Skilnaðarbörnin Kolbeinn Tumi Daðason skrifar 24. febrúar 2016 07:00 Ég tilheyri því sem verður vafalaust innan tíðar þekkt sem vísitölufjölskyldan miðað við skilnaðarvagninn sem sífellt fleiri virðast stökkva á. Krakkarnir eru hjá mér aðra hverja viku og hjá mömmu sinni hina. Við erum svo heppin með samskipti okkar á milli að krakkarnir virðast enn sem komið er ekki sjá neinn ókost við fyrirkomulagið. Þau eru jafn sátt og foreldrarnir. Ástæða þess að við fyrrverandi erum svona sátt tengist því vafalítið að bæði eru laus úr sambandi sem var langt í frá að vera fullkomið þótt það væri alls ekki slæmt. Í breyttu fyrirkomulagi getur maður slakað á eina vikuna, hugsað vel um sjálfan sig og tekið svo endurnærður á móti krökkunum og gefið þeim mun meira af sér hina vikuna. Hljómar kannski eigingjarnt en í okkar tilfelli held ég að þetta hafi verið til bóta, fyrir alla. Dóttir mín er farin að spyrja hvort ég ætli ekki að finna mér fallega konu og giftast henni. Sonur minn minnir hana á að ég sé „búinn að giftast mömmu“ og svo ræða þau hve oft maður megi giftast. Allt endar yfirleitt í hlátrasköllum. Fyrirkomulagið núna er samt svo gott að hugsunin um að fara aftur í samband og sameina fjölskyldur með öllu tilheyrandi er fjarlæg. Það þyrfti í það minnsta að ígrunda vel og lengi áður en stóra skrefið yrði stigið, aftur. Auðvitað eru alls konar praktískir ókostir við núverandi fyrirkomulag. Það er dýrara, kallar á meiri skipulagningu, krakkarnir sakna stundum hins foreldrisins og öfugt. Vika getur verið langur tími fyrir smáfólk. En ef foreldrarnir eru skilningsríkir, í garð hvort annars og barnanna, og ekki á hvínandi kúpunni þá á þetta samt allt að geta gengið upp og hefur sem betur fer gert í á þriðja ár. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Tumi Daðason Mest lesið Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Það sem má alls ekki tala um... Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Börn laga ekki beinbrot Katrín Sigríður J. Steingrímsdóttir Skoðun Fimmtíu og sex Sigmar Guðmundsson Skoðun Ert þú áhorfandi ofbeldis? Carmen Maja Valencia Skoðun Er þetta sanngjarnt? Sigríður Clausen Skoðun Niðurskurðurinn sem enginn bað um Halla Gunnarsdóttir Skoðun Það er dýrt að reka ríkissjóð alltaf á yfirdrætti Þórður Snær Júlíusson Skoðun Fjöleignarhús og vátryggingar Jónína Þórdís Karlsdóttir Skoðun Slæm stjórnsýsla heilbrigðismála - dauðans alvara Markús Ingólfur Eiríksson Skoðun
Ég tilheyri því sem verður vafalaust innan tíðar þekkt sem vísitölufjölskyldan miðað við skilnaðarvagninn sem sífellt fleiri virðast stökkva á. Krakkarnir eru hjá mér aðra hverja viku og hjá mömmu sinni hina. Við erum svo heppin með samskipti okkar á milli að krakkarnir virðast enn sem komið er ekki sjá neinn ókost við fyrirkomulagið. Þau eru jafn sátt og foreldrarnir. Ástæða þess að við fyrrverandi erum svona sátt tengist því vafalítið að bæði eru laus úr sambandi sem var langt í frá að vera fullkomið þótt það væri alls ekki slæmt. Í breyttu fyrirkomulagi getur maður slakað á eina vikuna, hugsað vel um sjálfan sig og tekið svo endurnærður á móti krökkunum og gefið þeim mun meira af sér hina vikuna. Hljómar kannski eigingjarnt en í okkar tilfelli held ég að þetta hafi verið til bóta, fyrir alla. Dóttir mín er farin að spyrja hvort ég ætli ekki að finna mér fallega konu og giftast henni. Sonur minn minnir hana á að ég sé „búinn að giftast mömmu“ og svo ræða þau hve oft maður megi giftast. Allt endar yfirleitt í hlátrasköllum. Fyrirkomulagið núna er samt svo gott að hugsunin um að fara aftur í samband og sameina fjölskyldur með öllu tilheyrandi er fjarlæg. Það þyrfti í það minnsta að ígrunda vel og lengi áður en stóra skrefið yrði stigið, aftur. Auðvitað eru alls konar praktískir ókostir við núverandi fyrirkomulag. Það er dýrara, kallar á meiri skipulagningu, krakkarnir sakna stundum hins foreldrisins og öfugt. Vika getur verið langur tími fyrir smáfólk. En ef foreldrarnir eru skilningsríkir, í garð hvort annars og barnanna, og ekki á hvínandi kúpunni þá á þetta samt allt að geta gengið upp og hefur sem betur fer gert í á þriðja ár.