Ég er alls engin dúlla

Sigríður Thorlacius er ein besta söngkona sinnar kynslóðar og hefur hlotið mikið lof fyrir frammistöðu sína bæði með hljómsveitinni Hjaltalín og í ýmsum sólóverkefnum. Hún var tilnefnd til Íslensku tónlistarverðlaunanna 2012 sem söngkona ársins og samtali

"Þetta var mjög sterkt ár en það sem stóð upp úr voru þessir strákar, það þýðir ekkert að horfa fram hjá því. En Þorgerður var flott og eins fékk Kuregej sérstök verðlaun þannig að það voru sterkar konur sem fengu að halda ræður þarna á sviðinu. Ég veit auðvitað að þetta er dálítið viðkvæmt málefni og hlutur kvenna þykir ekki nógu stór. Það var fullt af flottum konum með plötur á síðasta ári en vandamálið er held ég að það eru ekkert svo margar stelpur í popp- og rokktónlist. Mér finnst vandamálið frekar liggja þar en að þær konur sem eru í tónlist fái litla athygli. Hins vegar er það alveg ljóst að þær fá allt öðruvísi athygli heldur en strákarnir, það er annar fókus á þeim. Konur fá ekki bara athygli fyrir tónlistina, það verður alltaf að vera tónlistin og eitthvað annað. Annaðhvort verða þær að vera með töff ímynd eða þá að vera hlýjar og mjúkar og traustvekjandi. Konur eru alltaf dæmdar út frá kynferðinu, annaðhvort sem kyntákn eða einhverjar hlýlegar og notalegar dúllur. Ég sá einmitt athyglisverða umfjöllun í Djöflaeyjunni um daginn þar sem Ragnheiður Axel fatahönnuður var að tjá sig um ímynd íslenskra tónlistarkvenna. Henni fannst athyglisvert hvað hér væru fáar söngkonur sem nýttu sér kynþokkann til að vekja athygli. Væru allar kappklæddar og meira í dúlluhlutverkinu. Hún velti því fyrir sér hvort þetta stafaði af því hvað það er kalt á Íslandi eða hver orsökin væri en ég held nú að ástæðan sé miklu fremur sú að konur hér vilja frekar láta verkin tala, sem er dálítið á skjön við hinn alþjóðlega poppbransa."

Þú ert mjög sérstök týpa, er það einhver ímynd sem þú hefur búið til? "Nei, nei. Ég held ég væri alveg eins þótt ég væri að vinna í banka eða búð. Mér finnst ég vera mjög venjuleg. Ég hef aldrei hugsað þetta út frá einhverju ímyndarsjónarmiði, það eru miklu frekar einhverjir aðrir sem setja mann í ákveðinn bás."

Og ert þú sett í dúlluflokkinn? "Já, sem mér finnst algjörlega fáránlegt. Ég er þrítug og mér finnst ég alls ekkert krúttleg. Ég get alveg ímyndað mér að eitthvað sem ég geri geti verið krúttlegt, eins og hjá öllum öðrum, en ég hef ekki tekið eftir því að karlkyns samstarfsmenn mínir séu kallaðir dúllur þótt þeir geri eitthvað sætt. Mig langar að vera indæl við fólkið mitt og mig langar ekki að koma illa fram við neinn en hugmynd mín um sjálfa mig er ekki að ég sé dúlla. Mér finnst það dálítið niðrandi og notað til að ýta manni niður. Dúlla er svona kona sem er bara mjúk og þægileg með túlípana í vasa í krúttlega eldhúsinu sínu. Ég er langyngst í fimm systra hópi og var alin upp með kynjagleraugun á nefinu. Það hvarflaði aldrei að mér að ég gæti ekki orðið hvað sem mig langaði til og eitt af því var svo sannarlega ekki dúlla."

Klassík og djass

Þú ert nú ekki gömul en samt búin að vera þekkt söngkona árum saman, hvenær byrjaðirðu að syngja? "Ég byrjaði nú bara að syngja mikið sem barn, eins og sjálfsagt allir. Systur mínar voru allar í Hamrahlíðarkórnum og ég var mikið með þeim á kóræfingum. Mamma spilaði á píanó og við sungum mikið heima. Svo var ég eitthvað smávegis í kórum sem barn, lærði á píanó og svona en fór ekki í söngnám fyrr en ég byrjaði í menntaskóla og byrjaði þá um leið í kórnum. Fram að því hafði ég ekki haft fókusinn á því að ég ætlaði að vinna við tónlist, það bara varð. Ég lærði klassískan söng í Söngskólanum í Reykjavík á menntaskólaárunum en eftir útskrift fór ég til Parísar í hálft ár og hætti þá í söngnáminu. Þegar ég kom til baka var mig farið að langa meira til að fara í FÍH og læra að syngja djass. Það varð líka alveg óvart, ef ég hefði ekki farið til Parísar hefði ég örugglega bara haldið áfram að vera í Söngskólanum og syngja klassík. Ég hins vegar útskrifaðist í djasssöng frá FÍH."

