Mikilvægi Bandaríkjanna 28. mars 2006 00:01 Það er ótrúlegt til þess að hugsa hversu mjög vinsældum og virðingu Bandaríkjanna hefur hnignað á örfáum árum í samfélagi þjóðanna. Við upphaf síðasta áratugar, eftir fall járntjaldsins, stóðu Bandaríkjamenn uppi sem sigurvegarar í hugmyndafræðilegri baráttu milli austurs og vesturs og virtust reiðubúnir að taka að sér hlutverk réttsýnnar alheimslögreglu; boðberar lýðræðis og frelsis. Og þeir fóru sannfærandi af stað í þessu hlutverki, sem má segja að þjóðir heims hafi ekki síður falið þeim en þeir sóst eftir. Bandaríkjamenn leiddu bandalagið sem kom herjum Saddams frá Kúvæt í aðgerðum sem Sameinuðu þjóðirnar lögðu blessun sína yfir og þeir skárust í leikinn á Balkanskaga þegar fullreynt var að þjóðir Evrópu gætu stöðvað hörmungarnar þar. Innan við áratug frá því að Bandaríkjamenn komu böndum á Milosevic og böðla hans er hins vegar sú skoðun sívaxandi á heimsvísu að ágeng utanríkisstefna Bandaríkjanna sé mesta ógnin við heimsfriðinn. Hvað gerðist? Innrás Bandaríkjanna í Írak er meginorsökin fyrir þessu breytta viðhorf. Þrátt fyrir að ríkisstjórnir fjölmargra Evrópulanda hafi lýst yfir stuðningi við aðgerðir Bandaríkjanna í Írak hefur meirihluti almennings Evrópu alla tíð verið andsnúinn hernaðinum. Sú andstaða hefur aðeins aukist þau þrjú ár sem eru nú liðin frá innrásinni enda ljóst að hernám Íraks er fullkomlega misheppnað. Landið riðar á barmi borgarastyrjaldar og tilvera hins almenna Íraka er mun verri en á stjórnardögum Saddams. Óvild í garð Bandaríkjanna er áberandi víða um Evrópu og auðvelt er að sjá ýmis merki um hana hér á landi. Væntanlegur viðskilnaður Varnarliðins verður örugglega olía á þann eld. Full ástæða er hins vegar til að sporna við þessum tilhneigingum og í því sambandi er mikilvægt að gera skýran greinarmun á ríkisstjórn George W. Bush annars vegar og Bandaríkjunum hins vegar. Bandaríkjamenn sjálfir eru langt í frá sáttir við störf forseta síns. Í nýlegri skoðanakönnun CBS-sjónvarpsstöðvarinnar náði Bush þeim vafasama áfanga að verða fyrstur bandarískra forseta, frá því sjónvarpsstöðin hóf skoðanakannanir sínar, til þess að fá þá umsögn að meira en helmingur aðspurða taldi honum standa á sama um fólkið í landinu. Þegar spurt var um ánægju með störf hans almennt voru aðeins 37 prósent aðspurðra sátt við þau. Eins og aðrar Evrópuþjóðir þurfum við Íslendingar að gæta þess að andúð á stjórnarháttum ríkisstjórnar George W. Bush færist ekki yfir á land hans og þjóð. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Fastir pennar Jón Kaldal Skoðanir Mest lesið Er sjávarútvegur einkamál kvótakónga? Finnbjörn A. Hermannsson Skoðun Ísland er ekki stjórntækt með verðtryggingu? Örn Karlsson Skoðun „Þetta er algerlega galið“ Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Stórveldi eiga hagsmuni en ekki vini: Deilur tveggja NATO ríkja um Grænland Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun Ó Palestína Arnar Eggert Thoroddsen Skoðun Að þora að stíga skref Magnús Þór Jónsson Skoðun Vinnulag í rannsóknaverkefnum er ekki vísbending um stjórnarhætti þess sem borgar Haraldur Ólafsson Skoðun Hvernig getum við stigið upp úr sorginni? Birna Guðný Björnsdóttir Skoðun Fersk fyrirheit: máttur nýársheita og skýrra markmiða Árni Sigurðsson Skoðun Er þetta alvöru? Bjarni Karlsson Skoðun
