Raunir Britneyjar Karen Kjartansdóttir skrifar 15. janúar 2008 06:00 Í gamla daga, áður en tilveran varð þægileg og hlutirnir að mestu einnota, þótti fínt að fara í ægilega langa ástarsorg. Helst átti hún að endast fólki ævina og á dánarbeði átti fólk svo að minnast unglingsástarinnar, sem aldrei varð. Þetta þótti mér ákaflega fallegt fyrirbæri þegar ég var barn og skildi vel hvers vegna fólk hafði rifið Raunir Werthers unga úr verslunum, hvers vegna Jónas Hallgrímsson hafði orðið drykkjumaður og hvers vegna ekkert hafði blessast í lífi Skáld-Rósu. Í þá daga velti ég því einnig fyrir mér hvers vegna samtímaskáldin ortu ekki á jafn rómantískum nótum og meistarar fortíðarinnar. Á þeim árum var ég einnig innilega skotin í rauðhærðum bekkjarbróður mínum. Ég sá fyrir mér að minning mín um hann yrði sem rauður þráður í skrifum mínum síðar á lífsleiðinni, þegar ég væri orðin fræg og sérvitur skáldkona. Framtíðarsýn mín um ódauðlega ást í garð rauðhaussins gekk ekki eftir. Hann er að vísu einn af „vinum" mínum á Facebook-síðunni minni en lengra nær það ekki. Kannski væri minning mín um hann merkilegri ef þetta hefði verið ást í meinum, sem einmitt var algengt minni í rómantískum bókmenntum fortíðarinnar. Nú, eða ef ég hefði hann ekki daglega fyrir augunum á Facebook. Það er erfitt að fyllast ódauðlegum söknuði vegna manns sem starfar í veitingabransanum eða einhverju álíka hversdagslegu. Þá er betra að lifa í óvissunni um örlög fólks. Kannski hann hafi orðið ljóðskáld, fundið upp stoðtæki sem hjálpar einfættum börnum eða grafi áveitur einhvers staðar í Afríku? Reyndar sýnist mér að Britney stalla mín Spears sé að blása glæðum í síðrómantík samtímans. Hún vakti strax vonir hjá mér eftir að hafa greint frá því að hún væri sannfærð um að meyjar eins og hún ættu að bíða með kynlíf þar til þær hittu hinn eina rétta. Þetta fallega og gamaldags viðhorf snart mig svo að ég rifjaði upp gömul ástarljóð með tár á hvarmi. En eins og glöggir lesendur slúðurdálka hafa eflaust komist að stóð Britney ekki alveg undir væntingum mínum. Þó verðskuldar ekkert stjörnuhrap jafn mörg tár og hennar. Britney gæti sómað sér vel sem fallin kona í gotneskri skáldsögu; hún er konan sem aldrei hefur náð sér eftir að hún glataði fyrstu ástinni, Justin Timberlake. Og því er hún dæmd til að tærast upp með harmkvælum og í vesöld, hamstola af harmi. Margir segja í fávisku sinni að þessi fagri listamaður sé holdgervingur úrkynjunar samtímans en sannleikurinn er sá að það er Britney sem heldur uppi merkjum gamalla gilda samfélagsins. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Karen Kjartansdóttir Mest lesið Skilum skömminni Elín Birna Olsen Skoðun Getur þú fengið þá hjálp sem þú þarft ef andlega heilsan hrörnar? Sigurrós Eggertsdóttir Skoðun Gekk ég yfir sjó og land og ríkisstofnanir líka Magnús Guðmundsson Skoðun Teppaleggjum ekki íslenska náttúru með vindorku Halla Hrund Logadóttir Skoðun Reynir Samband sveitarfélaga að spilla gerð kennarasamninga? Ragnar Þór Pétursson Skoðun Halldór 23.11.2024 Halldór Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun „Við andlát manns lýkur skattskyldu hans“ Þórður Gunnarsson Skoðun Hefur sálfræðileg meðferð áhrif á líkamlegt heilbrigði? Rúnar Helgi Andrason Skoðun Miskunnsami nýmarxistinn Kári Allansson Skoðun
Í gamla daga, áður en tilveran varð þægileg og hlutirnir að mestu einnota, þótti fínt að fara í ægilega langa ástarsorg. Helst átti hún að endast fólki ævina og á dánarbeði átti fólk svo að minnast unglingsástarinnar, sem aldrei varð. Þetta þótti mér ákaflega fallegt fyrirbæri þegar ég var barn og skildi vel hvers vegna fólk hafði rifið Raunir Werthers unga úr verslunum, hvers vegna Jónas Hallgrímsson hafði orðið drykkjumaður og hvers vegna ekkert hafði blessast í lífi Skáld-Rósu. Í þá daga velti ég því einnig fyrir mér hvers vegna samtímaskáldin ortu ekki á jafn rómantískum nótum og meistarar fortíðarinnar. Á þeim árum var ég einnig innilega skotin í rauðhærðum bekkjarbróður mínum. Ég sá fyrir mér að minning mín um hann yrði sem rauður þráður í skrifum mínum síðar á lífsleiðinni, þegar ég væri orðin fræg og sérvitur skáldkona. Framtíðarsýn mín um ódauðlega ást í garð rauðhaussins gekk ekki eftir. Hann er að vísu einn af „vinum" mínum á Facebook-síðunni minni en lengra nær það ekki. Kannski væri minning mín um hann merkilegri ef þetta hefði verið ást í meinum, sem einmitt var algengt minni í rómantískum bókmenntum fortíðarinnar. Nú, eða ef ég hefði hann ekki daglega fyrir augunum á Facebook. Það er erfitt að fyllast ódauðlegum söknuði vegna manns sem starfar í veitingabransanum eða einhverju álíka hversdagslegu. Þá er betra að lifa í óvissunni um örlög fólks. Kannski hann hafi orðið ljóðskáld, fundið upp stoðtæki sem hjálpar einfættum börnum eða grafi áveitur einhvers staðar í Afríku? Reyndar sýnist mér að Britney stalla mín Spears sé að blása glæðum í síðrómantík samtímans. Hún vakti strax vonir hjá mér eftir að hafa greint frá því að hún væri sannfærð um að meyjar eins og hún ættu að bíða með kynlíf þar til þær hittu hinn eina rétta. Þetta fallega og gamaldags viðhorf snart mig svo að ég rifjaði upp gömul ástarljóð með tár á hvarmi. En eins og glöggir lesendur slúðurdálka hafa eflaust komist að stóð Britney ekki alveg undir væntingum mínum. Þó verðskuldar ekkert stjörnuhrap jafn mörg tár og hennar. Britney gæti sómað sér vel sem fallin kona í gotneskri skáldsögu; hún er konan sem aldrei hefur náð sér eftir að hún glataði fyrstu ástinni, Justin Timberlake. Og því er hún dæmd til að tærast upp með harmkvælum og í vesöld, hamstola af harmi. Margir segja í fávisku sinni að þessi fagri listamaður sé holdgervingur úrkynjunar samtímans en sannleikurinn er sá að það er Britney sem heldur uppi merkjum gamalla gilda samfélagsins.