Tækifærissinnaði eldhnötturinn Nanna Elísa Jakobsdóttir skrifar 15. ágúst 2014 09:15 Fyndin sjón blasti við þeim fjölmörgu sem lögðu leið sína í Laugardalslaugina í vikunni. Skjannahvítir Íslendingar skriðu úr sólarlausum fylgsnum sínum og flatmöguðu á sundlaugarbakkanum í tugatali. Ég hef aldrei skilið jafn vel líkinguna að vera eins og endurskinsmerki fyrr en nákvæmlega þarna, þar sem ég stóð á nærri ónotuðu bikiníinu og reyndi að næla mér í sólbekk innan um glaðhlakkalegar heldri vinkonur í miklum gír. „Jú, elskan mín, þú mátt færa bekkinn hvert sem þú vilt. Farðu með hann út í laug þess vegna,“ sagði ein þeirra og hrossahláturinn ómaði. Mögulega hefði verið fyndið að taka brandarann alla leið, en ég lét það vera, þáði bekkinn og kom mér fyrir. Þar sem ég lá og leyfði líkamanum að drekka í sig sólargeislana varð mér skyndilega hugsað til vinkonu minnar. Ég átti nefnilega einu sinni vinkonu sem var eins og sólin. Hún hreif alla með sér í leik, hló og gerði gys og ímyndunaraflið sem hún bjó yfir hefði getað lýst upp endurskinsmerki í svörtustu holu. Þetta var þó ekki alltaf tilfellið. Stundum lét hún eins og ég væri ekki til og virti mig ekki viðlits. Hafði ekki samband í marga daga. Ég bölvaði henni þá í sand og ösku, aldrei skyldi ég leika við hana aftur fyrst hún kom svona fram við mig. Verra var þó þegar hún var í vondu skapi. Ég vissi að það myndi ekki þýða neitt að reyna að sleikja úr henni fýluna þannig að ég setti utan á mig skráp, vonaði að þrumuskýinu létti og glampinn kæmi aftur í augun á henni. Stundum birti yfir henni og ég kastaði af mér skrápnum en svo varð skítkalt strax aftur. Eftir á að hyggja var þetta bölvaður tilfinningalegur rússíbani en sama hvað hún gerði – alltaf átti hún mig vísa tilbúna til að hlæja og leika þegar henni hentaði. Við sólina verður ekki tjónkað frekar en vinkonu mína, þetta er tækifærissinni af verstu sort. En, við erum Íslendingar, við hlaupum hlæjandi út á bakkann án þess að hika þegar hún lætur sjá sig. Og er ekki bara um að gera að njóta? Mundu bara að bera á þig sólarvörn. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Vegið að framtíð ungs vísindafólks á Íslandi Katrín Möller,Svava Dögg Jónsdóttir Skoðun Sá „óháði“ kemur til byggða Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Við þurfum að tala um Bálstofuna Matthías Kormáksson Skoðun Lögreglumenn samningslausir mánuðum saman og án verkfallsréttar Fjölnir Sæmundsson Skoðun Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Vanvirðing við einkaframtakið og verðmætasköpun Bessí Þóra Jónsdóttir Skoðun Á að banna rauða jólasveininn? Stefán Vagn Stefánsson Skoðun Fólk eða fífl? Anna Gunndís Guðmundsdóttir Skoðun Verðum að rannsaka hvað gerðist í Covid Hildur Þórðardóttir Skoðun
Fyndin sjón blasti við þeim fjölmörgu sem lögðu leið sína í Laugardalslaugina í vikunni. Skjannahvítir Íslendingar skriðu úr sólarlausum fylgsnum sínum og flatmöguðu á sundlaugarbakkanum í tugatali. Ég hef aldrei skilið jafn vel líkinguna að vera eins og endurskinsmerki fyrr en nákvæmlega þarna, þar sem ég stóð á nærri ónotuðu bikiníinu og reyndi að næla mér í sólbekk innan um glaðhlakkalegar heldri vinkonur í miklum gír. „Jú, elskan mín, þú mátt færa bekkinn hvert sem þú vilt. Farðu með hann út í laug þess vegna,“ sagði ein þeirra og hrossahláturinn ómaði. Mögulega hefði verið fyndið að taka brandarann alla leið, en ég lét það vera, þáði bekkinn og kom mér fyrir. Þar sem ég lá og leyfði líkamanum að drekka í sig sólargeislana varð mér skyndilega hugsað til vinkonu minnar. Ég átti nefnilega einu sinni vinkonu sem var eins og sólin. Hún hreif alla með sér í leik, hló og gerði gys og ímyndunaraflið sem hún bjó yfir hefði getað lýst upp endurskinsmerki í svörtustu holu. Þetta var þó ekki alltaf tilfellið. Stundum lét hún eins og ég væri ekki til og virti mig ekki viðlits. Hafði ekki samband í marga daga. Ég bölvaði henni þá í sand og ösku, aldrei skyldi ég leika við hana aftur fyrst hún kom svona fram við mig. Verra var þó þegar hún var í vondu skapi. Ég vissi að það myndi ekki þýða neitt að reyna að sleikja úr henni fýluna þannig að ég setti utan á mig skráp, vonaði að þrumuskýinu létti og glampinn kæmi aftur í augun á henni. Stundum birti yfir henni og ég kastaði af mér skrápnum en svo varð skítkalt strax aftur. Eftir á að hyggja var þetta bölvaður tilfinningalegur rússíbani en sama hvað hún gerði – alltaf átti hún mig vísa tilbúna til að hlæja og leika þegar henni hentaði. Við sólina verður ekki tjónkað frekar en vinkonu mína, þetta er tækifærissinni af verstu sort. En, við erum Íslendingar, við hlaupum hlæjandi út á bakkann án þess að hika þegar hún lætur sjá sig. Og er ekki bara um að gera að njóta? Mundu bara að bera á þig sólarvörn.