Aðalgæinn Berlusconi 26. apríl 2010 00:01 Videocracy er kostuleg og að mörgu leyti áhugaverð heimildarmynd þar sem reynt er að útskýra hvað fær Ítali til að kjósa Berlusconi aftur og aftur. Kvikmyndir *** Videocracy Heimildarmynd eftir Erik Gandini Sýnd á Bíódögum Græna ljóssins Spillingarspaðinn og glaumgosinn Silvio Berlusconi situr sprellfjörugur á stóli forsætisráðherra Ítalíu og hefur vermt það sæti manna lengst. Samt dregur hann á eftir sér langan hala spillingarmála sem ná eiginlega yfir alla helstu lesti og bresti sem mannkynið burðast með. Þessi aðalgæi á Ítalíu er því óneitanlega áhugavert eintak og að ósekju hefði þessi heimildarmynd mátt hafa hann og valdabrölt hans í forgrunni en höfundinum er svo mikið í mun að reyna að útskýra fyrir okkur, sem þekkjum ekki þjóðarsál Ítala gjörla, hvers vegna í ósköpunum ekkert fær haggað Berlusconi. Auðvitað má ekki gleyma því að Silvio er ekki bara forsætisráðherra heldur fjölmiðlakóngur og í byrjun myndarinnar fáum við að vita að hann byggði sjónvarpsveldi sitt í upphafi á lágkúrulegum spurningaþáttum sem gerðu fyrst og fremst út á nekt kvenna. Mann langar auðvitað strax að kynnast Silvio betur en í stað þess að velta okkur upp úr ljótum sögum af Berlusconi kýs Gandini að reyna að útskýra fyrir okkur hvaða grunnveila veldur því að þjóð hans kallar manninn ítrekað yfir sig með bros á vör. Sú staðreynd er auðvitað svo galin að meira að segja Íslendingar sem mæta heiladauðir í kjörklefana á fjögurra ára fresti og kjósa yfir sig ýmist sturlað lið eða ónothæf gauð telja sig þess umkomna að hlæja að Ítölum. Í nálgun Gandini sannast svo það fornkveðna að vel má meta menn út frá vinum þeirra og þeir kunningjar Berlusconis sem hér eru kynntir til leiks eru vægast sagt ömurlegir en alveg hreint dásamlegar persónur í kvikmynd. Þannig að þótt fókus myndarinnar fari í allar áttir og enginn punktur sé hamraður alla leið þá er vel þess virði að fá að kynnast leppalúðunum í hirð Silvios. Meginniðurstaða myndarinnar er sú að sá sem stjórnar sjónvarpinu ræður og þess vegna er Berlusconi aðalkallinn, enda er ekki hægt að segja annað en jarðvegurinn sem hann sprettur upp úr sé honum hollur þar sem Ítalía er númer 77 á heimslista yfir frelsi fjölmiðla, númer 84 á heimslista yfir jafnrétti kynjanna og 80% þjóðarinnar nota sjónvarp sem sína helstu upplýsingaveitu. Allir Íslendingar hafa gott af því að horfa á þessa mynd en í guðanna bænum, lítið ykkur nær áður en þið farið að hlæja að Ítölunum fyrir það hvað þeir eru ógeðslega vitlausir. Þórarinn Þórarinsson Niðurstaða: Kostuleg og að mörgu leyti áhugaverð heimildarmynd þar sem reynt er að útskýra hvað fær Ítali til að kjósa Berlusconi aftur og aftur. Óskýr fókus truflar en breytir því ekki að efniviðurinn er bæði dásamlegur og sorglegur. Mest lesið Tók sex ólíka stera fyrir hjartastoppið: „Þannig ég segi nei við sterum“ Lífið Balta bregst bogalistin Gagnrýni Glæsibústaðir yfir hundrað milljónum Lífið Segir Candy hafa séð að faðir hans væri „skrímsli“ á undan öðrum Lífið „Stolt af því að hafa ekki gefist upp á sjálfri mér“ Lífið Yfir sig ástfangin og býr bæði á Spáni og Íslandi Lífið Friðrik Þór og Guðrún selja 225 milljón króna parhús í Hlíðunum Lífið Glæsihöll Livar og Sverris á Arnarnesi til sölu Lífið Enn ástfangnari að sjá maka sinn í foreldrahlutverkinu Lífið Laufey Lín endar Evróputúrinn á Íslandi Tónlist Fleiri fréttir Balta bregst bogalistin Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Smashing Pumpkins pumpuðu upp stemningu – en listin varð undir hávaðanum Kynferðisleg gremja, sænskur senuþjófur og náttúruklám Ræðst framtíð grínmyndarinnar hér? Aumkunarverð endurvinnsla og ferskt framhald Áferðarfallegir en óeftirminnilegir fjórmenningar Sjá meira
