Siðrof í Reykjavík Guðmundur Kristján Jónsson skrifar 14. ágúst 2015 07:00 Á síðustu áratugum hefur myndast ákveðið siðrof á meðal fjölmargra kynslóða Íslendinga. Svo virðist sem stór hluti ökumanna í Reykjavík hafi ekki stigið niður fæti (nema á eldsneytisgjöf) á leið sinni á milli staða alla sína fullorðinsævi. Í huga þessa fólks er bíllinn æðsti samgöngumátinn og eðli málsins samkvæmt má ekkert hefta för hans. Af þessu hlýst að þegar þessir ökumenn þurfa að nema staðar til skamms tíma þá hika þeir ekki við að leggja þvert yfir göngu- og hjólastíga í stað þess að finna bílastæði eða stoppa úti á götu þar sem bíllinn á heima. Siðrofið felst í því að þessum ökumönnum finnst þetta svo sjálfsagt að þeir leiða ekki einu sinni hugann að því hvað þeir eru að gera og hverjar afleiðingarnar gætu orðið. Oftar en ekki er þetta skælbrosandi fólk sem hvílir öruggt í ákvörðun sinni og virðist ákaflega ánægt með að hafa náð að koma bílnum sínum þannig fyrir á gangstéttinni að aðrir ökumenn þurfi ekki svo mikið sem stíga á bremsuna á leið sinni fram hjá. Stór hluti vandans er auðvitað helsta þjóðaríþrótt Íslendinga, hin sjúklega meðvirkni sem heldur hér öllu kirfilega föstu í viðjum meðalmennskunnar. Í stað þess að bregðast harkalega við og taka eitt óþægilegt samtal þegar ökumenn í fullkomnum órétti stefna lífi og limum fólks í hættu um leið og þeir eyðileggja hellulagnir og snjóbræðslur í almannaeigu með öllum sínum öxulþunga þá bölvum við bara í hljóði, lítum til beggja hliða og höldum út á götuna með krosslagða fingur. Ekkert má spilla gleði og hraða ökumannanna. Að því sögðu er auðvitað ekki rétt að skella skömminni á gangandi og hjólandi vegfarendur því að hún er alfarið ökumannanna og þeir einir geta stöðvað þessa lögleysu. Við hin getum hins vegar hjálpað þeim og í þeim efnum duga engar Páleyjaraðferðir. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Guðmundur Kristján Jónsson Mest lesið „Ef hún hefði haft val, hefði konan mín þá kosið að láta heilabilunina hafa sinn gang?” Ingrid Kuhlman Skoðun Er sanngjarnt að hækka virðisaukaskatt á mat og gistingu til að láta erlenda ferðamenn borga meira? Þórir Garðarsson Skoðun Heiðmörk: Gaddavír og girðingar Auður Kjartansdóttir Skoðun Réttlát leiðrétting veiðigjalda Elín Íris Fanndal Skoðun Að vera eða ekki vera – hvað er raunverulegur árangur? Ásta Kristín Sigurjónsdóttir,Inga Hlín Pálsdóttir Skoðun Vér erum úr sömu sveit Steinþór Logi Arnarsson Skoðun Stéttarkerfi Halldóra Lillý Jóhannsdóttir Skoðun Hamas og átökin við Ísrael – hvað er ekki sagt upphátt? Einar G Harðarson Skoðun Halldór 24.05.2025 Halldór Tuttugu ár af röddum sem áður voru þaggaðar, og framtíðin er okkar Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun
Á síðustu áratugum hefur myndast ákveðið siðrof á meðal fjölmargra kynslóða Íslendinga. Svo virðist sem stór hluti ökumanna í Reykjavík hafi ekki stigið niður fæti (nema á eldsneytisgjöf) á leið sinni á milli staða alla sína fullorðinsævi. Í huga þessa fólks er bíllinn æðsti samgöngumátinn og eðli málsins samkvæmt má ekkert hefta för hans. Af þessu hlýst að þegar þessir ökumenn þurfa að nema staðar til skamms tíma þá hika þeir ekki við að leggja þvert yfir göngu- og hjólastíga í stað þess að finna bílastæði eða stoppa úti á götu þar sem bíllinn á heima. Siðrofið felst í því að þessum ökumönnum finnst þetta svo sjálfsagt að þeir leiða ekki einu sinni hugann að því hvað þeir eru að gera og hverjar afleiðingarnar gætu orðið. Oftar en ekki er þetta skælbrosandi fólk sem hvílir öruggt í ákvörðun sinni og virðist ákaflega ánægt með að hafa náð að koma bílnum sínum þannig fyrir á gangstéttinni að aðrir ökumenn þurfi ekki svo mikið sem stíga á bremsuna á leið sinni fram hjá. Stór hluti vandans er auðvitað helsta þjóðaríþrótt Íslendinga, hin sjúklega meðvirkni sem heldur hér öllu kirfilega föstu í viðjum meðalmennskunnar. Í stað þess að bregðast harkalega við og taka eitt óþægilegt samtal þegar ökumenn í fullkomnum órétti stefna lífi og limum fólks í hættu um leið og þeir eyðileggja hellulagnir og snjóbræðslur í almannaeigu með öllum sínum öxulþunga þá bölvum við bara í hljóði, lítum til beggja hliða og höldum út á götuna með krosslagða fingur. Ekkert má spilla gleði og hraða ökumannanna. Að því sögðu er auðvitað ekki rétt að skella skömminni á gangandi og hjólandi vegfarendur því að hún er alfarið ökumannanna og þeir einir geta stöðvað þessa lögleysu. Við hin getum hins vegar hjálpað þeim og í þeim efnum duga engar Páleyjaraðferðir.
„Ef hún hefði haft val, hefði konan mín þá kosið að láta heilabilunina hafa sinn gang?” Ingrid Kuhlman Skoðun
Er sanngjarnt að hækka virðisaukaskatt á mat og gistingu til að láta erlenda ferðamenn borga meira? Þórir Garðarsson Skoðun
Að vera eða ekki vera – hvað er raunverulegur árangur? Ásta Kristín Sigurjónsdóttir,Inga Hlín Pálsdóttir Skoðun
„Ef hún hefði haft val, hefði konan mín þá kosið að láta heilabilunina hafa sinn gang?” Ingrid Kuhlman Skoðun
Er sanngjarnt að hækka virðisaukaskatt á mat og gistingu til að láta erlenda ferðamenn borga meira? Þórir Garðarsson Skoðun
Að vera eða ekki vera – hvað er raunverulegur árangur? Ásta Kristín Sigurjónsdóttir,Inga Hlín Pálsdóttir Skoðun