Hinn fullkomni herbergisfélagi Kolbeinn Tumi Daðason skrifar 13. febrúar 2015 06:00 Aðra hverja viku er allt á fullu. Eftir að hafa sótt krakkana síðastur allra foreldra, hundleiðinleg staðreynd – ég veit, tekur við full dagskrá þangað til komið er í draumaheiminn. Þá er líf og fjör, með tilheyrandi hlátri og gráti og sjaldnast tími til að velta einu né neinu fyrir sér. Hin vikan er rólegri og stundum einmanaleg. Væri ég barnlaus gæti ég vel hugsað mér að leigja með einhverjum. Sú skoðun mótast vafalítið af því að einu sinni leigði ég með strák sem kemst nálægt því að vera hinn fullkomni meðleigjandi. Nei, líklega var hann það. Þrátt fyrir að vera báðir í meistaranámi í verkfræði og hafa áhuga íþróttum vorum við og erum um margt ólíkir. Hann úr sveit og ég úr borg. Hann fastur fyrir og ég í meira lagi meðvirkur. Hann lágvaxinn og ég öllu hærri. Mikki og Guffi. Ég held að við höfum lært ýmislegt hvor af öðrum á milli þess sem við skemmtum okkur, iðulega grenjandi úr hlátri. Ég, sem hafði alla tíð búið á hótel mömmu, fékk skólun í að standa á eigin fótum. Ef ég stóð ekki í stykkinu þá sagði hann mér það – og ég hafði gott af því. Þess á milli uppgötvuðum við nýjan bjór, tókum ástfóstri við Seinfeld, átum yfir okkur af frosinni pitsu, grilluðum í bankafulltrúanum okkar og síðar með honum, gauluðum í karókí, drógum vagninn í utandeildarliðinu og gáfum hvor öðrum næði til náms sem vissulega þurfti að sinna. Ég trúi varla að það séu að verða liðin tíu ár síðan við héldum utan til Seattle til móts við Alan og Dan, „fósturfjölskylduna okkar“. Þeir reyndust svo sannarlega vera hommar, öðrum okkar til mikillar furðu, og urðu okkar stoð og stytta fyrstu vikuna. Yndislegir menn og vinir fyrir lífstíð. Hið sama, hið síðarnefnda hið minnsta, má segja um okkur herbergisfélagana. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Tumi Daðason Mest lesið Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Börn laga ekki beinbrot Katrín Sigríður J. Steingrímsdóttir Skoðun Fimmtíu og sex Sigmar Guðmundsson Skoðun Slæm stjórnsýsla heilbrigðismála - dauðans alvara Markús Ingólfur Eiríksson Skoðun Eldra fólk á betra skilið Sigurjón Þórðarson Skoðun Vegið að framtíð ungs vísindafólks á Íslandi Katrín Möller,Svava Dögg Jónsdóttir Skoðun Sá „óháði“ kemur til byggða Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Það sem má alls ekki tala um... Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Lögreglumenn samningslausir mánuðum saman og án verkfallsréttar Fjölnir Sæmundsson Skoðun Síðasti naglinn í borginni Björg Eva Erlendsdóttir,Gunnar Hersveinn Skoðun
Aðra hverja viku er allt á fullu. Eftir að hafa sótt krakkana síðastur allra foreldra, hundleiðinleg staðreynd – ég veit, tekur við full dagskrá þangað til komið er í draumaheiminn. Þá er líf og fjör, með tilheyrandi hlátri og gráti og sjaldnast tími til að velta einu né neinu fyrir sér. Hin vikan er rólegri og stundum einmanaleg. Væri ég barnlaus gæti ég vel hugsað mér að leigja með einhverjum. Sú skoðun mótast vafalítið af því að einu sinni leigði ég með strák sem kemst nálægt því að vera hinn fullkomni meðleigjandi. Nei, líklega var hann það. Þrátt fyrir að vera báðir í meistaranámi í verkfræði og hafa áhuga íþróttum vorum við og erum um margt ólíkir. Hann úr sveit og ég úr borg. Hann fastur fyrir og ég í meira lagi meðvirkur. Hann lágvaxinn og ég öllu hærri. Mikki og Guffi. Ég held að við höfum lært ýmislegt hvor af öðrum á milli þess sem við skemmtum okkur, iðulega grenjandi úr hlátri. Ég, sem hafði alla tíð búið á hótel mömmu, fékk skólun í að standa á eigin fótum. Ef ég stóð ekki í stykkinu þá sagði hann mér það – og ég hafði gott af því. Þess á milli uppgötvuðum við nýjan bjór, tókum ástfóstri við Seinfeld, átum yfir okkur af frosinni pitsu, grilluðum í bankafulltrúanum okkar og síðar með honum, gauluðum í karókí, drógum vagninn í utandeildarliðinu og gáfum hvor öðrum næði til náms sem vissulega þurfti að sinna. Ég trúi varla að það séu að verða liðin tíu ár síðan við héldum utan til Seattle til móts við Alan og Dan, „fósturfjölskylduna okkar“. Þeir reyndust svo sannarlega vera hommar, öðrum okkar til mikillar furðu, og urðu okkar stoð og stytta fyrstu vikuna. Yndislegir menn og vinir fyrir lífstíð. Hið sama, hið síðarnefnda hið minnsta, má segja um okkur herbergisfélagana.