Í eilífðinni Karen D. Kjartansdóttir skrifar 23. október 2007 00:01 Líklega er það flughræðslan sem fær mig til að hugsa um guð og dauðann á ferðalögum. Eftir flugtak gríp ég iðulega Moggann, fletti upp í minningargreinum og velti fyrir mér hvernig slík grein yrði væri hún skrifuð um andlát mitt. Minningargreinar eru vettvangur þar sem allir virðast treysta sér til að viðra tilfinningar og persónulega hagi. Því eru þær hlýjar, tilfinningaþrungnar og stundum vandræðalegar. Við vitum að okkar tími mun koma og viljum að okkar verði minnst með tilhlýðilegum hætti. Þannig verður kjaftaglöð og hnýsin manneskja með eindæmum skrafhreifin og áhugasöm um samferðamenn sína. Sendibréfastíll er í miklu uppáhaldi hjá mér. Hverjum vöknar ekki um augu við orð á borð við: „Nú ertu dáin elsku amma mín. Þú varst alltaf svo góð og þó að ég hafi lítið hitt þig í seinni tíð gleymi ég aldrei bragðgóðu pönnukökunum sem þú töfraðir fram á svipstundu." Þetta finnst mér fögur kvenlýsing og er viss um að ömmur gleðjast við slíkan lestur á himnum. Stórmennastíll er rótgrónara form, um merka menn, styrk þeirra, karlmennsku og ráðvendni. Einatt kemur ritari því á framfæri að stórmennið hafi haft mikið álit á honum: „Fallinn er frá mikill höfðingi. Sjónarsviptir er þegar slíkur maður yfirgefur leiksvið lífsins," segir skrifari í byrjun og svo eitthvað á þessa leið: „Ég var ekki hár í loftinu þegar hann áttaði sig á því að hugur minn stóð til reksturs fyrirtækja. Réð hann mér heilt sem alla tíð hefur nýst mér vel." Hetjustíll var oft notaður um karla fyrir nokkrum áratugum og dregin upp líkindi með og görpum fortíðar. Eitt sinn varð ég svo ringluð að ég þurfti að líta aftur efst í greinina til að fullvissa mig um að Þórður nokkur væri nýlátinn en ekki Gunnar Hámundarson. Ég sé mig í anda í eilífðinni þar sem ég sit með koffínlaust kaffi, nikótínlausa sígarettu og Mogga sem engin tré dóu fyrir, og brosi góðlátlega yfir sendibréfunum sem mér hafa borist á síðum hans. „Rétt er það, vinir af holdi og blóði, ég var fögur, listfeng og dyggðug, skil vel að þið saknið mín," mun ég segja angurværum rómi og því næst snúa mér að Hallgerði Höskuldsdóttur, formóður minni, og ræða um laglega karlmenn. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Karen Kjartansdóttir Mest lesið Græðgin er komin út fyrir öll mörk Sigurjón Þórðarson Skoðun Heilbrigðiskerfið logar og er að hrynja: Þú áttir betra skilið Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Þetta lítur ekki vel út Jón Ingi Hákonarson Skoðun Fræðsluskylda í stað skólaskyldu Eldur Smári Kristinsson Skoðun Væri ekki í lagi að gefa Sjálfstæðisflokknum, Framsóknarflokknum og Vinstri-grænum frí? Kjartan Eggertsson Skoðun Glæðing vonar - ekki hjúkrunargreiningin Karen Ósk Björnsdóttir Skoðun Ríkisstjórn með útgjaldablæti er vandamál fyrir fólkið í landinu Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir Skoðun Ungt fólk er að missa trúna á stjórnmálum – og um leið á framtíðinni París Anna Bergmann Skoðun Máttur orðanna: Breyting á orðavali getur breytt hugarfarinu Ingrid Kuhlman Skoðun Falleinkunn fyrrum forseta Vilhjálmur Þorsteinsson,Viktor Orri Valgarðsson Skoðun
Líklega er það flughræðslan sem fær mig til að hugsa um guð og dauðann á ferðalögum. Eftir flugtak gríp ég iðulega Moggann, fletti upp í minningargreinum og velti fyrir mér hvernig slík grein yrði væri hún skrifuð um andlát mitt. Minningargreinar eru vettvangur þar sem allir virðast treysta sér til að viðra tilfinningar og persónulega hagi. Því eru þær hlýjar, tilfinningaþrungnar og stundum vandræðalegar. Við vitum að okkar tími mun koma og viljum að okkar verði minnst með tilhlýðilegum hætti. Þannig verður kjaftaglöð og hnýsin manneskja með eindæmum skrafhreifin og áhugasöm um samferðamenn sína. Sendibréfastíll er í miklu uppáhaldi hjá mér. Hverjum vöknar ekki um augu við orð á borð við: „Nú ertu dáin elsku amma mín. Þú varst alltaf svo góð og þó að ég hafi lítið hitt þig í seinni tíð gleymi ég aldrei bragðgóðu pönnukökunum sem þú töfraðir fram á svipstundu." Þetta finnst mér fögur kvenlýsing og er viss um að ömmur gleðjast við slíkan lestur á himnum. Stórmennastíll er rótgrónara form, um merka menn, styrk þeirra, karlmennsku og ráðvendni. Einatt kemur ritari því á framfæri að stórmennið hafi haft mikið álit á honum: „Fallinn er frá mikill höfðingi. Sjónarsviptir er þegar slíkur maður yfirgefur leiksvið lífsins," segir skrifari í byrjun og svo eitthvað á þessa leið: „Ég var ekki hár í loftinu þegar hann áttaði sig á því að hugur minn stóð til reksturs fyrirtækja. Réð hann mér heilt sem alla tíð hefur nýst mér vel." Hetjustíll var oft notaður um karla fyrir nokkrum áratugum og dregin upp líkindi með og görpum fortíðar. Eitt sinn varð ég svo ringluð að ég þurfti að líta aftur efst í greinina til að fullvissa mig um að Þórður nokkur væri nýlátinn en ekki Gunnar Hámundarson. Ég sé mig í anda í eilífðinni þar sem ég sit með koffínlaust kaffi, nikótínlausa sígarettu og Mogga sem engin tré dóu fyrir, og brosi góðlátlega yfir sendibréfunum sem mér hafa borist á síðum hans. „Rétt er það, vinir af holdi og blóði, ég var fögur, listfeng og dyggðug, skil vel að þið saknið mín," mun ég segja angurværum rómi og því næst snúa mér að Hallgerði Höskuldsdóttur, formóður minni, og ræða um laglega karlmenn.
Væri ekki í lagi að gefa Sjálfstæðisflokknum, Framsóknarflokknum og Vinstri-grænum frí? Kjartan Eggertsson Skoðun
Ríkisstjórn með útgjaldablæti er vandamál fyrir fólkið í landinu Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir Skoðun
Væri ekki í lagi að gefa Sjálfstæðisflokknum, Framsóknarflokknum og Vinstri-grænum frí? Kjartan Eggertsson Skoðun
Ríkisstjórn með útgjaldablæti er vandamál fyrir fólkið í landinu Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir Skoðun