Kallarnir í klefanum Atli Fannar Bjarkason skrifar 1. október 2015 07:00 Við félagarnir spilum körfubolta í íþróttasal Háskóla Íslands á hverjum laugardegi. Þetta höfum við gert síðustu ár og fyrir tveimur árum tókum við skrefið og skráðum okkur í utandeild Breiðabliks. Þar spila lið sem eru yfirleitt skipuð vinahópum og félögum — allavega náungum sem hafa hvorki getu né tíma til spila í efri deildum. Hópur af hressum köllum spilar körfubolta á undan okkur í háskólanum. Við mætum þeim í búningsklefanum og þeir rífa yfirleitt svolítinn kjaft á meðan við reimum á okkur skóna og klæðum okkur í níðþröngu íþróttabuxurnar sem kynslóðin okkar fann upp og kynslóðin þeirra skilur ekki. Allt er þetta auðvitað í góðu gríni. Inni í sal hlæjum við og tölum um að við þurfum að taka við þá leik, sýna þeim hvernig á að gera þetta, og ég er viss um að þeir ræða nákvæmlega það sama. Þessir kallar eru góðum 20, ef ekki 30 árum eldri en við og það er ekki séns að þeir hætti að leika sér í bráð. Þeir spila körfubolta með vinum sínum á hverjum laugardegi, rífa kjaft við einhverja unglinga sem halda að þeir viti eitthvað og fá sér svo bjór í gufunni eftir æfingar. Þessir kallar vita það ekki, en þeir eru þvílík hvatning — hálfgert leiðarljós því svona ættu allir að hugsa. Ef ég ákveð einn daginn að hætta að leika mér megið þið troða mér í bás á einhverju svínabúi og láta mig liggja þar. Eðli lífsins breytist nefnilega ekki þó að allt breytist. Það var skemmtilegast að leika sér með vinum sínum þá og það er enn þá skemmtilegast að leika sér með vinum sínum í dag, 20, 40, 60 eða 80 árum síðar. Að fullorðnast er nefnilega það versta sem getur komið fyrir fólk og þess vegna ætla ég að sleppa því. Eins og kallarnir í klefanum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Atli Fannar Bjarkason Mest lesið Fylgið fór vegna fullveldismáls Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Flokkurinn hans Gunnars Smára? Guðbergur Egill Eyjólfsson Skoðun Er Ísrael ennþá útvalin þjóð Guðs? Ómar Torfason Skoðun Falleinkunn skólakerfis? Helga Þórisdóttir Skoðun Hvers vegna berðu kross? Hrafnhildur Sigurðardóttir Skoðun Sniðgangan á Rapyd slær öll met Björn B. Björnsson Skoðun Hvar er auðlindarentan? Birta Karen Tryggvadóttir Skoðun Hver borgar brúsann? Ingibjörg Isaksen Skoðun Frá Írak til Gaza: Hvað höfum við lært af lygunum og stríðsbröltinu? Helen Ólafsdóttir Skoðun Þannig gerum við þetta? Ísak Ernir Kristinsson Skoðun
Við félagarnir spilum körfubolta í íþróttasal Háskóla Íslands á hverjum laugardegi. Þetta höfum við gert síðustu ár og fyrir tveimur árum tókum við skrefið og skráðum okkur í utandeild Breiðabliks. Þar spila lið sem eru yfirleitt skipuð vinahópum og félögum — allavega náungum sem hafa hvorki getu né tíma til spila í efri deildum. Hópur af hressum köllum spilar körfubolta á undan okkur í háskólanum. Við mætum þeim í búningsklefanum og þeir rífa yfirleitt svolítinn kjaft á meðan við reimum á okkur skóna og klæðum okkur í níðþröngu íþróttabuxurnar sem kynslóðin okkar fann upp og kynslóðin þeirra skilur ekki. Allt er þetta auðvitað í góðu gríni. Inni í sal hlæjum við og tölum um að við þurfum að taka við þá leik, sýna þeim hvernig á að gera þetta, og ég er viss um að þeir ræða nákvæmlega það sama. Þessir kallar eru góðum 20, ef ekki 30 árum eldri en við og það er ekki séns að þeir hætti að leika sér í bráð. Þeir spila körfubolta með vinum sínum á hverjum laugardegi, rífa kjaft við einhverja unglinga sem halda að þeir viti eitthvað og fá sér svo bjór í gufunni eftir æfingar. Þessir kallar vita það ekki, en þeir eru þvílík hvatning — hálfgert leiðarljós því svona ættu allir að hugsa. Ef ég ákveð einn daginn að hætta að leika mér megið þið troða mér í bás á einhverju svínabúi og láta mig liggja þar. Eðli lífsins breytist nefnilega ekki þó að allt breytist. Það var skemmtilegast að leika sér með vinum sínum þá og það er enn þá skemmtilegast að leika sér með vinum sínum í dag, 20, 40, 60 eða 80 árum síðar. Að fullorðnast er nefnilega það versta sem getur komið fyrir fólk og þess vegna ætla ég að sleppa því. Eins og kallarnir í klefanum.