Illt í maganum 17. ágúst 2007 00:01 Litríkasta helgi sumarsins er yfirstaðin. Allt frá prestum yfir í teknótæfur flykktust niður í miðbæ til að veifa fánum til stuðnings samkynhneigðum. Allt var blessað í bak og fyrir og bólaði ekki á Gunnari í Krossinum, sem fjölmiðlar eru vanir að draga fram í sviðsljósið í hvert sinn sem minnst er á réttindabaráttu samkynhneigðra. Til þess að spyrja hvað honum finnist nú um þetta. Einhvern veginn er það týpískt fyrir fjölmiðla hvernig Gunnari í Krossinum, sem yfirgnæfandi meirihluti þjóðarinnar álítur rugludall, er alltaf stillt upp sem holdgervingi þeirra fordóma sem samkynhneigðir mæta í þjóðfélaginu - og marktækum andstæðingi. Ekkert gæti verið fjær sannleikanum. Bókstafstrúarfólk er hverfandi minnihlutahópur í íslensku samfélagi, staðalímyndir um samkynhneigða hafa sjaldnast að gera með kristna trú og fordómarnir byggjast á fáfræði og krónískum geldingarótta karlmanna á stórum jeppum. Gunnar í Krossinum er þægilegur andstæðingur, það verður ekki af honum tekið. Hann stendur keikur og hefur sitt á hreinu: sódómistar skulu grýttir. Sömu sögu er ekki að segja um ríkiskirkjuna. Þar á bæ tvístíga forystusauðirnir vandræðalegir þegar kemur að málefnum samkynhneigðra og reyna í örvæntingu að sætta bókstaf og raunveruleika (kynvillingar skyndilega ekki lengur kynvillingar heldur „menn sem leggjast á börn og fatlaða" eða hvernig sem nýja biblíuþýðingin hljómar). Prestar gefa saman samkynhneigða ef þeim sýnist svo en opinber stefna er vægast sagt óljós. Það er leiðinlegt að þurfa að taka umdeildar ákvarðanir. Ákvörðunin um stefnu þjóðkirkjunnar í málum samkynhneigðra er enn óþægilegri vegna þess að hún flækist óhjákvæmilega inn í spurninguna um samband ríkis og kirkju. Ríkið skuldbindur sig til að tryggja öllum þegnum sínum jafnrétti fyrir lögum og hefur tryggt jafna réttarstöðu samkynhneigðra og gagnkynhneigðra. Kirkjunni sem trúfélagi ætti að vera í sjálfsvald sett hvernig hún túlkar eigin skyldur gagnvart meðlimum sínum. Hins vegar er hæpið að kirkjan sem ríkisstofnun hafi rétt á að setja reglur að eigin hentisemi. Það er löngu orðið tímabært að slaka á tilfinningaseminni og aðskilja ríki og kirkju, en alltaf verða ráðamenn á svipinn eins og þeim sé illt í maganum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kristín Svava Tómasdóttir Mest lesið Teppaleggjum ekki íslenska náttúru með vindorku Halla Hrund Logadóttir Skoðun Halldór 23.11.2024 Halldór Miskunnsami nýmarxistinn Kári Allansson Skoðun Furðuleg réttlæting á hækkun verðtryggðra vaxta Marinó G. Njálsson Skoðun Ísland og orkuskiptin: Styðjum þróun á jarðhita og alþjóðlegt samstarf Ester Halldórsdóttir Skoðun Kosningaloforðið sem gleymdist? Þorsteinn Siglaugsson Skoðun Vaxtahækkanir og brotið traust - hver ber ábyrgð? Sandra B. Franks Skoðun Raforka er ekki eina orkan! Dagur Helgason Skoðun Skilum skömminni Elín Birna Olsen Skoðun Kjósum á næsta kjörtímabili Jón Steindór Valdimarsson Skoðun
Litríkasta helgi sumarsins er yfirstaðin. Allt frá prestum yfir í teknótæfur flykktust niður í miðbæ til að veifa fánum til stuðnings samkynhneigðum. Allt var blessað í bak og fyrir og bólaði ekki á Gunnari í Krossinum, sem fjölmiðlar eru vanir að draga fram í sviðsljósið í hvert sinn sem minnst er á réttindabaráttu samkynhneigðra. Til þess að spyrja hvað honum finnist nú um þetta. Einhvern veginn er það týpískt fyrir fjölmiðla hvernig Gunnari í Krossinum, sem yfirgnæfandi meirihluti þjóðarinnar álítur rugludall, er alltaf stillt upp sem holdgervingi þeirra fordóma sem samkynhneigðir mæta í þjóðfélaginu - og marktækum andstæðingi. Ekkert gæti verið fjær sannleikanum. Bókstafstrúarfólk er hverfandi minnihlutahópur í íslensku samfélagi, staðalímyndir um samkynhneigða hafa sjaldnast að gera með kristna trú og fordómarnir byggjast á fáfræði og krónískum geldingarótta karlmanna á stórum jeppum. Gunnar í Krossinum er þægilegur andstæðingur, það verður ekki af honum tekið. Hann stendur keikur og hefur sitt á hreinu: sódómistar skulu grýttir. Sömu sögu er ekki að segja um ríkiskirkjuna. Þar á bæ tvístíga forystusauðirnir vandræðalegir þegar kemur að málefnum samkynhneigðra og reyna í örvæntingu að sætta bókstaf og raunveruleika (kynvillingar skyndilega ekki lengur kynvillingar heldur „menn sem leggjast á börn og fatlaða" eða hvernig sem nýja biblíuþýðingin hljómar). Prestar gefa saman samkynhneigða ef þeim sýnist svo en opinber stefna er vægast sagt óljós. Það er leiðinlegt að þurfa að taka umdeildar ákvarðanir. Ákvörðunin um stefnu þjóðkirkjunnar í málum samkynhneigðra er enn óþægilegri vegna þess að hún flækist óhjákvæmilega inn í spurninguna um samband ríkis og kirkju. Ríkið skuldbindur sig til að tryggja öllum þegnum sínum jafnrétti fyrir lögum og hefur tryggt jafna réttarstöðu samkynhneigðra og gagnkynhneigðra. Kirkjunni sem trúfélagi ætti að vera í sjálfsvald sett hvernig hún túlkar eigin skyldur gagnvart meðlimum sínum. Hins vegar er hæpið að kirkjan sem ríkisstofnun hafi rétt á að setja reglur að eigin hentisemi. Það er löngu orðið tímabært að slaka á tilfinningaseminni og aðskilja ríki og kirkju, en alltaf verða ráðamenn á svipinn eins og þeim sé illt í maganum.
Ísland og orkuskiptin: Styðjum þróun á jarðhita og alþjóðlegt samstarf Ester Halldórsdóttir Skoðun
Ísland og orkuskiptin: Styðjum þróun á jarðhita og alþjóðlegt samstarf Ester Halldórsdóttir Skoðun