Afhverju heyrist ekki lengur í þeim háværu röddum sem kröfðust þess að Íbúðalánasjóður yrði lagður niður í núverandi mynd?
Ástæðan er einföld.
Hrakspár manna sem sögðu að viðskiptabankarnir réðu ekki við verkefnið hafa gengið eftir.
Ofþeynsla. Útrásarfyllerí. Timburmenn. Lausafjárþurrð.
Eftir sitja spámenn í eigin föðurlandi.
Auðvitað er Íbúðarlánasjóður lífsnauðsynlegur fyrir fasteignamarkaðinn. Og þótt eðlilegt sé að fara varlega í ríkisrekstri er óeðlilegt gefa viðskiptabönkunum eftir mónópólitíska fákeppni á þessu viðkvæma sviði sem varðar lífssparnað fólks.
Eiga íbúðakaup að vera lífsins lotterí ... háð spákaupmennsku manna sem kaupauka sig í gegnum góðærið en heimta svo ríkisaðstoð þegar á bjátar?
Nei.
Frjálshyggjan er auðvitað fín ... en í föstum skorðum.
Og frelsi viðskiptalífsins er í rauninni aldrei frjálst ...
-SER.

