Tempraður tilfinningahiti Sigríður Jónsdóttir skrifar 4. október 2016 11:15 Hilmir Snær Guðnason og Arnar Jónsson í hlutverkum sínum í Horft frá brúnni. Leikhús Horft frá brúnni eftir Arthur Miller Þjóðleikhúsið Leikstjóri: Stefan Metz Leikarar: Arnar Jónsson, Baldur Trausti Hreinsson, Baltasar Breki Samper, Hallgrímur Ólafsson, Harpa Arnardóttir, Hilmir Snær Guðnason, Lára Jóhanna Jónsdóttir, Snorri Engilbertsson, Stefán Hallur Stefánsson Leikmynd og búningar: Sean Mackaoui Lýsing: Ólafur Ágúst Stefánsson Hljóðhönnun og hljóðmynd: Elvar Geir Sævarsson Þýðing: Sigurður Pálsson Horft frá brúnni eftir Arthur Miller var frumsýnt á Broadway fyrir sextíu árum og nú má sjá það á fjölum Þjóðleikhússins, í fjórða skiptið, enda einstaklega gott leikverk sem vert er að sýna reglulega. Leikstjórinn Stefan Metz og hönnuðurinn Sean Mackaou taka höndum saman á ný og freista þess að endurtaka smellinn sem þeir framleiddu með Eldrauninni, líka eftir Miller. Leikverkið fjallar um ástir og átök ítalskra hafnarverkamanna í Brooklyn. Hjónin Eddie og Beatrice Carbone hafa alið upp Katrínu, systurdóttur Beatrice, nánast sem sína eigin. En með komu tveggja ólöglegra innflytjenda sem hjónin veita húsaskjól vella óþægilegar tilfinningar upp á yfirborðið. Miller taldi, og vildi sýna með þessu verki, að leikrit yrðu að innihalda heildræna túlkun á samfélaginu og manneskjunni í veröldinni. Þau gætu hvorki verið of sjálfhverf né táknræn. Hilmir Snær Guðnason gerir aðra atlögu að einu af höfuðhlutverkum Millers. Nú tekst hann á við hinn stolta Eddie sem berst á móti breytingum en neitar að horfast í augu við sitt eigið tilfinningarót. Hilmir leikur Eddie ágætlega en aldrei af ástríðu. Hann slær ekki frá sér fyrr en hann er gjörsamlega innikróaður en nær aldrei að brjótast í gegnum glerhjúpinn sem virðist umlykja leik hans. Lögfræðinginn hr. Alfieri leikur Arnar Jónsson en hans viðvera í verkinu verkar nánast líkt og kórarnir í forngrískum leikverkum: Hann bæði rammar inn söguna og tjáir sig um þróun mála. Arnar leikur af öryggi og er nánast eins manns kór. Harpa Arnardóttir leikur Beatrice af mikilli næmni en heldur sér þó aðeins of mikið til hlés. Málamiðlunin verður ofan á frekar en ástin. Katrínu leikur Lára Jóhanna Jónsdóttir en hún er sakleysið og barnslega einlægnin uppmáluð. Raddbeiting Láru Jóhönnu er ekki nægilega góð en hún virðist anda línunum frá sér frekar en að segja þær. Snorri Engilbertsson leikur gleðigosann Rodolfo sem heillar Katrínu upp úr skónum og Stefán Hallur Stefánsson leikur Marco, eldri bróður Rodolfos. Hvorugur þróast með sýningunni heldur leika þeir nánast alltaf í sama taktinum en skila sínu. Þeir Baltasar Breki Samper, Hallgrímur Ólafsson og Baldur Trausti Hreinsson sinna minni, en þó mikilvægum, hlutverkum og ferst það þokkalega úr hendi. Fagurfræði virðist eiga allan hug Stefans Metz frekar en leikræn túlkun. Leikararnir virðast vera að leika táknmyndir frekar en raunverulegar manneskjur. Sýningin er leikin án hlés sem er vel til fundið en drifkraftinn vantar. Persónur tala hver til annarrar frekar en hver við aðra. Búningar Seans Mackaoui eru ekkert sérstaklega eftirminnilegir en leikmyndin er virkilega vel útfærð. Hringsviðið minnir á kvikmyndasett film noir kvikmyndanna þar sem bognir skuggar og ljóstírur takast á. Lýsing Ólafs Ágústs Sævarssonar er