Á ég að gæta stóra bróður míns? Pawel Bartoszek skrifar 19. mars 2016 07:00 Okkur vantar ekki Mannréttindastofnun ríkisins. Öflugasta mannréttindabaráttan er barátta sem einstaklingar og félög heyja í gegnum dómskerfið með aðstoð sjálfstæðra lögmanna. Það er þannig sem fólk sækir framfærslurétt sinn. Það er þannig sem Akureyrarbær fær skammir fyrir að reka starfsmann fyrir eitthvað sem hann segir á netinu. Það er þannig sem flóttamenn komast hjá því að vera sendir úr landi. Saga mannréttindabaráttu í Bandaríkjunum er ótrúleg. Hvort sem um er að ræða mannréttindi svartra, samkynhneigðra eða fólks sem vill neyta fíkniefna, eru það alls staðar sjálfstæð félög sem leiða baráttuna. Það væri gaman að sjá meira af slíku hér. Ef ég verð rugl-ríkur dreymir mig um að koma á stofnun um borgaraleg réttindi. Hún myndi berjast fyrir rétti unglinga til að spila körfu eftir miðnætti og sækja tónleika. Foreldrum landsins til armæðu. Sumum hlutum er betur fyrir komið utan báknsins. Árlegar tölur yfir kynjahlutfall þáttastjórnenda í útvarpsþáttum geta verið forvitnilegar. En Reykjavíkurborg á ekki að telja þetta. Sumir vilja leyfa dóp. Það er mannréttindamál. En borgin þarf heldur ekki að leiða slíkan slag. Hvers kyns opinberar mannréttindastofnanir geta gert gagn í því að tryggja vinsæl og rótgróin mannréttindi. En í hinu tekst þeim oft síður til. Það var til dæmis ekki mannréttindakerfi Reykjavíkurborgar sem gætti að óvinsælu málfrelsi starfsmanna borgarinnar. Það voru kjörnir fulltrúar Hildur Sverrisdóttir og Halldór Auðar Svansson sem spurðu um málið. Borgarlögmaður svaraði og komst að því að borgin gæti ekki bannað mönnun að segja eitthvað rugl í frítíma sínum. Sem er auðvitað rétt.Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 19. mars. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Pawel Bartoszek Mest lesið Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun
Okkur vantar ekki Mannréttindastofnun ríkisins. Öflugasta mannréttindabaráttan er barátta sem einstaklingar og félög heyja í gegnum dómskerfið með aðstoð sjálfstæðra lögmanna. Það er þannig sem fólk sækir framfærslurétt sinn. Það er þannig sem Akureyrarbær fær skammir fyrir að reka starfsmann fyrir eitthvað sem hann segir á netinu. Það er þannig sem flóttamenn komast hjá því að vera sendir úr landi. Saga mannréttindabaráttu í Bandaríkjunum er ótrúleg. Hvort sem um er að ræða mannréttindi svartra, samkynhneigðra eða fólks sem vill neyta fíkniefna, eru það alls staðar sjálfstæð félög sem leiða baráttuna. Það væri gaman að sjá meira af slíku hér. Ef ég verð rugl-ríkur dreymir mig um að koma á stofnun um borgaraleg réttindi. Hún myndi berjast fyrir rétti unglinga til að spila körfu eftir miðnætti og sækja tónleika. Foreldrum landsins til armæðu. Sumum hlutum er betur fyrir komið utan báknsins. Árlegar tölur yfir kynjahlutfall þáttastjórnenda í útvarpsþáttum geta verið forvitnilegar. En Reykjavíkurborg á ekki að telja þetta. Sumir vilja leyfa dóp. Það er mannréttindamál. En borgin þarf heldur ekki að leiða slíkan slag. Hvers kyns opinberar mannréttindastofnanir geta gert gagn í því að tryggja vinsæl og rótgróin mannréttindi. En í hinu tekst þeim oft síður til. Það var til dæmis ekki mannréttindakerfi Reykjavíkurborgar sem gætti að óvinsælu málfrelsi starfsmanna borgarinnar. Það voru kjörnir fulltrúar Hildur Sverrisdóttir og Halldór Auðar Svansson sem spurðu um málið. Borgarlögmaður svaraði og komst að því að borgin gæti ekki bannað mönnun að segja eitthvað rugl í frítíma sínum. Sem er auðvitað rétt.Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 19. mars.