússon,Margrét Rut Eddudóttir Skoðun
Að saga rótina undan trénu og halda að stofninn vaxi hraðar: hugleiðing um tillögur Viðskiptaráðs Birgir Orri Ásgrímsson Skoðun
Mikilvægi aðgengis og algildrar hönnunar að byggingum í dag og til framtíðar Þuríður Harpa Sigurðardóttir Skoðun