einnig einkar góð þar sem ljóskastararnir hreinlega elta persónurnar á röndum og fallegar línur eru dregnar í yfirþyrmandi myrkrið, sem verður reyndar stundum of dimmt. Elvar Geir Sævarsson sér ágætlega um bæði hljóðhönnun og hljóðmynd en dramatísku undirtónarnir verða stundum of melódramatískir. Við lestur á leikriti Arthurs Miller leiftra tilfinningarnar á hverri blaðsíðu þannig að þær nánast neista. Í þessari sýningu malla þær einungis undir yfirborðinu en ná aldrei suðupunkti. Ástríðan, tilfinningalega óreiðan og mannlegi harmleikurinn kemst þess vegna aldrei almennilega til skila. Niðurstaða: Vel hönnuð sýning sem verður aldrei nema ylvolg.Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 4. október. Leikhús Menning Mest lesið Kristján Einar leitar sér aðstoðar Lífið Hætta með Þarf alltaf að vera grín? af persónulegum ástæðum Lífið Svona færðu fullnægingu án handa Lífið Nældi sér í einn umdeildan Lífið Hrósar eiginkonu Bruce Willis fyrir umönnun leikarans Lífið Yngsti Íslendingurinn frá upphafi sem safnar skákstigum Lífið Íslenskur Hollywood-leikari selur íbúð í Seljahverfinu Lífið Kaupir fjórða húsið við sömu götu Lífið Þjóðbúningurinn aðal skvísuflíkin í dag Tíska og hönnun Frumsýning á Vísi: Fyrsta lag Valdimars í sjö ár og liðsmenn eru Bieber ævinlega þakklátir Tónlist Fleiri fréttir Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Smashing Pumpkins pumpuðu upp stemningu – en listin varð undir hávaðanum Kynferðisleg gremja, sænskur senuþjófur og náttúruklám Ræðst framtíð grínmyndarinnar hér? Aumkunarverð endurvinnsla og ferskt framhald Áferðarfallegir en óeftirminnilegir fjórmenningar Sjá meira
Leikhús Horft frá brúnni eftir Arthur Miller Þjóðleikhúsið Leikstjóri: Stefan Metz Leikarar: Arnar Jónsson, Baldur Trausti Hreinsson, Baltasar Breki Samper, Hallgrímur Ólafsson, Harpa Arnardóttir, Hilmir Snær Guðnason, Lára Jóhanna Jónsdóttir, Snorri Engilbertsson, Stefán Hallur Stefánsson Leikmynd og búningar: Sean Mackaoui Lýsing: Ólafur Ágúst Stefánsson Hljóðhönnun og hljóðmynd: Elvar Geir Sævarsson Þýðing: Sigurður Pálsson Horft frá brúnni eftir Arthur Miller var frumsýnt á Broadway fyrir sextíu árum og nú má sjá það á fjölum Þjóðleikhússins, í fjórða skiptið, enda einstaklega gott leikverk sem vert er að sýna reglulega. Leikstjórinn Stefan Metz og hönnuðurinn Sean Mackaou taka höndum saman á ný og freista þess að endurtaka smellinn sem þeir framleiddu með Eldrauninni, líka eftir Miller. Leikverkið fjallar um ástir og átök ítalskra hafnarverkamanna í Brooklyn. Hjónin Eddie og Beatrice Carbone hafa alið upp Katrínu, systurdóttur Beatrice, nánast sem sína eigin. En með komu tveggja ólöglegra innflytjenda sem hjónin veita húsaskjól vella óþægilegar tilfinningar upp á yfirborðið. Miller taldi, og vildi sýna með þessu verki, að leikrit yrðu að innihalda heildræna túlkun á samfélaginu og manneskjunni í veröldinni. Þau gætu hvorki verið of sjálfhverf né táknræn. Hilmir Snær Guðnason gerir aðra atlögu að einu af höfuðhlutverkum Millers. Nú tekst hann á við hinn stolta Eddie sem berst á móti breytingum en neitar að horfast í augu við sitt eigið tilfinningarót. Hilmir leikur Eddie ágætlega en aldrei af ástríðu. Hann slær ekki frá sér fyrr en hann er gjörsamlega innikróaður en nær aldrei að brjótast í gegnum glerhjúpinn sem virðist umlykja leik hans. Lögfræðinginn