Silfur Þórhildur Elín Elínardóttir skrifar 27. ágúst 2008 06:00 Síðustu vikuna hefur hópsálin í okkur fengið ærið tækifæri til að fagna. Hversu sérlunduð sem við erum annars og önug kannski sum, finnst varla sá Íslendingur tveggja ára og eldri sem ekki gladdist innilega yfir handboltaúrslitum Ólympíuleikanna. Hin ævintýralega töfrastund þegar sameinuð þjóðin tryggði sér silfrið verður hér eftir dálítill sælureitur í huganum sem gott er að rifja upp síðar þegar eitthvað leiðinlegt er í gangi, verið er að taka blóðprufu eða andstyggileg stöðumælasekt bíður á bílnum. Eins og allir muna hvar þeir voru 11. september mun nú með öfugum formerkjum enginn gleyma hvar hann var 22. ágúst þegar við hjálpuðumst öll að við að sigra Spánverjana með því að leggja niður störf og öskra okkur hás í fundarherbergjum víðsvegar. Alkunn er hjátrú íþróttafólks sem sumir leggja sérstaka rækt við, til dæmis með því að vilja helst ákveðinn lit eða númer á keppnisbúninginn. Við smælingjarnir sem tökum bara andlegan þátt í stórmótum leggjum okkur líka fram eftir fremsta megni. Þannig gripu heilu vinnustaðirnir andann á lofti og sussuðu höstugir á leiklýsandinn þegar hann tilkynnti að sigurinn væri í höfn löngu áður en leikurinn var búinn. Svona kæruleysislegar yfirlýsingar eru stórhættulegar og hefðu getað orðið dýrkeyptar. Óvarleg orð á ögurstundu eru mjög mikið óhappa. Sumir gengu enn lengra í stuðningi sínum við íslenska landsliðið með því að loka sig inni og hvorki horfa né hlusta á leikinn. Reynslan hafði nefnilega sýnt að liðið þeirra tapaði ævinlega þegar þeir fylgdust með og því mikilvægt að taka enga áhættu. Dýrari fórn getur þjóðhollur og ákafur stuðningsmaður ekki fært en neita sjálfum sér um að verða vitni að glæsilegasta hápunkti Íslandssögunnar. Hetjuljómi sem áður dreifðist lauslega yfir bankamenn, Gunnar á Hlíðarenda og Björk umvefur nú óskiptur íslenska landsliðið í handbolta. Hinn karlmannlegi Ólafur Stefánsson í geðshræringu gerði meira fyrir íslenska stráka en heil kynslóð sálfræðinga og sannaði í eitt skipti fyrir öll að það er allt í lagi að gráta. Kraumandi pirringur yfir fánýti fálkaorðuveitinga er fyrir bí og framvegis verður hægt að vísa til silfursins sem mælikvarða á verðleika þiggjenda. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Heilbrigðiskerfið logar og er að hrynja: Þú áttir betra skilið Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Grasker mannréttinda á degi hinna framliðnu Anna Kristín Jensdóttir Skoðun Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Fræðsluskylda í stað skólaskyldu Eldur Smári Kristinsson Skoðun Græðgin er komin út fyrir öll mörk Sigurjón Þórðarson Skoðun Ummæli borgarstjóra og óbragð í munni Kristín Björnsdóttir Skoðun Að vera ung kona á Íslandi árið 2024 Eden Ósk Eyjólfsdóttir Skoðun Hvaða aukna aðgengi, Willum Þór? Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Ungt fólk er að missa trúna á stjórnmálum – og um leið á framtíðinni París Anna Bergmann Skoðun Þetta lítur ekki vel út Jón Ingi Hákonarson Skoðun
Síðustu vikuna hefur hópsálin í okkur fengið ærið tækifæri til að fagna. Hversu sérlunduð sem við erum annars og önug kannski sum, finnst varla sá Íslendingur tveggja ára og eldri sem ekki gladdist innilega yfir handboltaúrslitum Ólympíuleikanna. Hin ævintýralega töfrastund þegar sameinuð þjóðin tryggði sér silfrið verður hér eftir dálítill sælureitur í huganum sem gott er að rifja upp síðar þegar eitthvað leiðinlegt er í gangi, verið er að taka blóðprufu eða andstyggileg stöðumælasekt bíður á bílnum. Eins og allir muna hvar þeir voru 11. september mun nú með öfugum formerkjum enginn gleyma hvar hann var 22. ágúst þegar við hjálpuðumst öll að við að sigra Spánverjana með því að leggja niður störf og öskra okkur hás í fundarherbergjum víðsvegar. Alkunn er hjátrú íþróttafólks sem sumir leggja sérstaka rækt við, til dæmis með því að vilja helst ákveðinn lit eða númer á keppnisbúninginn. Við smælingjarnir sem tökum bara andlegan þátt í stórmótum leggjum okkur líka fram eftir fremsta megni. Þannig gripu heilu vinnustaðirnir andann á lofti og sussuðu höstugir á leiklýsandinn þegar hann tilkynnti að sigurinn væri í höfn löngu áður en leikurinn var búinn. Svona kæruleysislegar yfirlýsingar eru stórhættulegar og hefðu getað orðið dýrkeyptar. Óvarleg orð á ögurstundu eru mjög mikið óhappa. Sumir gengu enn lengra í stuðningi sínum við íslenska landsliðið með því að loka sig inni og hvorki horfa né hlusta á leikinn. Reynslan hafði nefnilega sýnt að liðið þeirra tapaði ævinlega þegar þeir fylgdust með og því mikilvægt að taka enga áhættu. Dýrari fórn getur þjóðhollur og ákafur stuðningsmaður ekki fært en neita sjálfum sér um að verða vitni að glæsilegasta hápunkti Íslandssögunnar. Hetjuljómi sem áður dreifðist lauslega yfir bankamenn, Gunnar á Hlíðarenda og Björk umvefur nú óskiptur íslenska landsliðið í handbolta. Hinn karlmannlegi Ólafur Stefánsson í geðshræringu gerði meira fyrir íslenska stráka en heil kynslóð sálfræðinga og sannaði í eitt skipti fyrir öll að það er allt í lagi að gráta. Kraumandi pirringur yfir fánýti fálkaorðuveitinga er fyrir bí og framvegis verður hægt að vísa til silfursins sem mælikvarða á verðleika þiggjenda.