Háttvirtar hefðir Hildur Sverrisdóttir skrifar 1. júní 2013 07:00 Þegar ég vann í London forvitnaðist ég um ástæðu þess að breskir dómarar og lögmenn væru með hárkollur í dómsal. Flestir sögðu að það væri til að útmá persónueinkenni og koma í veg fyrir hlutdrægni. Formaður breska lögmannafélagsins sagði mér þó að hann teldi að slíkar útskýringar væru seinni tíma réttlætingar. Hann taldi að raunverulega skýringin risti ekki dýpra en svo að þegar heldri karlmenn hættu almennt að ganga með hárkollur hefði sú tískubreyting einfaldlega aldrei náð formlega inn í réttarsalinn. Hárkollurnar voru því um kyrrt og urðu þar að virðulegri hefð sem enginn sá ástæðu til að breyta og öllum þykir nú vænt um. Mér varð hugsað til þessa þegar það varð fréttaefni í vikunni að nýr þingmaður rauf hefð í þingsal með að mæta þangað í gallabuxum. Sitt sýndist hverjum þar sem einum fannst að þingmenn ættu ekki að vera of uppskrúfaðir en öðrum fannst að þeir ættu að sýna hlutverkinu virðingu með að vera tilhlýðilega klæddir eins og vaninn er. Kannski er skýringin á þessu sú að með nýjum kynslóðum þingmanna fjölgar þeim sem hafa aldrei litið á gallabuxur sem ódannaðan verkamannaklæðnað heldur einmitt eitt það fínasta sem hægt er að vera í. Þegar ég var unglingur safnaði ég í heilt sumar fyrir pari af Levi‘s 501, í London borðaði ég núðlur í öll mál til að eiga fyrir nýjustu Diesel og í dag eru Lee-gallabuxurnar síður en svo hornreka í fataskápnum. Mín kynslóð á því um margt erfitt með að skilja hvers gallabuxurnar eiga eiginlega að gjalda. Þegar það gleymist að setja upp hárkolluna í bresku dómsölunum horfa dómarar út undan sér tómum augum og segjast ekki heyra í lögmanninum. Lögmaðurinn skottast þá í að redda sér hárkollu og þá batnar víst heyrn dómaranna. Ég held að gallabuxur valdi ekki heyrnarleysi á Alþingi og kannski munu viðmið um klæðaburð breytast í takt við nýja tískutíma. En þangað til er smá óþarfi að sýna þessari saklausu hefð lítilsvirðingu. Svona rétt á meðan þingfundi stendur – vinsamlegast vippaðu þér úr gallabuxunum, vinur. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hildur Sverrisdóttir Mest lesið Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Vanvirðing við einkaframtakið og verðmætasköpun Bessí Þóra Jónsdóttir Skoðun Með baunabyssu í kennaraverkfalli Ólafur Hauksson Skoðun Við þurfum að tala um Bálstofuna Matthías Kormáksson Skoðun Verðum að rannsaka hvað gerðist í Covid Hildur Þórðardóttir Skoðun Það þarf meiri töffara í okkur Davíð Már Sigurðsson Skoðun Samfylkingin ætlar ekki að hækka tekjuskatt Alma D. Möller Skoðun Á að banna rauða jólasveininn? Stefán Vagn Stefánsson Skoðun Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Vegið að framtíð ungs vísindafólks á Íslandi Katrín Möller,Svava Dögg Jónsdóttir Skoðun
Þegar ég vann í London forvitnaðist ég um ástæðu þess að breskir dómarar og lögmenn væru með hárkollur í dómsal. Flestir sögðu að það væri til að útmá persónueinkenni og koma í veg fyrir hlutdrægni. Formaður breska lögmannafélagsins sagði mér þó að hann teldi að slíkar útskýringar væru seinni tíma réttlætingar. Hann taldi að raunverulega skýringin risti ekki dýpra en svo að þegar heldri karlmenn hættu almennt að ganga með hárkollur hefði sú tískubreyting einfaldlega aldrei náð formlega inn í réttarsalinn. Hárkollurnar voru því um kyrrt og urðu þar að virðulegri hefð sem enginn sá ástæðu til að breyta og öllum þykir nú vænt um. Mér varð hugsað til þessa þegar það varð fréttaefni í vikunni að nýr þingmaður rauf hefð í þingsal með að mæta þangað í gallabuxum. Sitt sýndist hverjum þar sem einum fannst að þingmenn ættu ekki að vera of uppskrúfaðir en öðrum fannst að þeir ættu að sýna hlutverkinu virðingu með að vera tilhlýðilega klæddir eins og vaninn er. Kannski er skýringin á þessu sú að með nýjum kynslóðum þingmanna fjölgar þeim sem hafa aldrei litið á gallabuxur sem ódannaðan verkamannaklæðnað heldur einmitt eitt það fínasta sem hægt er að vera í. Þegar ég var unglingur safnaði ég í heilt sumar fyrir pari af Levi‘s 501, í London borðaði ég núðlur í öll mál til að eiga fyrir nýjustu Diesel og í dag eru Lee-gallabuxurnar síður en svo hornreka í fataskápnum. Mín kynslóð á því um margt erfitt með að skilja hvers gallabuxurnar eiga eiginlega að gjalda. Þegar það gleymist að setja upp hárkolluna í bresku dómsölunum horfa dómarar út undan sér tómum augum og segjast ekki heyra í lögmanninum. Lögmaðurinn skottast þá í að redda sér hárkollu og þá batnar víst heyrn dómaranna. Ég held að gallabuxur valdi ekki heyrnarleysi á Alþingi og kannski munu viðmið um klæðaburð breytast í takt við nýja tískutíma. En þangað til er smá óþarfi að sýna þessari saklausu hefð lítilsvirðingu. Svona rétt á meðan þingfundi stendur – vinsamlegast vippaðu þér úr gallabuxunum, vinur.