Með plömmer í prófinu Kolbeinn Tumi Daðason skrifar 1. maí 2015 00:01 Allir bíða þess að dyrnar opnist. Sumir eru að farast úr stressi og lesa glósur fyrir utan. Aðrir hlæja og virðast aldrei nokkurn tímann hafa haft það jafn gott. Allur veturinn er undir – námslánin jafnvel líka sem og próflokadjamm með hreina samvisku. Einn og einn virðist frekar á leið í göngu yfir Fimmvörðuháls miðað við matarbirgðirnar sem hafðar eru með í prófið. Íþróttabuxur virðast vera komnar aftur í tísku. Sumir eru vel girtir. Aðrir ekki. Þannig var að félagi minn mætti í próf í Háskóla Íslands. Ljóst var að prófið yrði þungt og hann þyrfti að hafa sig allan við. Ekkert mætti trufla einbeitingu hans ef vel ætti að ganga. Fókusinn var klár, prófið skyldi massa. Hann hafði þó ekki tekið með í reikninginn samnemendur sína í næstu röð, annan vel girtan en hinn ekki. Ertu til í að girða þig?“ spurði sá sem var með fullt tungl beint fyrir framan nefið á sér og var greinilega ekki skemmt. Hinn ógirti brást ekki vel við þessum skilaboðum, stóð á fætur og spurði hvað hann ætti eiginlega við. „Ég get ekkert einbeitt mér með þetta fyrir framan mig,“ sagði nemandinn, orðinn pirraður, og endurtók beiðnina um tafarlausa „girðingu“. Sumir láta engan segja sér hvenær eigi að toga upp buxurnar og þannig var um þennan. Æstust leikar svo mikið að yfirsetukonan góðlega, sem gæti hafa fyllt tíu tugi í aldri, vaknaði af værum blundi og spurði blíðlega: „Strákar, eigum við ekki bara að vera vinir?“ Ekki tókst meiri vinskapur með prófþreyturunum en svo að hinn ógirti var fluttur yfir í aðra kennslustofu. Ekki fylgir sögunni hvort hann hafi gripið tækifærið og hulið opinberan hluta rassins í leiðinni. Því fylgir hins vegar sögunni að áhorfandinn, félagi minn, hvort sem plömmernum var um að kenna eða ekki, féll á prófinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Tumi Daðason Mest lesið Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Það sem má alls ekki tala um... Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Börn laga ekki beinbrot Katrín Sigríður J. Steingrímsdóttir Skoðun Fimmtíu og sex Sigmar Guðmundsson Skoðun Er þetta sanngjarnt? Sigríður Clausen Skoðun Ert þú áhorfandi ofbeldis? Carmen Maja Valencia Skoðun Það er dýrt að reka ríkissjóð alltaf á yfirdrætti Þórður Snær Júlíusson Skoðun Niðurskurðurinn sem enginn bað um Halla Gunnarsdóttir Skoðun Fjöleignarhús og vátryggingar Jónína Þórdís Karlsdóttir Skoðun Slæm stjórnsýsla heilbrigðismála - dauðans alvara Markús Ingólfur Eiríksson Skoðun
Allir bíða þess að dyrnar opnist. Sumir eru að farast úr stressi og lesa glósur fyrir utan. Aðrir hlæja og virðast aldrei nokkurn tímann hafa haft það jafn gott. Allur veturinn er undir – námslánin jafnvel líka sem og próflokadjamm með hreina samvisku. Einn og einn virðist frekar á leið í göngu yfir Fimmvörðuháls miðað við matarbirgðirnar sem hafðar eru með í prófið. Íþróttabuxur virðast vera komnar aftur í tísku. Sumir eru vel girtir. Aðrir ekki. Þannig var að félagi minn mætti í próf í Háskóla Íslands. Ljóst var að prófið yrði þungt og hann þyrfti að hafa sig allan við. Ekkert mætti trufla einbeitingu hans ef vel ætti að ganga. Fókusinn var klár, prófið skyldi massa. Hann hafði þó ekki tekið með í reikninginn samnemendur sína í næstu röð, annan vel girtan en hinn ekki. Ertu til í að girða þig?“ spurði sá sem var með fullt tungl beint fyrir framan nefið á sér og var greinilega ekki skemmt. Hinn ógirti brást ekki vel við þessum skilaboðum, stóð á fætur og spurði hvað hann ætti eiginlega við. „Ég get ekkert einbeitt mér með þetta fyrir framan mig,“ sagði nemandinn, orðinn pirraður, og endurtók beiðnina um tafarlausa „girðingu“. Sumir láta engan segja sér hvenær eigi að toga upp buxurnar og þannig var um þennan. Æstust leikar svo mikið að yfirsetukonan góðlega, sem gæti hafa fyllt tíu tugi í aldri, vaknaði af værum blundi og spurði blíðlega: „Strákar, eigum við ekki bara að vera vinir?“ Ekki tókst meiri vinskapur með prófþreyturunum en svo að hinn ógirti var fluttur yfir í aðra kennslustofu. Ekki fylgir sögunni hvort hann hafi gripið tækifærið og hulið opinberan hluta rassins í leiðinni. Því fylgir hins vegar sögunni að áhorfandinn, félagi minn, hvort sem plömmernum var um að kenna eða ekki, féll á prófinu.