Nioh 2: Krefst tíma og geðheilsu

Umfangsmikil átök Sengoku-tímabilsins hafa leitt til mikillar útbreiðslu djöfla, drýsla og annarra drullusokka í Japan. Þessa djöfla þarf að stöðva og hver er betur til þess fallin en djöfulblendingur og ninja/samurai, sem kallast Hide. Hálf ninja, hálfur samurai og hálfur djöfull. Eitthvað svoleiðis.

Hann er líka mállaus en það er allt í lagi, því sagan skiptir litlu sem engu máli.

Nioh 2 er eins og glöggir lesendur hafa eflaust áttað sig á, nokkurs konar framhald af Nioh, leiknum frá Team Ninja. Að þessu sinni spilar maður tilbúna persónu, karl eða konu, sem býr yfir sérstökum hæfileikum sem byggja á því að móðir persónunnar var djöfull. Leikurinn gerist í raun bæði á undan og eftir Nioh en sögurnar tengjast lítið sem ekki neitt.

Souls-leikirnir eða leikir sem svipa til þeirra eru orðnir ansi margir. Þó það er mörg smærri atriði sem aðgreina þessa leiki eiga þeir allir eitt sameiginlegt. Þeir eru erfiðir. Það er í rauninni hvorki gott eða slæmt því þeir hafa oftar en ekki verið vel gerðir og góðir leikir.

Það sem þessir leikir krefjast þó flestir, er mikill tími. Nioh 2 er þar ekki undanskilinn. Hann krefst gífurlega mikils tíma og eins og í flestum þessum leikjum fer sá tími í það að drepa sömu karlana aftur og aftur og aftur.

Það þarf að læra á óvini leiksins, vopnin, hæfileikana, aukahæfileikana og allt draslið sem maður finnur út um allt. Það þarf að læra of mikið. Þetta hefur ávalt stuðað mig við spilun þessara leikja. Það er gaman þegar leikir eru krefjandi en það er auðvelt að fá nóg.

Ég heyri í höfðinu á mér einhverja drullusokka, og þið eruð svo sannarlega drullusokkar, segja: „Git gud“ með pirrandi tón en þetta er ekki endilega spurning um það. Fyrir mér er þetta það að leikurinn, og flestir aðrir þessir leikir, virðast vera lærdómur en ekki skemmtun.

Þrátt fyrir það finnst mér Nioh-leikirnir þó meðal betri Souls-Borne leikja.

Sjá einnig: Mikið meira en bara klón

Skemmtilegt og fjölbreytt bardagakerfi

Bardagakerfi Nioh 2 er mjög svipað þess fyrri. Það eru fjölmargar tegundir af vopnum, auk boga og byssa, og með hverju þeirra er hægt að gera tvær mismunandi árásir. Þunga og létta. Þung tekur meiri tíma, kostar meiri orku en skilar meiri skaða. Létt er öfugt.

Eins og í fyrri leiknum eru einnig mismunandi bardagastílar. Einn stíllinn gefur þyngri högg sem kosta meiri orku og maður er ekki jafn frár á fæti. Annar stíll gefur léttari högg sem kosta minni orku og maður er sneggri. Þriðji stíllinn er svo mitt á milli.

Hvert vopn leiksins er frábrugðið hinu og það getur verið sérstaklega gaman að sveifla þeim.

Maður safnar svo reynslupunktum fyrir að notast við tiltekin vopn og verður betri með þau. Hide getur þar að auki borið tvö vopn sem hjálpar manni að takast á við mismunandi óvini og bardagastíla þeirra. Það eykur einnig endurspilunargildi Nioh 2.

Bardagakerfið er mjög flókið og það er oft erfitt að muna eftir því hvaða möguleikum maður getur beytt í leiknum. Því ofan á vopnin bætast hlutir eins og ninjastjörnur, galdrar. sérstakir ninja-hæfileikar og sálir. Allt tekið saman, þá er þetta haugur af shitti sem maður þarf að hafa í huga.

Aftur finnst manni eins og maður sé að læra eitthvað rugl fag.

Varðandi útlit er Nioh 2 nánast eins og Nioh 1. Enda gerast báðir leikirnir í Japan og á svipuðum tíma. Ég spilaði leikinn í PlayStation og hann keyrir mjög vel, ef svo má að orði komast. Lítið sem ekkert um hikst og biðtímar tiltölulega stuttir, sem er gott, því maður deyr oft.

Samantekt-ish

Nioh 2 er hinn fínasti leikur. Bardagar eru oftar en ekki hraðir og skemmtilegir. Manni er þó refsað hræðilega fyrir mistök og leikurinn krefst gífurlegrar einbeitningar og mikils tíma.

Í stuttu máli sagt, ef þú fílar Souls leikina og aðra svipaða leiki sem hafa litið dagsins ljós, eins og Sekiro, þá munt þú að öllum líkindum hafa gaman af Nioh 2. Hafðu bara í huga að þetta er ekki leikur sem maður kíkir aðeins í. Hann krefst mikils tíma og töluverðrar geðheilsu.