Jón Bjarna hefur rétt fyrir sér Sif Sigmarsdóttir skrifar 25. nóvember 2011 06:00 Það var yfir hrímköldum bjór sem eiginmaðurinn sagði mér sögu af afa sínum sem mér þótti bæði í senn fyndin og grátleg. Afi hans heitinn, Geir Hallgrímsson, var í forsætisráðherratíð sinni eitt sinn staddur í útlöndum ásamt hópi íslenskra pólitíkusa. Er þeir sátu á hótelbarnum að kvöldi dags, hver með sína forboðna bjórkolluna í lúkunum, bað Geir alla þá að rétta upp hönd sem styddu áframhaldandi bjórbann löndum þeirra til handa. Teygandi gullið ölið ráku þeir allir fumlaust upp arminn að undanskildum Geir sjálfum. Í dag er það að hafa verið á móti bjórnum pólitískum ferli eins og æskuafglöp – pínu vandræðalegt uppátæki sem afskrifað er sem ungæðisháttur og tákn tímanna. Svona eins og sítt að aftan. Því fer þó fjarri að liðin sé sú tíð að geðþóttaákvarðanir stjórnmálamanna stýri því hvað Íslendingar fá að setja ofan í sig. Nýverið heimsótti bróðir minn mig í Lundúnum þar sem ég dvel. Fyrir utan skylduheimsókn í H&M var aðeins eitt á dagskránni. Rúmum 20 árum fyrr, á tímum bjórbannsins, hefði það verið að marinera lifrina í eins miklum bjór og er mögulegt á einni helgi. Nú voru það hins vegar önnur höft sem stýrðu neyslu Íslendingsins í útlöndum. Markmið ferðarinnar var að innbyrða geitaost eins og um keppnisíþrótt væri að ræða en forðast bráðakransæðastíflu. Undanfarna mánuði hefur umræðan um réttmæti þess að vernda innlendan landbúnað með tollum og innflutningshöftum farið hátt. Í grein sem birtist í Morgunblaðinu í vikunni ítrekar Jón Bjarnason, sjávarútvegs- og landbúnaðarráðherra, afstöðu sína um að standa beri vörð um þessa hagsmuni sem hann færir í dulargervi „fæðuöryggis“. Jón leggur og til að íslenskir bændur hefji framleiðslu á eigin eldsneyti til að nota á vélar sínar. Í dag hlæjum við vandræðaleg að bjórbanninu. En á sama tíma sættum við okkur við að matvælaúrval á Íslandi sé takmarkað af lobbíistum landbúnaðar. Til að vernda hagsmuni fárra framleiðenda fá íslenskir neytendur sjaldan að borða kræsingar á borð við franskan geitaost og grískan feta. Innflutningur á sælgæti var takmarkaður allt til 1981. Dettur okkur í hug að taka upp nammitolla á ný til að verja íslenska sælgætisframleiðendur? Jón Bjarnason hefur á réttu að standa. Það er alveg hægt að lifa bara á íslensku kjöti og spenvolgri mjólk. Við gætum alveg framleitt okkar eigið eldsneyti úr hreinræktuðum íslenskum flór. Það má vel flytja aftur inn í moldarkofana og hefja sjálfsþurftarbúskap. Spurningin er hins vegar þessi: Viljum við það? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Sif Sigmarsdóttir Mest lesið Munu bara allir fá dánaraðstoð? Bjarni Jónsson Skoðun Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Mannsæmandi lífeyrislaun strax Guðmundur Ingi Kristinsson Skoðun Tryggjum frelsi til handfæraveiða – eflum sjávarbyggðirnar Eyjólfur Ármannsson Skoðun Heilbrigðiskerfið logar og er að hrynja: Þú áttir betra skilið Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Verja þarf friðinn Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Unga fólkið og frjósemi María Rut Baldursdóttir,Sigríður Auðunsdóttir Skoðun Græðgin er komin út fyrir öll mörk Sigurjón Þórðarson Skoðun Fólk eða fífl? Anna Gunndís Guðmundsdóttir Skoðun Á að banna rauða jólasveininn? Stefán Vagn Stefánsson Skoðun
Það var yfir hrímköldum bjór sem eiginmaðurinn sagði mér sögu af afa sínum sem mér þótti bæði í senn fyndin og grátleg. Afi hans heitinn, Geir Hallgrímsson, var í forsætisráðherratíð sinni eitt sinn staddur í útlöndum ásamt hópi íslenskra pólitíkusa. Er þeir sátu á hótelbarnum að kvöldi dags, hver með sína forboðna bjórkolluna í lúkunum, bað Geir alla þá að rétta upp hönd sem styddu áframhaldandi bjórbann löndum þeirra til handa. Teygandi gullið ölið ráku þeir allir fumlaust upp arminn að undanskildum Geir sjálfum. Í dag er það að hafa verið á móti bjórnum pólitískum ferli eins og æskuafglöp – pínu vandræðalegt uppátæki sem afskrifað er sem ungæðisháttur og tákn tímanna. Svona eins og sítt að aftan. Því fer þó fjarri að liðin sé sú tíð að geðþóttaákvarðanir stjórnmálamanna stýri því hvað Íslendingar fá að setja ofan í sig. Nýverið heimsótti bróðir minn mig í Lundúnum þar sem ég dvel. Fyrir utan skylduheimsókn í H&M var aðeins eitt á dagskránni. Rúmum 20 árum fyrr, á tímum bjórbannsins, hefði það verið að marinera lifrina í eins miklum bjór og er mögulegt á einni helgi. Nú voru það hins vegar önnur höft sem stýrðu neyslu Íslendingsins í útlöndum. Markmið ferðarinnar var að innbyrða geitaost eins og um keppnisíþrótt væri að ræða en forðast bráðakransæðastíflu. Undanfarna mánuði hefur umræðan um réttmæti þess að vernda innlendan landbúnað með tollum og innflutningshöftum farið hátt. Í grein sem birtist í Morgunblaðinu í vikunni ítrekar Jón Bjarnason, sjávarútvegs- og landbúnaðarráðherra, afstöðu sína um að standa beri vörð um þessa hagsmuni sem hann færir í dulargervi „fæðuöryggis“. Jón leggur og til að íslenskir bændur hefji framleiðslu á eigin eldsneyti til að nota á vélar sínar. Í dag hlæjum við vandræðaleg að bjórbanninu. En á sama tíma sættum við okkur við að matvælaúrval á Íslandi sé takmarkað af lobbíistum landbúnaðar. Til að vernda hagsmuni fárra framleiðenda fá íslenskir neytendur sjaldan að borða kræsingar á borð við franskan geitaost og grískan feta. Innflutningur á sælgæti var takmarkaður allt til 1981. Dettur okkur í hug að taka upp nammitolla á ný til að verja íslenska sælgætisframleiðendur? Jón Bjarnason hefur á réttu að standa. Það er alveg hægt að lifa bara á íslensku kjöti og spenvolgri mjólk. Við gætum alveg framleitt okkar eigið eldsneyti úr hreinræktuðum íslenskum flór. Það má vel flytja aftur inn í moldarkofana og hefja sjálfsþurftarbúskap. Spurningin er hins vegar þessi: Viljum við það?