Eins manns stórskotalið Kjartan Guðmundsson skrifar 12. júní 2012 11:00 Liverpúllarinn Declan MacManus, betur þekktur sem Elvis Costello, sýndi mátt sinn og megin í Hörpu á sunnudagskvöld svo bogaði af honum svitinn á frábærum tónleikum. Tónleikar. Elvis Costello. 10. júní í Hörpu. „Einstök kvöldstund með Grammy-verðlaunahafanum Elvis Costello," stóð á tónleikamiðanum. Kunningi undirritaðs líkti þessu við að kynna Elvis Presley sem höfund hnetusmjörs- og sultusamlokunnar, í þeim skilningi að slíkt titlatog væri fyrir neðan virðingu nafnanna tveggja. Báðir hefðu þeir haft svo afgerandi áhrif á sögu vestrænnar dægurtónlistar, og fjölda fólks í leiðinni, að veraldlegir hlutir á borð við vesælar verðlaunastyttur og skitnar sultusamlokur hlytu að teljast alger aukaatriði. Hárrétt ályktað. Að því sögðu byrjuðu tónleikar Costello í stappfullri Hörpu á sunnudagskvöld hreint ekki gæfulega. Hljómburðurinn í Eldborgarsalnum var vægast sagt skelfilegur í fyrstu lögunum (meðal annarra Bob Dylan-lagsins When I Paint My Masterpiece og Good Year For the Roses, hvorutveggja frábærum lögum sem máttu illa við veseninu) og það sást á manninum á sviðinu. Costello pirraðist skiljanlega, virtist jafn gáttaður og áhorfendur á að nokkuð jafn einfalt og maður með kassagítar gæti hljómað svo dósalega, og eyddi dýrmætri orku og einbeitingu í að koma skilaboðum áleiðis til hljóðmannsins í miðjum klíðum. Í raun var það ekki fyrr en sá liverpúlski vatt sér í reggísmellinn Watching The Detectives frá 1977 (með viðskeyttu erindi úr Neil Young-laginu Down By the River og undirleik á bandi, sem kom furðuvel út) að hann fann fjölina sína. Sándið lagaðist og þá var heldur ekki aftur snúið. Restin af löngu kvöldinu (Elvis var einn á sviðinu í hartnær þrjá klukkustundir og lagði allt sitt í giggið svo rann af honum svitinn, sem er alltaf jafn mikið ánægjuefni) var stórskemmtileg. Meðal hápunkta voru óhjákvæmilega nokkrir af helstu smellum Costello á borð við hin tilfinningaþrungnu I Want You, Shipbuilding og Alison, „krád-plíserarnir" She og Oliver's Army og léttleikandi Veronica. Sjálfur virist Elvis hafa enn meira gaman af minna þekktum lögum eftir sjálfan sig og aðra, þar á meðal nokkrum af nýjustu afurðinni National Ransom (af hverjum Church Underground var sérlega glæsilega flutt) og öðrum sem höfðu yfir sér notalegan „music hall"-fíling. Auðþekkjanleg röddin er örlítið dýpri, hásari og þar af leiðandi flottari en fyrir þrjátíu árum og sögurnar milli laga, einkum frá bernskuárum, hefðu að ósekju mátt vera fleiri því Costello er jafn flinkur í að segja skemmtilega frá og vippa sér milli ólíkra tónlistarstefna. Einstök varð hún því kvöldstundin, líkt og lofað var, með Grammy-verðlaunahafanum. Niðurstaða: Hljóðhnökrar og pirringur í upphafi viku fyrir samblandi af eldmóði og reynslu Costello. Frábærir tónleikar. Mest lesið „Það er ekkert sem læknar þetta alveg“ Lífið „En áttu ekki dóttur?“ Lífið Stjörnulífið: Tatiana og Ragnar í kastala í Frakklandi Lífið Stjörnufans og forsetar á Rauðu myllunni Lífið Ung, upprennandi og sjóðheit stjarna á lausu Lífið Sakar rithöfunda um að vilja forðast umræðuna Menning Verður aðalnúmer hálfleikssýningar Ofurskálarinnar Lífið Hneig niður í miðju lagi Tónlist Egill og Thelma eiga von á sínu öðru barni Lífið Gjaldþrot Play setur RIFF úr skorðum: „Þetta kemur á versta tíma“ Lífið Fleiri fréttir Þeir fátæku borga brúsann Auður í Bæjarbíói: Frá slaufun í standandi fagnaðarlæti Alvöru bíó en hægt brenna Eldarnir Er Lína Langsokkur woke? Kórtónleikar: Heilög naumhyggja eða heilalaust suð Barnaefni fyrir fullorðna Balta bregst bogalistin Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Smashing Pumpkins pumpuðu upp stemningu – en listin varð undir hávaðanum Kynferðisleg gremja, sænskur senuþjófur og náttúruklám Ræðst framtíð grínmyndarinnar hér? Aumkunarverð endurvinnsla og ferskt framhald Áferðarfallegir en óeftirminnilegir fjórmenningar Sjá meira
