Árni Páll og smalahundarnir Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 9. febrúar 2013 06:00 Árni minn, ég er ósköp ánægður með þennan friðartón í þér. Mig langar því að segja þér hundasögu eina til að styrkja þig enn fremur í þeirri trú að best sé að ræða álitamál á friðsamlegum nótum. Á haustdögum byrjaði ég að skokka á morgnana. Var það nokkur raun hinn fyrsta dag því þolið var lítið en svo er þar ófrýnilegur hundagarður á leiðinni. Þar eru ófáir hundar af ýmsum gerðum, kannski ekki svo ósvipað Samfylkingunni. Þegar ég skokka fram hjá þessum ferfætlingaflokki hefjast upp þessi ægilegu ýlfur, gelt og gól. Mér var brugðið enda ekki vanur því að standa frammi fyrir heilum flokki sem virðist hafa það efst á stefnuskránni að rífa mig í sig. En auðvitað skildi ég líka þessi viðbrögð. Það er eflaust óskemmtilegt að vera með næmt þefskyn og fá svo bullsveitta mannskepnu í grenndina. Þegar ég fór að skokka í annað sinn bar ég nokkurn kvíðboga fyrir því að fara fram hjá þessum óvinum mínum. En viti menn, einungis einn hundur fór að gelta alveg upp á sitt einsdæmi en hinir stóðu með skottið milli lappanna meðan ég dreifði svitalyktinni við túnfótinn. Þann þriðja skokkdag mætti ég skelfilega illa lyktandi enda var ég í sömu sokkunum þessa þrjá daga. En hundarnir lágu bara í leti og skelltu skollaeyrum við þessari lyktarmengun. Þeir hefðu örugglega ekki einu sinni gelt þó ég hefði hent óhreina tauinu inn til þeirra. Þetta minnti mig nokkuð á viðbrögð mannfólksins hér á Spáni við þeim skít sem nú hefur borist út. El País sagði á dögunum frá hliðarreikningum Lýðflokksins þar sem svartar greiðslur fóru til Mariano Rajoys forsætisráðherra og annarra frammámanna flokksins. Fyrstu viðbrögð voru álíka viðtökum hundanna á mínu fyrsta skokki. Menn sýndu í sér vígtennurnar og geltu hátt en nú eru flestir komnir í sínar venjulegu hundastellingu og taka lífinu með ró eða öllu heldur láta lífið taka sig í ró. Þetta er alveg rétt hjá þér, Árni, að grafa stríðsöxina. Þú sem varst vitni að því þegar fólk reifst eins og smalahundar og kettir á þínu stjórnarheimili. Nú þegar þú ert orðinn húsbóndi í flokknum skaltu brýna fyrir fólki að skella ekki skolti um leið og það finnur skítalykt né vera að elta ólar á hverjum ketti. Minnugur þess að þeir sem stökkva strax upp á nef sér með ýlfri og gelti eru venjulegast ósköp fljótir að setja skottið á milli lappanna. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Teppaleggjum ekki íslenska náttúru með vindorku Halla Hrund Logadóttir Skoðun Halldór 23.11.2024 Halldór Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Miskunnsami nýmarxistinn Kári Allansson Skoðun Furðuleg réttlæting á hækkun verðtryggðra vaxta Marinó G. Njálsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun Dýrkeyptur aðgangur Stella Guðmundsdóttir Skoðun „Við andlát manns lýkur skattskyldu hans“ Þórður Gunnarsson Skoðun Það sem ekki má fjalla um fyrir kosningar til Alþingis Árni Jensson Skoðun
Árni minn, ég er ósköp ánægður með þennan friðartón í þér. Mig langar því að segja þér hundasögu eina til að styrkja þig enn fremur í þeirri trú að best sé að ræða álitamál á friðsamlegum nótum. Á haustdögum byrjaði ég að skokka á morgnana. Var það nokkur raun hinn fyrsta dag því þolið var lítið en svo er þar ófrýnilegur hundagarður á leiðinni. Þar eru ófáir hundar af ýmsum gerðum, kannski ekki svo ósvipað Samfylkingunni. Þegar ég skokka fram hjá þessum ferfætlingaflokki hefjast upp þessi ægilegu ýlfur, gelt og gól. Mér var brugðið enda ekki vanur því að standa frammi fyrir heilum flokki sem virðist hafa það efst á stefnuskránni að rífa mig í sig. En auðvitað skildi ég líka þessi viðbrögð. Það er eflaust óskemmtilegt að vera með næmt þefskyn og fá svo bullsveitta mannskepnu í grenndina. Þegar ég fór að skokka í annað sinn bar ég nokkurn kvíðboga fyrir því að fara fram hjá þessum óvinum mínum. En viti menn, einungis einn hundur fór að gelta alveg upp á sitt einsdæmi en hinir stóðu með skottið milli lappanna meðan ég dreifði svitalyktinni við túnfótinn. Þann þriðja skokkdag mætti ég skelfilega illa lyktandi enda var ég í sömu sokkunum þessa þrjá daga. En hundarnir lágu bara í leti og skelltu skollaeyrum við þessari lyktarmengun. Þeir hefðu örugglega ekki einu sinni gelt þó ég hefði hent óhreina tauinu inn til þeirra. Þetta minnti mig nokkuð á viðbrögð mannfólksins hér á Spáni við þeim skít sem nú hefur borist út. El País sagði á dögunum frá hliðarreikningum Lýðflokksins þar sem svartar greiðslur fóru til Mariano Rajoys forsætisráðherra og annarra frammámanna flokksins. Fyrstu viðbrögð voru álíka viðtökum hundanna á mínu fyrsta skokki. Menn sýndu í sér vígtennurnar og geltu hátt en nú eru flestir komnir í sínar venjulegu hundastellingu og taka lífinu með ró eða öllu heldur láta lífið taka sig í ró. Þetta er alveg rétt hjá þér, Árni, að grafa stríðsöxina. Þú sem varst vitni að því þegar fólk reifst eins og smalahundar og kettir á þínu stjórnarheimili. Nú þegar þú ert orðinn húsbóndi í flokknum skaltu brýna fyrir fólki að skella ekki skolti um leið og það finnur skítalykt né vera að elta ólar á hverjum ketti. Minnugur þess að þeir sem stökkva strax upp á nef sér með ýlfri og gelti eru venjulegast ósköp fljótir að setja skottið á milli lappanna.