Peningar, hórur og eiturlyf

Sannfæringarmáttur eins manns getur orðið til þess að þú sturtir öllum eðlilegum siðferðisgildum niður í klósettið. „Af hverju á ég ekki líka að fá tækifæri til að verða ríkur?“ hugsarðu og er létt þegar þú horfir í kringum þig á vinnustaðnum. Allir hinir eru að selja sálu sína sér til framdráttar. Hvers vegna ættir þú að missa af tækifærinu?

Svona get ég ímyndað mér að hugsunarhátturinn hafi verið á skrifstofu Stratton Oakmont sem miðlarinn Jordan Belfort, aðalpersónan í kvikmyndinni The Wolf of Wall Street, rak með harðri hendi. Þar var fólk í símanum allan daginn að plata fólk úti í bæ til að kaupa hlutabréf í fyrirtækjum sem voru alls ekkert líkleg til að gera góða hluti.

No one hangs up the phone until the customer buys or dies,“ er tilvitnun í Belfort sem hafði það eitt að markmiði að verða ríkur. Starfsmenn hans voru tilbúnir að fórna mannorðinu fyrir drauminn um að verða ríkir. Og hvernig tókst þeim að fá fólkið til að kaupa gallaða vöru? Frábært handrit þar sem hamrað var á þeim einstaka möguleika sem væri fyrir hendi hjá aðilanum á hinum enda línunnar. Að verða ríkur.

Sem betur fer var Belfort sóttur til saka og sat inni í tæp tvö ár fyrir að hafa á annað þúsund manns að fíflum og brjóta fjölmörg lög í leiðinni. Sektin var eðlilega himinhá og verður aldrei greidd að fullu. Stór hluti launa Belforts, sem þénaði vel á bókaútgáfu og kvikmyndaréttinum auk þess að vera eftirsóttur fyrirlesari, eiga að renna í sektarsjóðinn. Vímuefnalaus mætti ætla að eiturlyfjafíkillinn fyrrverandi og „hóruunnandi“ hafi lært af reynslunni? Orðinn betri maður?

Eftir því sem næst verður komist stendur Belfort vísvitandi ekki í skilum Af því má ætla að viðhorf hans hafi lítið sem ekkert breyst. Ef hann hefur tækifæri til þess að græða pening á kostnað annarra þá stekkur hann á það. Siðlaust fífl.