Plata í hvirfilvindi

Varstu þá byrjuð að syngja með Hjaltalín? "Já, við kynntumst öll í kórnum og þeir byrjuðu svo að spila með mér í sumarstarfi hjá Hinu húsinu. Út frá því fór ég svo að syngja með þeim árið 2006. Mér var aldrei formlega boðin innganga í þessa hljómsveit, við vorum bara samferða og þróuðumst í sömu átt."

Högni, söngvari Hjaltalín, hefur greint frá því að hann hafi verið í geðhvörfum á meðan á vinnslu nýjustu plötunnar stóð, það hlýtur að hafa haft áhrif á ykkur öll? "Ég ætla nú ekkert að fara að ræða hans veikindi, en hins vegar get ég sagt að það er alveg ljóst að þau lituðu okkar vinnu líka en alls ekki á slæman hátt. Það varð bara mjög intens ástand hjá okkur öllum. Við vorum að vinna plötuna í heilt ár, reyndar í skorpum, og seinasta skorpan var í haust þegar við unnum daga og nætur. Platan ber þess alveg merki, bæði tónlistin og textarnir, hún er dálítið persónuleg fyrir Högna og alla hljómsveitina og ég ímynda mér að það skili sér alveg til hlustenda. Okkur þykir sérstaklega vænt um þessa plötu út af því hversu persónuleg hún er og að hún skyldi vera unnin í þessum hvirfilvindi."

Ekki á leið í hjónaband

Þér tekst að lifa af tónlistinni, þarftu ekkert að drýgja tekjurnar með öðrum störfum? "Eins og staðan er núna þá gengur það, já. En mér myndi ekki detta í hug að plana hálft ár fram í tímann. Ef fólk hringir og biður mig að bóka mig langt fram í tímann þá neita ég alltaf. Ég veit ekkert hvort ég verð á lífi eða hvort ég verð á landinu, ég veit ekkert um framtíðina frekar en nokkur annar. Ég segi nú ekki að ég lifi bara fyrir daginn í dag, það er nauðsynlegt að geta séð næsta mánuðinn fyrir sér að minnsta kosti, en þessi vinna kemur auðvitað í skorpum eins og hjá öllum í þessum bransa og það er alveg ómögulegt að gera einhver langtímaplön."

Þú ert ekki fjölskyldumanneskja? "Nei, ég hef bara um sjálfa mig að hugsa. Ég get trúað að málið horfi svolítið öðruvísi við ef þú átt börn sem þurfa að fá að borða. Þegar maður er einn ræður maður við þessa óvissu og mér finnst það mikil forréttindi að geta unnið við það sem mér finnst skemmtilegast að gera. Hins vegar veit ég ekkert hversu lengi þetta varir eða hvað ég tek mér fyrir hendur eftir hálft ár."

Þú ert ekkert á leiðinni að stofna fjölskyldu? "Nei, það er ég ekki. Það er ekkert sem bendir til þess að ég sé leiðinni í hjónaband, allavega ekki næsta árið. Ég held ég geti alveg lofað því."

Áttu kærasta? "Ég vil ekki tjá mig um það. Ég hef alltaf viljað halda einkalífinu og opinberu persónunni algjörlega aðskildu. Ég er opinber persóna að einhverju leyti en svo á ég mína fjölskyldu og vini og það er alveg prívat. Mér finnst ekki að fólki komi það neitt við hvað ég geri þegar ég er ekki á sviðinu. En það er oft erfitt að passa upp á einkalífið í þessu litla samfélagi þar sem allir eru á Facebook og Twitter og fjölmiðlar grípa allt á lofti. Ég hef líka brennt mig á því að eitthvað sem maður hefur sagt við blaðamenn og beðið þá að fara ekki með lengra hefur lent á forsíðu algjörlega slitið úr samhengi og ég er ekkert ánægð með það."

Ég veit þú skipuleggur ekki fram í tímann en hvar sérðu þig fyrir þér eftir tíu ár? "Ég er náttúrulega ótrúlega heppin að vera að gera það sem mig langar mest og mikið óskaplega væri gaman ef ég gæti enn þá verið að gera það eftir tíu ár. Verið bæði að starfa með hljómsveit og rækta sólóferil í alls konar verkefnum. En á móti kemur að það getur vel verið að eftir eitt ár fái ég einhverja allt aðra hugmynd og nýjan draum og langi til að eiga bókabúð á Ítalíu eða eitthvað. Eins og staðan er í dag langar mig bara að halda áfram að vinna við tónlist og halda áfram að uppfylla þann draum."