Neytandinn sem auðlind 19. mars 2007 05:30 Botnlaus viðskiptahalli þjóðarinnar bendir til þess að verðmætasta auðlind hennar, neytendastofninn, sé gróflega ofnýttur, enda hefur hvaða sótraftur sem er ótakmarkað veiðileyfi á hinn íslenska neytanda. Því væri skynsamlegt að koma hér á kerfi til að vernda neytandann og tryggja að ekki verði svo nærri honum gengið að hann og þjóðin öll verði gjaldþrota. Langbesta aðferðin sem fundin hefur verið upp til að vernda auðlindir er hið eitursnjalla kvótakerfi. Síðan það var tekið upp við fiskveiðistjórnun hafa bæði þorskurinn og útgerðarmenn svifið um með sælubros á vör. KVÓTAKERFI í verslun yrði þannig að verslunarkvóta væri úthlutað til þeirra sem nú eru að berjast við að stunda þessa áhættusömu atvinnugrein. Kvótaeignin yrði í hlutfalli við veltu hverrar verslunar undanfarin þrjú ár. Kvótalausu fólki væri að sjálfsögðu óheimilt að stunda verslun og viðskipti þótt hugsanlega mætti heimila söfnurum að skiptast á frímerkjum innbyrðis. KVÓTAKERFI í verslun mundi gera verslun í landinu hagkvæmari og skilvirkari. Öflugir aðilar gætu keypt verslunarkvótann af eigendum gamalla og úreltra smáverslana, þannig að þeir sem nú reka óarðbærar búðarholur í fámennum krummaskuðum gætu selt verslunarkvóta sinn og sest í helgan stein í Reykjavík. Einnig gætu verslunarkvótaeigendur leigt út verslunarkvóta sinn og stundað þannig arðbær viðskipti án þess að þurfa framar að standa í að vigta ketfars. KVÓTAKERFI í verslun mundi stuðla að skynsamlegri versunarrekstri. Ein verslun í hverjum landsfjórðungi og tvær í Reykjavík gætu hæglega afkastað öllum viðskiptum sem íslenski neytendastofninn getur staðið undir. Til að ná þjóðarsátt um kvótakerfi í verslun mætti slaka inn í stjórnarskrána málamyndaákvæði um að neytandinn sem auðlind yrði áfram hluti af þjóðinni og eign þjóðarinnar ... bla ... bla ... bla ... þótt leyfið til að nýta auðlindina og braska með hana væri að sjálfsögðu í höndum kaupmanna og afkomenda þeirra. Þetta þolir enga bið. Verndun íslenska neytandastofnsins er stærsta hagsmunamál samtímans. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þráinn Bertelsson Mest lesið Konur sem stinga hvor aðra í bakið Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Sameining sem eflir íslenskan landbúnað Egill Gautason Skoðun Það er list að lifa með krabbameini Hlíf Steingrímsdóttir Skoðun Um kynjafræði og pólítík Hanna Björg Vilhjálmsdóttir Skoðun Fjölbreytileiki er styrkleiki Guðmundur Ingi Kristinsson Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir Skoðun Ef þið bara hefðuð séð heiminn út frá mínum augum: Börn & ADHD Stefán Þorri Helgason Skoðun Konur á örorku Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir Skoðun Við fylgjum þér frá getnaði til grafar Benedikt S. Benediktsson Skoðun Ekki sama hvaðan gott kemur Magnea Gná Jóhannsdóttir Skoðun
Botnlaus viðskiptahalli þjóðarinnar bendir til þess að verðmætasta auðlind hennar, neytendastofninn, sé gróflega ofnýttur, enda hefur hvaða sótraftur sem er ótakmarkað veiðileyfi á hinn íslenska neytanda. Því væri skynsamlegt að koma hér á kerfi til að vernda neytandann og tryggja að ekki verði svo nærri honum gengið að hann og þjóðin öll verði gjaldþrota. Langbesta aðferðin sem fundin hefur verið upp til að vernda auðlindir er hið eitursnjalla kvótakerfi. Síðan það var tekið upp við fiskveiðistjórnun hafa bæði þorskurinn og útgerðarmenn svifið um með sælubros á vör. KVÓTAKERFI í verslun yrði þannig að verslunarkvóta væri úthlutað til þeirra sem nú eru að berjast við að stunda þessa áhættusömu atvinnugrein. Kvótaeignin yrði í hlutfalli við veltu hverrar verslunar undanfarin þrjú ár. Kvótalausu fólki væri að sjálfsögðu óheimilt að stunda verslun og viðskipti þótt hugsanlega mætti heimila söfnurum að skiptast á frímerkjum innbyrðis. KVÓTAKERFI í verslun mundi gera verslun í landinu hagkvæmari og skilvirkari. Öflugir aðilar gætu keypt verslunarkvótann af eigendum gamalla og úreltra smáverslana, þannig að þeir sem nú reka óarðbærar búðarholur í fámennum krummaskuðum gætu selt verslunarkvóta sinn og sest í helgan stein í Reykjavík. Einnig gætu verslunarkvótaeigendur leigt út verslunarkvóta sinn og stundað þannig arðbær viðskipti án þess að þurfa framar að standa í að vigta ketfars. KVÓTAKERFI í verslun mundi stuðla að skynsamlegri versunarrekstri. Ein verslun í hverjum landsfjórðungi og tvær í Reykjavík gætu hæglega afkastað öllum viðskiptum sem íslenski neytendastofninn getur staðið undir. Til að ná þjóðarsátt um kvótakerfi í verslun mætti slaka inn í stjórnarskrána málamyndaákvæði um að neytandinn sem auðlind yrði áfram hluti af þjóðinni og eign þjóðarinnar ... bla ... bla ... bla ... þótt leyfið til að nýta auðlindina og braska með hana væri að sjálfsögðu í höndum kaupmanna og afkomenda þeirra. Þetta þolir enga bið. Verndun íslenska neytandastofnsins er stærsta hagsmunamál samtímans.
Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir Skoðun
Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir Skoðun