Góði pabbi, vondi pabbi Þórhildur Elín Elínardóttir skrifar 1. október 2008 06:30 Vökustaurar forfeðranna hafa nú loks endurheimt hlutverk sitt síðustu örlaganætur. Ósofnir og veðraðir víkingarnir hafa snúið aftur til að færa okkur almúganum þau tíðindi að skildirnir séu brotnir, axirnar hauslausar og útrásin hafi breyst í innrás. Vígamennirnir vega mann og annan og nú er af sem áður var; allir eru berir um bak því enginn finnst bróðirinn lengur. Engin furða að þeim hafi ekki komið blundur á brá. Áður var mjóróma gagnrýni hinna óbreyttu á ofurlaun víkinganna svarað með fullyrðingum um yfirnáttúrulegt hæfi þessara manna, hver þeirra var jafn mikils virði og hundrað óbreyttir. Mýldur lýðurinn muldraði í barminn en lét gott heita eins og alltaf, enda hlaut þjóðfélaginu að vera mikill akkur í svona verðmætu fólki. Á meðan hinn almenni borgari ergði sig á hækkun matarkörfunnar upp fyrir neðri skýjamörk var spilað með töluvert hærri fjárhæðir á næturfundum víkinganna. Venjuleg úrlausnarefni hversdagsins verða hjóm eitt hjá alvörubisness þar sem heilu fyrirtækjunum er þrusað þvers og kruss yfir borðið. Hver hefur eirð í sér til að steikja fiskibollur og snýta krakkagrísum þegar spurningin vofir yfir okkur öllum: Tekst að stöðva dómínóið? Litla, meðvirka þjóðin í norðri veit nú ekki sitt rjúkandi ráð. Eftir áralangan sameiginlegan pirring yfir vantrausti erlendra fjölmiðla og skæting í garð útrásarhetjanna eru nú aftur tvær skoðanir í boði. Helmingurinn getur verið sannfærður um að Davíð hafi bjargað bönkum og þjóð frá glötun, hafi upp á eigin spýtur reddað málunum með töffaralegum einleik á ögurstundu. Hinir eru einna helst á því að Davíð hafi verið að hefna persónulegra harma sinna. Einhvern veginn snýst allt aftur um Davíð. Einmitt þegar við vorum farin að vona að hann myndi una glaður við sitt spakur og hlédrægur kemur hann eins og upprisin múmía sem hefur endurheimt undrakraftana. Nú verður allt gott því pabbi er kominn aftur til að passa okkur. Þar sem fyrirsjáanlegt er að bankastjórarnir og við hin verðum bráðum öll á strípuðum ríkistöxtum munum við kannski eiga fleira sameiginlegt en áður. Verðum ein þjóð á ný. Kannski blankari en vonandi reynslunni ríkari. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Öndum rólega Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Þau sem hlaupa í átt að hættunni þegar aðrir flýja Gísli Rafn Ólafsson Skoðun „Akademísk sniðganga“: gaslýsingar og hnignun háskólasamfélagsins Birgir Finnsson Skoðun Ferðumst saman í Reykjavík Heiða Björg Hilmisdóttir Skoðun Þúsundir barna bætast við umferðina Hrefna Sigurjónsdóttir Skoðun Framtíð villta laxins hangir á bláþræði Elvar Örn Friðriksson Skoðun Hver lifir á strípuðum bótum? Harpa Sævarsdóttir Skoðun Fíknisjúkdómur – samfélagsleg ábyrgð sem við þurfum að takast á við Halldór Þór Svavarsson Skoðun Það sem ekki má segja um það sem enginn vill sjá Viðar Hreinsson Skoðun Hvaða framtíð bíður barna okkar árið 2050? Hafdís Hanna Ægisdóttir Skoðun
Vökustaurar forfeðranna hafa nú loks endurheimt hlutverk sitt síðustu örlaganætur. Ósofnir og veðraðir víkingarnir hafa snúið aftur til að færa okkur almúganum þau tíðindi að skildirnir séu brotnir, axirnar hauslausar og útrásin hafi breyst í innrás. Vígamennirnir vega mann og annan og nú er af sem áður var; allir eru berir um bak því enginn finnst bróðirinn lengur. Engin furða að þeim hafi ekki komið blundur á brá. Áður var mjóróma gagnrýni hinna óbreyttu á ofurlaun víkinganna svarað með fullyrðingum um yfirnáttúrulegt hæfi þessara manna, hver þeirra var jafn mikils virði og hundrað óbreyttir. Mýldur lýðurinn muldraði í barminn en lét gott heita eins og alltaf, enda hlaut þjóðfélaginu að vera mikill akkur í svona verðmætu fólki. Á meðan hinn almenni borgari ergði sig á hækkun matarkörfunnar upp fyrir neðri skýjamörk var spilað með töluvert hærri fjárhæðir á næturfundum víkinganna. Venjuleg úrlausnarefni hversdagsins verða hjóm eitt hjá alvörubisness þar sem heilu fyrirtækjunum er þrusað þvers og kruss yfir borðið. Hver hefur eirð í sér til að steikja fiskibollur og snýta krakkagrísum þegar spurningin vofir yfir okkur öllum: Tekst að stöðva dómínóið? Litla, meðvirka þjóðin í norðri veit nú ekki sitt rjúkandi ráð. Eftir áralangan sameiginlegan pirring yfir vantrausti erlendra fjölmiðla og skæting í garð útrásarhetjanna eru nú aftur tvær skoðanir í boði. Helmingurinn getur verið sannfærður um að Davíð hafi bjargað bönkum og þjóð frá glötun, hafi upp á eigin spýtur reddað málunum með töffaralegum einleik á ögurstundu. Hinir eru einna helst á því að Davíð hafi verið að hefna persónulegra harma sinna. Einhvern veginn snýst allt aftur um Davíð. Einmitt þegar við vorum farin að vona að hann myndi una glaður við sitt spakur og hlédrægur kemur hann eins og upprisin múmía sem hefur endurheimt undrakraftana. Nú verður allt gott því pabbi er kominn aftur til að passa okkur. Þar sem fyrirsjáanlegt er að bankastjórarnir og við hin verðum bráðum öll á strípuðum ríkistöxtum munum við kannski eiga fleira sameiginlegt en áður. Verðum ein þjóð á ný. Kannski blankari en vonandi reynslunni ríkari.
Fíknisjúkdómur – samfélagsleg ábyrgð sem við þurfum að takast á við Halldór Þór Svavarsson Skoðun
Fíknisjúkdómur – samfélagsleg ábyrgð sem við þurfum að takast á við Halldór Þór Svavarsson Skoðun