hr. Alfieri leikur Arnar Jónsson en hans viðvera í verkinu verkar nánast líkt og kórarnir í forngrískum leikverkum: Hann bæði rammar inn söguna og tjáir sig um þróun mála. Arnar leikur af öryggi og er nánast eins manns kór. Harpa Arnardóttir leikur Beatrice af mikilli næmni en heldur sér þó aðeins of mikið til hlés. Málamiðlunin verður ofan á frekar en ástin. Katrínu leikur Lára Jóhanna Jónsdóttir en hún er sakleysið og barnslega einlægnin uppmáluð. Raddbeiting Láru Jóhönnu er ekki nægilega góð en hún virðist anda línunum frá sér frekar en að segja þær. Snorri Engilbertsson leikur gleðigosann Rodolfo sem heillar Katrínu upp úr skónum og Stefán Hallur Stefánsson leikur Marco, eldri bróður Rodolfos. Hvorugur þróast með sýningunni heldur leika þeir nánast alltaf í sama taktinum en skila sínu. Þeir Baltasar Breki Samper, Hallgrímur Ólafsson og Baldur Trausti Hreinsson sinna minni, en þó mikilvægum, hlutverkum og ferst það þokkalega úr hendi. Fagurfræði virðist eiga allan hug Stefans Metz frekar en leikræn túlkun. Leikararnir virðast vera að leika táknmyndir frekar en raunverulegar manneskjur. Sýningin er leikin án hlés sem er vel til fundið en drifkraftinn vantar. Persónur tala hver til annarrar frekar en hver við aðra. Búningar Seans Mackaoui eru ekkert sérstaklega eftirminnilegir en leikmyndin er virkilega vel útfærð. Hringsviðið minnir á kvikmyndasett film noir kvikmyndanna þar sem bognir skuggar og ljóstírur takast á. Lýsing Ólafs Ágústs Sævarssonar er einnig einkar góð þar sem ljóskastararnir hreinlega elta persónurnar á röndum og fallegar línur eru dregnar í yfirþyrmandi myrkrið, sem verður reyndar stundum of dimmt. Elvar Geir Sævarsson sér ágætlega um bæði hljóðhönnun og hljóðmynd en dramatísku undirtónarnir verða stundum of melódramatískir. Við lestur á leikriti Arthurs Miller leiftra tilfinningarnar á hverri blaðsíðu þannig að þær nánast neista. Í þessari sýningu malla þær einungis undir yfirborðinu en ná aldrei suðupunkti. Ástríðan, tilfinningalega óreiðan og mannlegi harmleikurinn kemst þess vegna aldrei almennilega til skila. Niðurstaða: Vel hönnuð sýning sem verður aldrei nema ylvolg.Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 4. október.
Leikhús Menning Mest lesið Kristján Einar leitar sér aðstoðar Lífið Hætta með Þarf alltaf að vera grín? af persónulegum ástæðum Lífið Svona færðu fullnægingu án handa Lífið Nældi sér í einn umdeildan Lífið Hrósar eiginkonu Bruce Willis fyrir umönnun leikarans Lífið Yngsti Íslendingurinn frá upphafi sem safnar skákstigum Lífið Íslenskur Hollywood-leikari selur íbúð í Seljahverfinu Lífið Kaupir fjórða húsið við sömu götu Lífið Þjóðbúningurinn aðal skvísuflíkin í dag Tíska og hönnun Frumsýning á Vísi: Fyrsta lag Valdimars í sjö ár og liðsmenn eru Bieber ævinlega þakklátir Tónlist Fleiri fréttir Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Smashing Pumpkins pumpuðu upp stemningu – en listin varð undir hávaðanum Kynferðisleg gremja, sænskur senuþjófur og náttúruklám Ræðst framtíð grínmyndarinnar hér? Aumkunarverð endurvinnsla og ferskt framhald Áferðarfallegir en óeftirminnilegir fjórmenningar Sjá meira
Frumsýning á Vísi: Fyrsta lag Valdimars í sjö ár og liðsmenn eru Bieber ævinlega þakklátir Tónlist
Frumsýning á Vísi: Fyrsta lag Valdimars í sjö ár og liðsmenn eru Bieber ævinlega þakklátir Tónlist