Illt í maganum 17. ágúst 2007 00:01 Litríkasta helgi sumarsins er yfirstaðin. Allt frá prestum yfir í teknótæfur flykktust niður í miðbæ til að veifa fánum til stuðnings samkynhneigðum. Allt var blessað í bak og fyrir og bólaði ekki á Gunnari í Krossinum, sem fjölmiðlar eru vanir að draga fram í sviðsljósið í hvert sinn sem minnst er á réttindabaráttu samkynhneigðra. Til þess að spyrja hvað honum finnist nú um þetta. Einhvern veginn er það týpískt fyrir fjölmiðla hvernig Gunnari í Krossinum, sem yfirgnæfandi meirihluti þjóðarinnar álítur rugludall, er alltaf stillt upp sem holdgervingi þeirra fordóma sem samkynhneigðir mæta í þjóðfélaginu - og marktækum andstæðingi. Ekkert gæti verið fjær sannleikanum. Bókstafstrúarfólk er hverfandi minnihlutahópur í íslensku samfélagi, staðalímyndir um samkynhneigða hafa sjaldnast að gera með kristna trú og fordómarnir byggjast á fáfræði og krónískum geldingarótta karlmanna á stórum jeppum. Gunnar í Krossinum er þægilegur andstæðingur, það verður ekki af honum tekið. Hann stendur keikur og hefur sitt á hreinu: sódómistar skulu grýttir. Sömu sögu er ekki að segja um ríkiskirkjuna. Þar á bæ tvístíga forystusauðirnir vandræðalegir þegar kemur að málefnum samkynhneigðra og reyna í örvæntingu að sætta bókstaf og raunveruleika (kynvillingar skyndilega ekki lengur kynvillingar heldur „menn sem leggjast á börn og fatlaða" eða hvernig sem nýja biblíuþýðingin hljómar). Prestar gefa saman samkynhneigða ef þeim sýnist svo en opinber stefna er vægast sagt óljós. Það er leiðinlegt að þurfa að taka umdeildar ákvarðanir. Ákvörðunin um stefnu þjóðkirkjunnar í málum samkynhneigðra er enn óþægilegri vegna þess að hún flækist óhjákvæmilega inn í spurninguna um samband ríkis og kirkju. Ríkið skuldbindur sig til að tryggja öllum þegnum sínum jafnrétti fyrir lögum og hefur tryggt jafna réttarstöðu samkynhneigðra og gagnkynhneigðra. Kirkjunni sem trúfélagi ætti að vera í sjálfsvald sett hvernig hún túlkar eigin skyldur gagnvart meðlimum sínum. Hins vegar er hæpið að kirkjan sem ríkisstofnun hafi rétt á að setja reglur að eigin hentisemi. Það er löngu orðið tímabært að slaka á tilfinningaseminni og aðskilja ríki og kirkju, en alltaf verða ráðamenn á svipinn eins og þeim sé illt í maganum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kristín Svava Tómasdóttir Mest lesið Væri ekki í lagi að gefa Sjálfstæðisflokknum, Framsóknarflokknum og Vinstri-grænum frí? Kjartan Eggertsson Skoðun Glæðing vonar - ekki hjúkrunargreiningin Karen Ósk Björnsdóttir Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Vitsmunaleg vanstilling í boði ungra Sjálfstæðiskvenna Erna Mist Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Falleinkunn fyrrum forseta Vilhjálmur Þorsteinsson,Viktor Orri Valgarðsson Skoðun Kjaftæði Elliði Vignisson Skoðun Ólögleg meðvirkni lækna Teitur Ari Theodórsson Skoðun Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun
Litríkasta helgi sumarsins er yfirstaðin. Allt frá prestum yfir í teknótæfur flykktust niður í miðbæ til að veifa fánum til stuðnings samkynhneigðum. Allt var blessað í bak og fyrir og bólaði ekki á Gunnari í Krossinum, sem fjölmiðlar eru vanir að draga fram í sviðsljósið í hvert sinn sem minnst er á réttindabaráttu samkynhneigðra. Til þess að spyrja hvað honum finnist nú um þetta. Einhvern veginn er það týpískt fyrir fjölmiðla hvernig Gunnari í Krossinum, sem yfirgnæfandi meirihluti þjóðarinnar álítur rugludall, er alltaf stillt upp sem holdgervingi þeirra fordóma sem samkynhneigðir mæta í þjóðfélaginu - og marktækum andstæðingi. Ekkert gæti verið fjær sannleikanum. Bókstafstrúarfólk er hverfandi minnihlutahópur í íslensku samfélagi, staðalímyndir um samkynhneigða hafa sjaldnast að gera með kristna trú og fordómarnir byggjast á fáfræði og krónískum geldingarótta karlmanna á stórum jeppum. Gunnar í Krossinum er þægilegur andstæðingur, það verður ekki af honum tekið. Hann stendur keikur og hefur sitt á hreinu: sódómistar skulu grýttir. Sömu sögu er ekki að segja um ríkiskirkjuna. Þar á bæ tvístíga forystusauðirnir vandræðalegir þegar kemur að málefnum samkynhneigðra og reyna í örvæntingu að sætta bókstaf og raunveruleika (kynvillingar skyndilega ekki lengur kynvillingar heldur „menn sem leggjast á börn og fatlaða" eða hvernig sem nýja biblíuþýðingin hljómar). Prestar gefa saman samkynhneigða ef þeim sýnist svo en opinber stefna er vægast sagt óljós. Það er leiðinlegt að þurfa að taka umdeildar ákvarðanir. Ákvörðunin um stefnu þjóðkirkjunnar í málum samkynhneigðra er enn óþægilegri vegna þess að hún flækist óhjákvæmilega inn í spurninguna um samband ríkis og kirkju. Ríkið skuldbindur sig til að tryggja öllum þegnum sínum jafnrétti fyrir lögum og hefur tryggt jafna réttarstöðu samkynhneigðra og gagnkynhneigðra. Kirkjunni sem trúfélagi ætti að vera í sjálfsvald sett hvernig hún túlkar eigin skyldur gagnvart meðlimum sínum. Hins vegar er hæpið að kirkjan sem ríkisstofnun hafi rétt á að setja reglur að eigin hentisemi. Það er löngu orðið tímabært að slaka á tilfinningaseminni og aðskilja ríki og kirkju, en alltaf verða ráðamenn á svipinn eins og þeim sé illt í maganum.
Væri ekki í lagi að gefa Sjálfstæðisflokknum, Framsóknarflokknum og Vinstri-grænum frí? Kjartan Eggertsson Skoðun
Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun
Væri ekki í lagi að gefa Sjálfstæðisflokknum, Framsóknarflokknum og Vinstri-grænum frí? Kjartan Eggertsson Skoðun
Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun