Tónleikagestir sungu með

Tónlist

Kammertónleikar

Norðurljós í Hörpu

Föstudaginn 30. september

Nordic Affect (Halla Steinunn Stefánsdóttir, fiðla; Guðrún Hrund Harðardóttir, víóla; Hanna Loftsdóttir, selló/gamba; Guðrún Óskarsdóttir, semball) flutti verk eftir Mirjam Tally, Hildi Guðnadóttur, Önnu Þorvaldsdóttur, Úlf Hansson og Georg Kára Hilmarsson á Norrænum músíkdögum. Einnig var flutt verk eftir Höllu Steinunni.

Tónleikar kammerhópsins Nordic Affect koma stöðugt á óvart. Það sem gerir tónleikana svo spennandi er rannsóknarvinnan sem liggur að baki dagskrá með eldri tónlist, og hversu vel valin nýrri músíkin er. Tónleikarnir á Norrænum músíkdögum voru engin undantekning. Þar voru fluttar nokkrar tónsmíðar, aðallega eftir innlend tónskáld. En inn á milli atriða heyrðist úr hátölurum hinn undarlegasti gerningur. Að því er virtist var það samhengislaust orðagjálfur ljóðabrota sem þó myndaði skemmtilegan hljóðheim. Þessi athyglisverða umgjörð tengdi hin ólíku tónverk, gerði úr þeim ánægjulega heild. Kannski var þetta Ginnungagapið, ringulreiðin sem öll tónlist kemur út úr! Gerningurinn kallaðist He(a)r og var eftir Höllu Steinunni Stefánsdóttur, listrænan stjórnanda hópsins.

Fyrsta formlega atriðið á efnisskránni var eftir Mirjam Tally og nefndist Warm Life at the Foot of the Iceberg. Allskonar skruðningar og rennerí eftir strengjunum kallaði fram í hugann sýn af skríðandi jökli, frjósandi og bráðnandi á víxl. Tónlistin var mjög afstrakt, en það var í henni sterkt andrúmsloft sem greip mann. Hún var fíngerð og nostursamlega ofin.

Point of Departure eftir Hildi Guðnadóttur var allt öðruvísi. Hildur semur kvikmyndalega tónlist, og verkið nú var í slíkum anda. Það byggðist á einföldum stefjum og endur­tekningu, sem þó var aldrei leiðigjörn. Þvert á móti myndaði endurtekningin leiðslukennda stemningu sem var rómantísk og hugljúf.

Reflections eftir Önnu Þorvaldsdóttur var mun myrkari. Það byrjaði sem þykkur, fremur ómstríður ymur, en gliðnaði smám saman í frumeiningar sínar. Hljómurinn varð að nöktum stefbrotum sem voru óhugnanleg og afar áhrifamikil.

Þýð eftir Úlf Hansson var þægilegri áheyrnar, enda tónlistin að mestu byggð á sparlegum formum. Hér voru tónleikagestir virkjaðir til að syngja, eða humma hljóm í kyrrstöðu sem var samansettur af þremur tónum. Hljómurinn skapaði sveimkenndan grunn, en yfir honum léku hljóðfæraleikararnir áleitnar hendingar sem voru fullar af skáldskap.

Lokaverkið á tónleikunum var svo eftir Georg Kára Hilmarsson og var innblásturinn sóttur í frumspekilegar hugleiðingar um ljós og hljóð. Útkoman var íhugul, dálítið annarleg en ávallt full af fallegum blæbrigðum sem sköpuðu eftirminnileg hughrif.

Flutningurinn á öllum verkunum var til fyrirmyndar. Samspilið var nákvæmt; hver einasta tónahending var markviss og tilfinningaþrungin. Það verður varla betra en þetta.

Niðurstaða: Framúrskarandi tónleikar; skemmtileg dagskrá og mögnuð spilamennska.

Vel hönnuð sýning sem verður aldrei nema ylvolg.