Helvítið hann Hannes Haukur Viðar Alfreðsson skrifar 19. ágúst 2013 07:00 Það sést ekki á mér en stundum gleymi ég að borða. Í síðustu viku fattaði ég það um tíuleytið að ég hafði gleymt kvöldmatnum. Aðframkominn af næringarskorti gekk ég þungum skrefum að nálægum pitsustað og pantaði konung flatbakanna: pepperóní og ananas. Á meðan ég beið bökunnar kom maður á mínum aldri inn á staðinn í sömu erindagjörðum. Ég verð að viðurkenna að ég er stútfullur af útlitsfordómum og mér fannst hann asnalegur að sjá. Hann var í hálfvitalegum skóm og með óþolandi hár. Ég veit ekki hvernig böku hann pantaði en ég heyrði hann segja nafnið sitt. Köllum hann Hannes. Þarna stóð ég í nokkrar mínútur með asnalega Hannesi að bíða eftir pitsu þar til síminn hans hringdi. Að sjálfsögðu var hringitónninn hans leiðinlegur og hann brá sér út fyrir til að tala. Líklega við einhvern fábjána. Skömmu síðar kom annar afgreiðslumaður með rjúkandi böku í kassa og spurði mig hvort nafn mitt væri Hannes. Hinn var líklega farinn í kaffipásu. „Nei,“ segi ég og í ljós kom að pöntunin mín hafði misfarist. Ég þurfti því að bíða eilítið lengur og hataði ég Hannes því helmingi meira þegar hann kom aftur inn. Átti ég að segja eitthvað? Þarna stóð hann pollrólegur og hafði ekki hugmynd um að pitsan hans var tilbúin og uppi í hillu. Afgreiðslufólkið gerði sér enga grein fyrir því að þarna væri Hannes mættur. „Nei, fjandakornið, ég get ekki farið að tala við hann,“ hugsaði ég. Plús það, hann átti það eiginlega skilið að bíða eftir kólnandi pitsu fyrir að vera í þessum skóm. Fimm til átta mínútum síðar fékk ég bökuna mína og gekk hröðum skrefum heim á leið. Hannes var enn að bíða. „Gott á hann,“ hugsaði ég og hló inni í mér. Honum var nær að vera með bjánalegt hár og svona stórt barkakýli. Þegar heim var komið tók ég til hnífapör, disk og afþreyingarefni. Allt sem piparsveinn þarf til að matast. Bakan lyktaði dásamlega og ég opnaði kassann. Við blasti skinka, rjómaostur, laukur. Hvað var þetta? Nautahakk? Ég trúði ekki mínum eigin augum, en aðeins meira á karma. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Haukur Viðar Alfreðsson Mest lesið Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Vanvirðing við einkaframtakið og verðmætasköpun Bessí Þóra Jónsdóttir Skoðun Með baunabyssu í kennaraverkfalli Ólafur Hauksson Skoðun Við þurfum að tala um Bálstofuna Matthías Kormáksson Skoðun Verðum að rannsaka hvað gerðist í Covid Hildur Þórðardóttir Skoðun Það þarf meiri töffara í okkur Davíð Már Sigurðsson Skoðun Samfylkingin ætlar ekki að hækka tekjuskatt Alma D. Möller Skoðun Á að banna rauða jólasveininn? Stefán Vagn Stefánsson Skoðun Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Unga fólkið og frjósemi María Rut Baldursdóttir,Sigríður Auðunsdóttir Skoðun
Það sést ekki á mér en stundum gleymi ég að borða. Í síðustu viku fattaði ég það um tíuleytið að ég hafði gleymt kvöldmatnum. Aðframkominn af næringarskorti gekk ég þungum skrefum að nálægum pitsustað og pantaði konung flatbakanna: pepperóní og ananas. Á meðan ég beið bökunnar kom maður á mínum aldri inn á staðinn í sömu erindagjörðum. Ég verð að viðurkenna að ég er stútfullur af útlitsfordómum og mér fannst hann asnalegur að sjá. Hann var í hálfvitalegum skóm og með óþolandi hár. Ég veit ekki hvernig böku hann pantaði en ég heyrði hann segja nafnið sitt. Köllum hann Hannes. Þarna stóð ég í nokkrar mínútur með asnalega Hannesi að bíða eftir pitsu þar til síminn hans hringdi. Að sjálfsögðu var hringitónninn hans leiðinlegur og hann brá sér út fyrir til að tala. Líklega við einhvern fábjána. Skömmu síðar kom annar afgreiðslumaður með rjúkandi böku í kassa og spurði mig hvort nafn mitt væri Hannes. Hinn var líklega farinn í kaffipásu. „Nei,“ segi ég og í ljós kom að pöntunin mín hafði misfarist. Ég þurfti því að bíða eilítið lengur og hataði ég Hannes því helmingi meira þegar hann kom aftur inn. Átti ég að segja eitthvað? Þarna stóð hann pollrólegur og hafði ekki hugmynd um að pitsan hans var tilbúin og uppi í hillu. Afgreiðslufólkið gerði sér enga grein fyrir því að þarna væri Hannes mættur. „Nei, fjandakornið, ég get ekki farið að tala við hann,“ hugsaði ég. Plús það, hann átti það eiginlega skilið að bíða eftir kólnandi pitsu fyrir að vera í þessum skóm. Fimm til átta mínútum síðar fékk ég bökuna mína og gekk hröðum skrefum heim á leið. Hannes var enn að bíða. „Gott á hann,“ hugsaði ég og hló inni í mér. Honum var nær að vera með bjánalegt hár og svona stórt barkakýli. Þegar heim var komið tók ég til hnífapör, disk og afþreyingarefni. Allt sem piparsveinn þarf til að matast. Bakan lyktaði dásamlega og ég opnaði kassann. Við blasti skinka, rjómaostur, laukur. Hvað var þetta? Nautahakk? Ég trúði ekki mínum eigin augum, en aðeins meira á karma.