Kvikmyndir *** Videocracy Heimildarmynd eftir Erik Gandini Sýnd á Bíódögum Græna ljóssins Spillingarspaðinn og glaumgosinn Silvio Berlusconi situr sprellfjörugur á stóli forsætisráðherra Ítalíu og hefur vermt það sæti manna lengst. Samt dregur hann á eftir sér langan hala spillingarmála sem ná eiginlega yfir alla helstu lesti og bresti sem mannkynið burðast með. Þessi aðalgæi á Ítalíu er því óneitanlega áhugavert eintak og að ósekju hefði þessi heimildarmynd mátt hafa hann og valdabrölt hans í forgrunni en höfundinum er svo mikið í mun að reyna að útskýra fyrir okkur, sem þekkjum ekki þjóðarsál Ítala gjörla, hvers vegna í ósköpunum ekkert fær haggað Berlusconi. Auðvitað má ekki gleyma því að Silvio er ekki bara forsætisráðherra heldur fjölmiðlakóngur og í byrjun myndarinnar fáum við að vita að hann byggði sjónvarpsveldi sitt í upphafi á lágkúrulegum spurningaþáttum sem gerðu fyrst og fremst út á nekt kvenna. Mann langar auðvitað strax að kynnast Silvio betur en í stað þess að velta okkur upp úr ljótum sögum af Berlusconi kýs Gandini að reyna að útskýra fyrir okkur hvaða grunnveila veldur því að þjóð hans kallar manninn ítrekað yfir sig með bros á vör. Sú staðreynd er auðvitað svo galin að meira að segja Íslendingar sem mæta heiladauðir í kjörklefana á fjögurra ára fresti og kjósa yfir sig ýmist sturlað lið eða ónothæf gauð telja sig þess umkomna að hlæja að Ítölum. Í nálgun Gandini sannast svo það fornkveðna að vel má meta menn út frá vinum þeirra og þeir kunningjar Berlusconis sem hér eru kynntir til leiks eru vægast sagt ömurlegir en alveg hreint dásamlegar persónur í kvikmynd. Þannig að þótt fókus myndarinnar fari í allar áttir og enginn punktur sé hamraður alla leið þá er vel þess virði að fá að kynnast leppalúðunum í hirð Silvios. Meginniðurstaða myndarinnar er sú að sá sem stjórnar sjónvarpinu ræður og þess vegna er Berlusconi aðalkallinn, enda er ekki hægt að segja annað en jarðvegurinn sem hann sprettur upp úr sé honum hollur þar sem Ítalía er númer 77 á heimslista yfir frelsi fjölmiðla, númer 84 á heimslista yfir jafnrétti kynjanna og 80% þjóðarinnar nota sjónvarp sem sína helstu upplýsingaveitu. Allir Íslendingar hafa gott af því að horfa á þessa mynd en í guðanna bænum, lítið ykkur nær áður en þið farið að hlæja að Ítölunum fyrir það hvað þeir eru ógeðslega vitlausir. Þórarinn Þórarinsson Niðurstaða: Kostuleg og að mörgu leyti áhugaverð heimildarmynd þar sem reynt er að útskýra hvað fær Ítali til að kjósa Berlusconi aftur og aftur. Óskýr fókus truflar en breytir því ekki að efniviðurinn er bæði dásamlegur og sorglegur.
Mest lesið Tók sex ólíka stera fyrir hjartastoppið: „Þannig ég segi nei við sterum“ Lífið Balta bregst bogalistin Gagnrýni Glæsibústaðir yfir hundrað milljónum Lífið Segir Candy hafa séð að faðir hans væri „skrímsli“ á undan öðrum Lífið „Stolt af því að hafa ekki gefist upp á sjálfri mér“ Lífið Yfir sig ástfangin og býr bæði á Spáni og Íslandi Lífið Friðrik Þór og Guðrún selja 225 milljón króna parhús í Hlíðunum Lífið Glæsihöll Livar og Sverris á Arnarnesi til sölu Lífið Enn ástfangnari að sjá maka sinn í foreldrahlutverkinu Lífið Laufey Lín endar Evróputúrinn á Íslandi Tónlist Fleiri fréttir Balta bregst bogalistin Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Smashing Pumpkins pumpuðu upp stemningu – en listin varð undir hávaðanum Kynferðisleg gremja, sænskur senuþjófur og náttúruklám Ræðst framtíð grínmyndarinnar hér? Aumkunarverð endurvinnsla og ferskt framhald Áferðarfallegir en óeftirminnilegir fjórmenningar Sjá meira