Það er ótrúlegt til þess að hugsa hversu mjög vinsældum og virðingu Bandaríkjanna hefur hnignað á örfáum árum í samfélagi þjóðanna. Við upphaf síðasta áratugar, eftir fall járntjaldsins, stóðu Bandaríkjamenn uppi sem sigurvegarar í hugmyndafræðilegri baráttu milli austurs og vesturs og virtust reiðubúnir að taka að sér hlutverk réttsýnnar alheimslögreglu; boðberar lýðræðis og frelsis. Og þeir fóru sannfærandi af stað í þessu hlutverki, sem má segja að þjóðir heims hafi ekki síður falið þeim en þeir sóst eftir. Bandaríkjamenn leiddu bandalagið sem kom herjum Saddams frá Kúvæt í aðgerðum sem Sameinuðu þjóðirnar lögðu blessun sína yfir og þeir skárust í leikinn á Balkanskaga þegar fullreynt var að þjóðir Evrópu gætu stöðvað hörmungarnar þar. Innan við áratug frá því að Bandaríkjamenn komu böndum á Milosevic og böðla hans er hins vegar sú skoðun sívaxandi á heimsvísu að ágeng utanríkisstefna Bandaríkjanna sé mesta ógnin við heimsfriðinn. Hvað gerðist? Innrás Bandaríkjanna í Írak er meginorsökin fyrir þessu breytta viðhorf. Þrátt fyrir að ríkisstjórnir fjölmargra Evrópulanda hafi lýst yfir stuðningi við aðgerðir Bandaríkjanna í Írak hefur meirihluti almennings Evrópu alla tíð verið andsnúinn hernaðinum. Sú andstaða hefur aðeins aukist þau þrjú ár sem eru nú liðin frá innrásinni enda ljóst að hernám Íraks er fullkomlega misheppnað. Landið riðar á barmi borgarastyrjaldar og tilvera hins almenna Íraka er mun verri en á stjórnardögum Saddams. Óvild í garð Bandaríkjanna er áberandi víða um Evrópu og auðvelt er að sjá ýmis merki um hana hér á landi. Væntanlegur viðskilnaður Varnarliðins verður örugglega olía á þann eld. Full ástæða er hins vegar til að sporna við þessum tilhneigingum og í því sambandi er mikilvægt að gera skýran greinarmun á ríkisstjórn George W. Bush annars vegar og Bandaríkjunum hins vegar. Bandaríkjamenn sjálfir eru langt í frá sáttir við störf forseta síns. Í nýlegri skoðanakönnun CBS-sjónvarpsstöðvarinnar náði Bush þeim vafasama áfanga að verða fyrstur bandarískra forseta, frá því sjónvarpsstöðin hóf skoðanakannanir sínar, til þess að fá þá umsögn að meira en helmingur aðspurða taldi honum standa á sama um fólkið í landinu. Þegar spurt var um ánægju með störf hans almennt voru aðeins 37 prósent aðspurðra sátt við þau. Eins og aðrar Evrópuþjóðir þurfum við Íslendingar að gæta þess að andúð á stjórnarháttum ríkisstjórnar George W. Bush færist ekki yfir á land hans og þjóð.
Stórveldi eiga hagsmuni en ekki vini: Deilur tveggja NATO ríkja um Grænland Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun
Vinnulag í rannsóknaverkefnum er ekki vísbending um stjórnarhætti þess sem borgar Haraldur Ólafsson Skoðun
Stórveldi eiga hagsmuni en ekki vini: Deilur tveggja NATO ríkja um Grænland Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun
Vinnulag í rannsóknaverkefnum er ekki vísbending um stjórnarhætti þess sem borgar Haraldur Ólafsson Skoðun