Áfram kristmenn krossmenn Haukur Viðar Alfreðsson skrifar 7. mars 2012 10:00 Bíó. Machine Gun Preacher. Leikstjórn: Marc Forster. Leikarar: Gerard Butler, Michelle Monaghan, Michael Shannon, Souléymane Sy Savané, Kathy Baker. Sam Childers er ofbeldishneigður sprautufíkill sem finnur Jesúm og snýr við blaðinu. Hann ferðast til Suður-Súdan en blöskrar vosbúðin og ákveður því að byggja munaðarleysingjahæli. Eftir tíðar heimsóknir blóðþyrstra skæruliða grípur Sámur til vopna og áður en langt um líður nær hann að safna í fámenna herdeild til að verja hælið og börnin. Miskunnarlaust og tilgangslaust ofbeldið tekur þó sinn toll og geðheilsu Sáms fer sífellt hrakandi. Fyrri hluti Machine Gun Preacher er áhugaverður. Mér sýndist stefna í hressilega exploitation-mynd að hætti Krossins og fjaðurhnífsins með Pat Boone, nema í léttum dúr, en fljótlega rann það upp fyrir mér að tætarapresturinn tók sig alvarlega og gott betur. Butler er mjög frambærilegur dramatískur leikari og í eyrum óreynda Íslendingsins hljómar Suðurríkjahreimurinn hans sannfærandi þrátt fyrir skoskan uppruna leikarans. En myndin dregst á langinn og eftir stendur fremur ófullnægjandi hræringur, búinn til úr linsoðnum siðferðisboðskap og hrottafengnum blóðsúthellingum í anda myndanna um Jón Rambó. Ég ætla þó ekki að rakka niður ótvírætt skemmtanagildi myndarinnar á köflum, en þessi sannsögulega aðalpersóna er óumdeilanlega athyglisverð og prýðilegur efniviður í kvikmynd. Stærsta vandamálið er losaralegt handritið sem veit ómögulega hvað það vill vera og hvað það vill segja, og því er útkoman eins og uppkast að mynd frekar en fullklárað listaverk. Þó vil ég sérstaklega hrósa söngvaranum Chris Cornell, en hann á afskaplega fallegt lag í lok myndarinnar. Niðurstaða: Óvenjuleg mynd sem fer vel af stað en tapar áttum. Butler nær þó að ýta skrjóðnum langleiðina heim. Mest lesið Datt í miðri sýningu á Ellý: „Eitt lélegasta fall leikhússögunnar“ Lífið Óhugnanlegt neyðarlínusímtal: „Hann var bara dáinn“ Lífið „Þú varst að tala um Klausturmálið!“ Lífið Jay Leno illa leikinn og með lepp Lífið Frumsýning á Vísi: Villi Vill fer á kostum í tónlistarmyndbandi Luigi Tónlist Vilt þú taka þátt í nýjum þætti á Stöð 2? Lífið „Þetta var það erfitt, að við vorum öll dofin“ Lífið Stjörnufans þegar hundruð kíktu á forsýningu Iceguys 2 Bíó og sjónvarp Stúlkan með nálina: Hver gerir svona kvikmynd? Gagnrýni Hrund Gunnsteins kaupir íbúð Viktors Bjarka og Álfrúnar Lífið Fleiri fréttir Stúlkan með nálina: Hver gerir svona kvikmynd? Ástkona njósnarans skildi eftir sig sjóðheit bréf Efni sem veldur uppköstum, yfirliðum og eilífri æsku The Bikeriders: Hvenær komum við í flugeldaverksmiðjuna!? Kælt niður í byrjun og svo búmm! DIMMA var flott en einhæf Sjá meira
Bíó. Machine Gun Preacher. Leikstjórn: Marc Forster. Leikarar: Gerard Butler, Michelle Monaghan, Michael Shannon, Souléymane Sy Savané, Kathy Baker. Sam Childers er ofbeldishneigður sprautufíkill sem finnur Jesúm og snýr við blaðinu. Hann ferðast til Suður-Súdan en blöskrar vosbúðin og ákveður því að byggja munaðarleysingjahæli. Eftir tíðar heimsóknir blóðþyrstra skæruliða grípur Sámur til vopna og áður en langt um líður nær hann að safna í fámenna herdeild til að verja hælið og börnin. Miskunnarlaust og tilgangslaust ofbeldið tekur þó sinn toll og geðheilsu Sáms fer sífellt hrakandi. Fyrri hluti Machine Gun Preacher er áhugaverður. Mér sýndist stefna í hressilega exploitation-mynd að hætti Krossins og fjaðurhnífsins með Pat Boone, nema í léttum dúr, en fljótlega rann það upp fyrir mér að tætarapresturinn tók sig alvarlega og gott betur. Butler er mjög frambærilegur dramatískur leikari og í eyrum óreynda Íslendingsins hljómar Suðurríkjahreimurinn hans sannfærandi þrátt fyrir skoskan uppruna leikarans. En myndin dregst á langinn og eftir stendur fremur ófullnægjandi hræringur, búinn til úr linsoðnum siðferðisboðskap og hrottafengnum blóðsúthellingum í anda myndanna um Jón Rambó. Ég ætla þó ekki að rakka niður ótvírætt skemmtanagildi myndarinnar á köflum, en þessi sannsögulega aðalpersóna er óumdeilanlega athyglisverð og prýðilegur efniviður í kvikmynd. Stærsta vandamálið er losaralegt handritið sem veit ómögulega hvað það vill vera og hvað það vill segja, og því er útkoman eins og uppkast að mynd frekar en fullklárað listaverk. Þó vil ég sérstaklega hrósa söngvaranum Chris Cornell, en hann á afskaplega fallegt lag í lok myndarinnar. Niðurstaða: Óvenjuleg mynd sem fer vel af stað en tapar áttum. Butler nær þó að ýta skrjóðnum langleiðina heim.
Mest lesið Datt í miðri sýningu á Ellý: „Eitt lélegasta fall leikhússögunnar“ Lífið Óhugnanlegt neyðarlínusímtal: „Hann var bara dáinn“ Lífið „Þú varst að tala um Klausturmálið!“ Lífið Jay Leno illa leikinn og með lepp Lífið Frumsýning á Vísi: Villi Vill fer á kostum í tónlistarmyndbandi Luigi Tónlist Vilt þú taka þátt í nýjum þætti á Stöð 2? Lífið „Þetta var það erfitt, að við vorum öll dofin“ Lífið Stjörnufans þegar hundruð kíktu á forsýningu Iceguys 2 Bíó og sjónvarp Stúlkan með nálina: Hver gerir svona kvikmynd? Gagnrýni Hrund Gunnsteins kaupir íbúð Viktors Bjarka og Álfrúnar Lífið Fleiri fréttir Stúlkan með nálina: Hver gerir svona kvikmynd? Ástkona njósnarans skildi eftir sig sjóðheit bréf Efni sem veldur uppköstum, yfirliðum og eilífri æsku The Bikeriders: Hvenær komum við í flugeldaverksmiðjuna!? Kælt niður í byrjun og svo búmm! DIMMA var flott en einhæf Sjá meira