Olíulausa landið Karen Dröfn Kjartansdóttir skrifar 13. janúar 2009 06:00 Lof mér að segja þér hvers vegna okkur Ísraelsmönnum er í nöp við Móses. Það tók hann fjörutíu ár að leiða okkur í gegnum eyðimörkina að þessum eina bletti Mið-Austurlanda þar sem olíu er hvergi að finna." Þetta á Golda Meir, fyrrverandi forsætisráðherra Ísraels, að hafa sagt í kvöldverðarboði með Willy Brandt, þáverandi utanríkisráðherra lands þar sem skömmu áður hafði verið unnið að útrýmingu þjóðar hennar. Í orðum hennar má þó ekki greina annað en gamansemi til leiðtoga Þjóðverja og ást til Ísraels, þar sem hún vonaði að þjóð hennar fyndi frið. Enn ríkir ófriður á þessum litla og olíulausa bletti. Átökin sem geisa um þessar mundir verða svo til þess að flestir eru sannfærðir um að aldrei muni ríkja friður á svæðinu. Sadat, fyrrverandi forseti Egyptalands, minntist Goldu Meir hlýlega þegar hún lést 1978, sagði hana hafa verið heiðarlegan andstæðing. Einhvern veginn grunar mig að leiðtogar þessara ríkja myndu ekki hafa slík ummæli um hvor annan nú. Friður virðist í órafjarlægð. Eftir að hafa fylgst með stöðugum fréttum af harmleiknum er skiljanlegt að miklar umræður fari fram um í veröldinni. Einhvern veginn þykir mér þó útséð með að slíkar umræður skili nokkru á meðan stuðningsmenn Ísraels kjósa helst að hengja sig í hártoganir um hvaða hugtök eigi að nota um illskuna, hvort rangt sé að nota orðið helför um morðin á svæðinu, í raun sé bara um slátrun að ræða og eðlilegan fórnarkostnað. Slíkt þvaður hefur áður valdið vandræðum svo sem þegar Sameinuðu þjóðirnar brugðust ekki við ástandinu í Darfur þar sem það vantaði á tölfræðina til að hægt væri að kalla ódæðisverkin þar þjóðarmorð. Hin hliðin á forheimskunni er svo sífelldar yfirlýsingar um að fólk sé hætt að hafa samúð með gyðingum, það ætli barasta að hlæja næst þegar það sér Lista Schindlers eða Píanistann. Það þarf ekki að leita langt aftur í sögubókum til að sjá að stjórnvöld, jafnvel friðsömu Norðurlandaþjóðirnar, komu almennt viðurstyggilega fram við þessa þjóð. Atburðir nútímans gera hörmungar fortíðarinnar aldrei léttbærari. Í hugtakahártogunum og sagnfræðiupprifjunum gleymist aðalatriði þó oft í kraðaki orðagjálfurs og áróðursbragða - það er verið að myrða fólk. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Karen Kjartansdóttir Mest lesið Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson Skoðun Spilavíti er og verður spilavíti Tryggvi Rúnar Brynjarsson Skoðun Þjónusturof hefst í dag Hanna Birna Valdimarsdóttir Skoðun Verjum frelsið og mannréttindin Sigurjón Njarðarson Skoðun Skortur á metnaði í loftslagsmálum Svandís Svavarsdóttir,Guðmundur Ingi Guðbrandsson Skoðun Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun Konur sem stinga hvor aðra í bakið Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Leiðtogi sem nær árangri Birkir Jón Jónsson Skoðun Árangur hefst hér. Með þér. Guðrún Högnadóttir Skoðun Það er list að lifa með krabbameini Hlíf Steingrímsdóttir Skoðun
Lof mér að segja þér hvers vegna okkur Ísraelsmönnum er í nöp við Móses. Það tók hann fjörutíu ár að leiða okkur í gegnum eyðimörkina að þessum eina bletti Mið-Austurlanda þar sem olíu er hvergi að finna." Þetta á Golda Meir, fyrrverandi forsætisráðherra Ísraels, að hafa sagt í kvöldverðarboði með Willy Brandt, þáverandi utanríkisráðherra lands þar sem skömmu áður hafði verið unnið að útrýmingu þjóðar hennar. Í orðum hennar má þó ekki greina annað en gamansemi til leiðtoga Þjóðverja og ást til Ísraels, þar sem hún vonaði að þjóð hennar fyndi frið. Enn ríkir ófriður á þessum litla og olíulausa bletti. Átökin sem geisa um þessar mundir verða svo til þess að flestir eru sannfærðir um að aldrei muni ríkja friður á svæðinu. Sadat, fyrrverandi forseti Egyptalands, minntist Goldu Meir hlýlega þegar hún lést 1978, sagði hana hafa verið heiðarlegan andstæðing. Einhvern veginn grunar mig að leiðtogar þessara ríkja myndu ekki hafa slík ummæli um hvor annan nú. Friður virðist í órafjarlægð. Eftir að hafa fylgst með stöðugum fréttum af harmleiknum er skiljanlegt að miklar umræður fari fram um í veröldinni. Einhvern veginn þykir mér þó útséð með að slíkar umræður skili nokkru á meðan stuðningsmenn Ísraels kjósa helst að hengja sig í hártoganir um hvaða hugtök eigi að nota um illskuna, hvort rangt sé að nota orðið helför um morðin á svæðinu, í raun sé bara um slátrun að ræða og eðlilegan fórnarkostnað. Slíkt þvaður hefur áður valdið vandræðum svo sem þegar Sameinuðu þjóðirnar brugðust ekki við ástandinu í Darfur þar sem það vantaði á tölfræðina til að hægt væri að kalla ódæðisverkin þar þjóðarmorð. Hin hliðin á forheimskunni er svo sífelldar yfirlýsingar um að fólk sé hætt að hafa samúð með gyðingum, það ætli barasta að hlæja næst þegar það sér Lista Schindlers eða Píanistann. Það þarf ekki að leita langt aftur í sögubókum til að sjá að stjórnvöld, jafnvel friðsömu Norðurlandaþjóðirnar, komu almennt viðurstyggilega fram við þessa þjóð. Atburðir nútímans gera hörmungar fortíðarinnar aldrei léttbærari. Í hugtakahártogunum og sagnfræðiupprifjunum gleymist aðalatriði þó oft í kraðaki orðagjálfurs og áróðursbragða - það er verið að myrða fólk.
Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun
Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun