Uppblásinn belgur bjargar deginum Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 11. desember 2013 06:00 Ég ók um eitt hverfa borgarinnar í kyrru veðri í fyrrakvöld. Var frekar seint á ferðinni og dólaði mér eftir fáförnum götunum. Skammdegið getur verið leiðinlegur tími, dimmt og drungalegt og sólin spör á D-vítamínið. Fréttirnar undanfarið hafa heldur ekki verið neitt hressandi og ég var dauf í dálkinn. Veit ekki hvort það var Sigmundi Davíð og félögum hans að kenna eða hvað. Ég komst samt ekki hjá því að taka eftir skrautinu. Ljósaseríur tindruðu á hverju tré og annar hver runni glitraði. Sumir blikkuðu! Í gluggum voru aðventuljós, seríur, ljóskransar eða stjörnur og í sumum var allt þetta fernt. Niður úr þakskeggjum rigndi blikkandi jólaljósum, svalahandrið voru umvafin grenilengjum og ljósum. Ég átti ekki til orð. Ég hélt að mínir nágrannar væru nokkuð duglegir að skreyta en ég sá strax að þeir kæmust ekki í hálfkvisti við þetta. Ég hægði ferðina, átti bágt með að halda augunum í akstursstefnu en horfði opinmynnt á dýrðina. Svona á að gera þetta, hugsaði ég. Hér hlaut að búa glatt fólk. Kannski ögn glysgjarnt en glatt. Það hafði allavega glatt mig. Ja hérna, hvað allt sindraði í kringum mig. Ég steinhætti að hugsa um Sigmund og Bjarna og meira að segja Vigdís vék fyrir tindrandi jólaljósunum. Skyndilega varð ég vör við hreyfingu út undan mér og varð litið upp á svalir. Uppblásinn jólasveinn úr plasti, á stærð við fólksbíl, breiddi út faðminn á móti mér! Ég vissi ekki hvað ég átti að halda. Brosandi út að eyrum dúaði hann mjúklega í andvaranum en stakk óneitanlega í stúf. Svona stór, svona uppblásinn eitthvað. Eitt augnablik hrökk ég úr jólagírnum við allt þetta loft og Sigmundur leitaði aftur á hugann. En ég hristi hann af mér. Það var eitthvað við það að blása upp tveggja rúmmetra jólasvein og binda hann við húsið sitt, eitthvað svo hressandi og fyndið að jólafiðringurinn hríslaðist um mig á ný. Svona á að gera þetta. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Við ákærum – hver sveik strandveiðisjómenn? Kjartan Páll Sveinsson Skoðun Veimiltítustjórn og tugþúsundir dáinna barna Viðar Hreinsson Skoðun Af hverju varð heimsókn framkvæmdastjóra ESB að NATO-fundi? Helen Ólafsdóttir Skoðun Þið voruð í partýinu líka! Gísli Sigurður Gunnlaugsson Skoðun Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Ertu bitur? Björn Leví Gunnarsson Skoðun Er hægt að læra af draumum? Sigurður Árni Reynisson Skoðun Fjárhagslegt virði vörumerkja Elías Larsen Skoðun Swuayda blæðir: Hróp sem heimurinn heyrir ekki Mouna Nasr Skoðun Opið bréf til fullorðna fólksins Úlfhildur Elísa Hróbjartsdóttir Skoðun
Ég ók um eitt hverfa borgarinnar í kyrru veðri í fyrrakvöld. Var frekar seint á ferðinni og dólaði mér eftir fáförnum götunum. Skammdegið getur verið leiðinlegur tími, dimmt og drungalegt og sólin spör á D-vítamínið. Fréttirnar undanfarið hafa heldur ekki verið neitt hressandi og ég var dauf í dálkinn. Veit ekki hvort það var Sigmundi Davíð og félögum hans að kenna eða hvað. Ég komst samt ekki hjá því að taka eftir skrautinu. Ljósaseríur tindruðu á hverju tré og annar hver runni glitraði. Sumir blikkuðu! Í gluggum voru aðventuljós, seríur, ljóskransar eða stjörnur og í sumum var allt þetta fernt. Niður úr þakskeggjum rigndi blikkandi jólaljósum, svalahandrið voru umvafin grenilengjum og ljósum. Ég átti ekki til orð. Ég hélt að mínir nágrannar væru nokkuð duglegir að skreyta en ég sá strax að þeir kæmust ekki í hálfkvisti við þetta. Ég hægði ferðina, átti bágt með að halda augunum í akstursstefnu en horfði opinmynnt á dýrðina. Svona á að gera þetta, hugsaði ég. Hér hlaut að búa glatt fólk. Kannski ögn glysgjarnt en glatt. Það hafði allavega glatt mig. Ja hérna, hvað allt sindraði í kringum mig. Ég steinhætti að hugsa um Sigmund og Bjarna og meira að segja Vigdís vék fyrir tindrandi jólaljósunum. Skyndilega varð ég vör við hreyfingu út undan mér og varð litið upp á svalir. Uppblásinn jólasveinn úr plasti, á stærð við fólksbíl, breiddi út faðminn á móti mér! Ég vissi ekki hvað ég átti að halda. Brosandi út að eyrum dúaði hann mjúklega í andvaranum en stakk óneitanlega í stúf. Svona stór, svona uppblásinn eitthvað. Eitt augnablik hrökk ég úr jólagírnum við allt þetta loft og Sigmundur leitaði aftur á hugann. En ég hristi hann af mér. Það var eitthvað við það að blása upp tveggja rúmmetra jólasvein og binda hann við húsið sitt, eitthvað svo hressandi og fyndið að jólafiðringurinn hríslaðist um mig á ný. Svona á að gera þetta.
Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir Skoðun
Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir Skoðun