Tónleikar. Elvis Costello. 10. júní í Hörpu. „Einstök kvöldstund með Grammy-verðlaunahafanum Elvis Costello," stóð á tónleikamiðanum. Kunningi undirritaðs líkti þessu við að kynna Elvis Presley sem höfund hnetusmjörs- og sultusamlokunnar, í þeim skilningi að slíkt titlatog væri fyrir neðan virðingu nafnanna tveggja. Báðir hefðu þeir haft svo afgerandi áhrif á sögu vestrænnar dægurtónlistar, og fjölda fólks í leiðinni, að veraldlegir hlutir á borð við vesælar verðlaunastyttur og skitnar sultusamlokur hlytu að teljast alger aukaatriði. Hárrétt ályktað. Að því sögðu byrjuðu tónleikar Costello í stappfullri Hörpu á sunnudagskvöld hreint ekki gæfulega. Hljómburðurinn í Eldborgarsalnum var vægast sagt skelfilegur í fyrstu lögunum (meðal annarra Bob Dylan-lagsins When I Paint My Masterpiece og Good Year For the Roses, hvorutveggja frábærum lögum sem máttu illa við veseninu) og það sást á manninum á sviðinu. Costello pirraðist skiljanlega, virtist jafn gáttaður og áhorfendur á að nokkuð jafn einfalt og maður með kassagítar gæti hljómað svo dósalega, og eyddi dýrmætri orku og einbeitingu í að koma skilaboðum áleiðis til hljóðmannsins í miðjum klíðum. Í raun var það ekki fyrr en sá liverpúlski vatt sér í reggísmellinn Watching The Detectives frá 1977 (með viðskeyttu erindi úr Neil Young-laginu Down By the River og undirleik á bandi, sem kom furðuvel út) að hann fann fjölina sína. Sándið lagaðist og þá var heldur ekki aftur snúið. Restin af löngu kvöldinu (Elvis var einn á sviðinu í hartnær þrjá klukkustundir og lagði allt sitt í giggið svo rann af honum svitinn, sem er alltaf jafn mikið ánægjuefni) var stórskemmtileg. Meðal hápunkta voru óhjákvæmilega nokkrir af helstu smellum Costello á borð við hin tilfinningaþrungnu I Want You, Shipbuilding og Alison, „krád-plíserarnir" She og Oliver's Army og léttleikandi Veronica. Sjálfur virist Elvis hafa enn meira gaman af minna þekktum lögum eftir sjálfan sig og aðra, þar á meðal nokkrum af nýjustu afurðinni National Ransom (af hverjum Church Underground var sérlega glæsilega flutt) og öðrum sem höfðu yfir sér notalegan „music hall"-fíling. Auðþekkjanleg röddin er örlítið dýpri, hásari og þar af leiðandi flottari en fyrir þrjátíu árum og sögurnar milli laga, einkum frá bernskuárum, hefðu að ósekju mátt vera fleiri því Costello er jafn flinkur í að segja skemmtilega frá og vippa sér milli ólíkra tónlistarstefna. Einstök varð hún því kvöldstundin, líkt og lofað var, með Grammy-verðlaunahafanum. Niðurstaða: Hljóðhnökrar og pirringur í upphafi viku fyrir samblandi af eldmóði og reynslu Costello. Frábærir tónleikar.
Mest lesið „Það er ekkert sem læknar þetta alveg“ Lífið „En áttu ekki dóttur?“ Lífið Stjörnulífið: Tatiana og Ragnar í kastala í Frakklandi Lífið Stjörnufans og forsetar á Rauðu myllunni Lífið Ung, upprennandi og sjóðheit stjarna á lausu Lífið Sakar rithöfunda um að vilja forðast umræðuna Menning Verður aðalnúmer hálfleikssýningar Ofurskálarinnar Lífið Hneig niður í miðju lagi Tónlist Egill og Thelma eiga von á sínu öðru barni Lífið Gjaldþrot Play setur RIFF úr skorðum: „Þetta kemur á versta tíma“ Lífið Fleiri fréttir Þeir fátæku borga brúsann Auður í Bæjarbíói: Frá slaufun í standandi fagnaðarlæti Alvöru bíó en hægt brenna Eldarnir Er Lína Langsokkur woke? Kórtónleikar: Heilög naumhyggja eða heilalaust suð Barnaefni fyrir fullorðna Balta bregst bogalistin Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Smashing Pumpkins pumpuðu upp stemningu – en listin varð undir hávaðanum Kynferðisleg gremja, sænskur senuþjófur og náttúruklám Ræðst framtíð grínmyndarinnar hér? Aumkunarverð endurvinnsla og ferskt framhald Áferðarfallegir en óeftirminnilegir fjórmenningar Sjá meira