Allt í fári 9. júní 2009 06:00 Þeir segja sumir að við plummum okkur best í fári, einhverjum djöfulgangi þegar allar hendur eru kallaðar á dekk og hver maður dreginn í aðgerð. Þetta er vitaskuld erfðabundinn fjandi fólki sem varð að vinna í törnum og hamaðist í kappi við tímann: þurrkurinn var úti, sól farin bak við ský, vindátt að breytast. Hvort sem það var hey á velli, kös á bryggju, það varð að koma heyjum í hús, fiski í salt, fé af fjalli. Lífsafkoman var undir því komin að unnið væri hratt og allir hjálpuðust að. Svo mátti dóla sér við rólegri verkefni vetrarlangt. Vefa, prjóna sokkaplögg, annað smálegt. Við erum hrotufólk. Nú reynist tíminn ekki nægur, veturinn hefur ekki dugað okkur til, hvorki til ráðagerða né úrlausna. Og við sem töldum okkur geta tekið törnina á fjármálalíf heimsins, grætt reiðinnar býsn á skömmum tíma, verðum nú að taka okkur tíma til að fatta það sem öllum átti víst að vera ljóst í haust. Að því okkur er sagt. Og það er sama hvað hver segir: háum sem lágum virðist ekki hafa skilist hver raunveruleg staða þjóðarbúsins er. Og nú rifja menn upp ársgamlar tölur úr landsfrægum milliuppgjörum bankanna og vantar stórt uppá: er nema von að menn spyrji upp á amerísku: Where is the money - hvert fóru peningarnir? Getur ekki einhver klár endurskoðandi úr endurskoðunum bankanna svarað því? Og nú endasnýst allt í hausnum á fólki. Besservisserar standa upp öskrandi og þykjast þess fullvissir að þeirra taktík hefði virkað. Hinir, pólitíkusar og embættismenn, okkar fólk, ver aðgerðir sínar og segir nauðvörnina vera einu leiðina í málinu. En nauðvarnir eru það sjaldnast, nánast aldrei. Og í nauðvörn, rétt eins og þegar bjarga þarf heyjum eða landafla, er hættast við að hey spillist í atganginum og afli fari forgörðum, úldni í haugum. Það er eins og við séum að lifa slíkt núna. Síðustu sólarhringar eru dapurlegur tími snemmsumars þegar tíðin ætti að vera ljúfust. Og enn bætist á vantrú á stjórnmálamönnum, embættismönnum, fólki úr fjármálalífinu. Og tiltrúin á hreppnum, þessu aflagða gamla norræna fyrirbæri sem við lögðum af fyrir fáum árum, en er hér enn í óeiginlegri merkingu, virðist gleymd: hreppurinn sem annast þá sem verða heylausir, matarlitlir og geta ekki björg sér veitt. Þá er hollt að muna að enginn er eyland - sjálfum sér nógur - öll erum við hluti meginlandsins. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Grasker mannréttinda á degi hinna framliðnu Anna Kristín Jensdóttir Skoðun Heilbrigðiskerfið logar og er að hrynja: Þú áttir betra skilið Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Fræðsluskylda í stað skólaskyldu Eldur Smári Kristinsson Skoðun Græðgin er komin út fyrir öll mörk Sigurjón Þórðarson Skoðun Að vera ung kona á Íslandi árið 2024 Eden Ósk Eyjólfsdóttir Skoðun Ummæli borgarstjóra og óbragð í munni Kristín Björnsdóttir Skoðun Þegar Vestfjörðum gengur vel, gengur Íslandi vel Jón Páll Hreinsson Skoðun Hvaða aukna aðgengi, Willum Þór? Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Umræða á villigötum Diljá Matthíasardóttir Skoðun
Þeir segja sumir að við plummum okkur best í fári, einhverjum djöfulgangi þegar allar hendur eru kallaðar á dekk og hver maður dreginn í aðgerð. Þetta er vitaskuld erfðabundinn fjandi fólki sem varð að vinna í törnum og hamaðist í kappi við tímann: þurrkurinn var úti, sól farin bak við ský, vindátt að breytast. Hvort sem það var hey á velli, kös á bryggju, það varð að koma heyjum í hús, fiski í salt, fé af fjalli. Lífsafkoman var undir því komin að unnið væri hratt og allir hjálpuðust að. Svo mátti dóla sér við rólegri verkefni vetrarlangt. Vefa, prjóna sokkaplögg, annað smálegt. Við erum hrotufólk. Nú reynist tíminn ekki nægur, veturinn hefur ekki dugað okkur til, hvorki til ráðagerða né úrlausna. Og við sem töldum okkur geta tekið törnina á fjármálalíf heimsins, grætt reiðinnar býsn á skömmum tíma, verðum nú að taka okkur tíma til að fatta það sem öllum átti víst að vera ljóst í haust. Að því okkur er sagt. Og það er sama hvað hver segir: háum sem lágum virðist ekki hafa skilist hver raunveruleg staða þjóðarbúsins er. Og nú rifja menn upp ársgamlar tölur úr landsfrægum milliuppgjörum bankanna og vantar stórt uppá: er nema von að menn spyrji upp á amerísku: Where is the money - hvert fóru peningarnir? Getur ekki einhver klár endurskoðandi úr endurskoðunum bankanna svarað því? Og nú endasnýst allt í hausnum á fólki. Besservisserar standa upp öskrandi og þykjast þess fullvissir að þeirra taktík hefði virkað. Hinir, pólitíkusar og embættismenn, okkar fólk, ver aðgerðir sínar og segir nauðvörnina vera einu leiðina í málinu. En nauðvarnir eru það sjaldnast, nánast aldrei. Og í nauðvörn, rétt eins og þegar bjarga þarf heyjum eða landafla, er hættast við að hey spillist í atganginum og afli fari forgörðum, úldni í haugum. Það er eins og við séum að lifa slíkt núna. Síðustu sólarhringar eru dapurlegur tími snemmsumars þegar tíðin ætti að vera ljúfust. Og enn bætist á vantrú á stjórnmálamönnum, embættismönnum, fólki úr fjármálalífinu. Og tiltrúin á hreppnum, þessu aflagða gamla norræna fyrirbæri sem við lögðum af fyrir fáum árum, en er hér enn í óeiginlegri merkingu, virðist gleymd: hreppurinn sem annast þá sem verða heylausir, matarlitlir og geta ekki björg sér veitt. Þá er hollt að muna að enginn er eyland - sjálfum sér nógur - öll erum við hluti meginlandsins.