Tölum saman um skólastarf Arnbjörg Stefánsdóttir skrifar 13. ágúst 2024 18:30 Að vinna í grunnskóla er skemmtilegasta starf sem ég get hugsað mér en á sama tíma er það mjög vandasamt. Starfsfólk í skólum hefur mikil áhrif á líf barna og fjölskyldna þeirra og við munum öll eftir þeim kennurum sem hjálpuðu okkur að vaxa og við munum líka eftir þeim sem gerðu það ekki. Í mínu tilfelli eru sem betur fer fleiri í fyrri hópnum en þeim seinni og svo eru líklegast margir sem ég man ekkert eftir. Á næstu dögum er grunnskólastarf að hefjast í flestum grunnskólum landsins og nú eru kennarar og annað starfsfólk skólanna farið að undirbúa nýtt skólaár. Enginn hefur farið varhluta af óvæginni umræðu sumarsins um skólamál og margt verið ritað og rætt um starf í grunnskólum og margir stokkið á þann vagn til að reyna að gera sig gildandi, mögulega í von um atkvæði þegar kemur til næstu kosninga. Grunnskólastarf er ekki hafið yfir gagnrýni frekar en annað starf sem rekið er af opinberu fjármagni og við þurfum alltaf að vera tilbúin til að rýna í starfshættina okkar, viðurkenna hvar við þurfum að gera betur og breyta til að vera með gæðakennslu fyrir öll börn. Í allri gagnrýni er mikilvægt að rýna til gagns en fara ekki í upphrópanir og alhæfingar sem gera meira ógagn en gagn. Undanfarin ár hef ég verið snortin af því hvað kennarar og starfsfólk grunnskóla hafa náð að hafa fagmennskuna og velferð nemenda sinna að leiðarljósi í öllum þeim áskorunum sem skólastarf hefur staðið frammi fyrir. Á covid tímanum þurfti ítrekað að breyta skipulagi skóla og þurftu kennarar að endurskoða námsáætlanir og kennslufyrirkomulag á nokkurra vikna fresti. Þekki ég ekki annað en að það verkefni hafi fólk nálgast af mikilli fagmennsku og alltaf með lausnamiðaða hugsun að leiðarljósi. Margar skólabyggingar eru nú nánast ónothæfar vegna lélegra loftgæða og er víða er verið að kenna við óviðunandi aðstæður á meðan verið er að laga eða jafnvel endurbyggja heilu skólana samhliða fullri starfsemi þeirra. Á hverjum degi þakka ég fyrir að vera með fullt hús af vel menntuðu, lausnamiðuðu og metnaðarfullu starfsfólki sem er með fagmennskuna að vopni alla daga. Ungt fólk sem er að stíga sín fyrstu skref í kennarastarfinu eða að hugsa um að leggja það fyrir sig veltir því vafalaust fyrir sér hvort það sé tilbúið til að fara í starf sem reglulega er rifið niður í samfélagsumræðunni og fjölmiðlum, jafnvel af ráðamönnum þessa lands. Strákar lesa um og hlusta linnulaust á að þeir geti ekki lesið sér til gagns. Sumir segja að fólk trúi því sem það heyrir nógu oft þannig að við þurfum að gæta vel að orðræðunni. Rætt hefur verið um “nýtt” námsmat. Breyting á námsmati fylgdi innleiðingu aðalnámskrár grunnskóla sem gefin var út 2012, síðan eru 12 ár. Þetta námsmat er gjörbylting frá því námsmati sem mín kynslóð og öll sem eru eldri en ég þekkja og “skilja”. Þá er það spurningin um hvað felst í því að skilja vitnisburð. Hvað segir það mér að ég fái 9 á prófi? Jú að þennan tiltekna dag var ég vel fyrirkölluð og gat leyst það próf sem var lagt fyrir mig. Núverandi námsmat krefur okkur um að hætta að hugsa um vitnisburð (einkunnir) út frá tölum eða prósentum, heldur er hæfni nemenda metin út frá þeim viðmiðum sem eru í námskránni. Að mínu mati segir þetta námsmat miklu meira um það hvernig tök nemandinn hefur á námi sínu en tölustafir. Í mörgum löndum, t.d. Skotlandi, er sett mikið púður í innleiðingu á nýjum námskrám og stórfelldum breytingum í skólastarfi en hér var gefin út ný aðalnámskrá og svo þurfti hver skóli fyrir sig að finna út hvernig innleiða ætti nýtt hæfnimiðað námsmat sem kallaði raunar á breytingar á áherslum í námi nemenda. Þar sitja ekki allir skólar eða nemendur við sama borð. Skólar landsins eru ekki allir jafn vel mannaðir af fagfólki og sífellt erfiðara er að fá menntaða kennara til starfa. Einkunnaverðbólga er hugtak sem hefur mikið verið rætt um. Í mínu sveitarfélagi eru tveir grunnskólar og yfir 90% nemenda þeirra fara í sama framhaldsskólann og raðast að mestu rétt í áfanga. Ef það er einkunnaverðbólga í einhverjum skólum til að nemendur komist inn í ákveðna framhaldsskóla, er þá ekki frekar ráð að endurskoða skráningu í framhaldsskólana? Hvers vegna má velja nemendur inn í framhaldsskóla í samfélagi sem er fyrir alla? Þegar samræmdu prófin voru við lýði röðuðust ekki allir nemendur rétt í áfanga. Ég man eftir mörgum dæmum um nemendur sem voru afburðanemendur en áttu slæman dag þegar þeir tóku t.d. stærðfræðiprófið eða nemendur sem vanalega ströggluðu verulega tókst að haka við rétt svör og röðuðust í áfanga sem þeir réðu ekki við. Í sumum skólum var nemendum hjálpað til að skólinn kæmi betur út úr fjölmiðlaumfjölluninni og sumum nemendum var ráðlagt að vera heima á meðan aðrir skólar létu alla nemendur taka prófið og fóru eftir öllum reglum um fyrirlögn. Fyrir þessum fullyrðingum hef ég engar skriflegar heimildir en ég hef talað við fjöldann allan af nemendum og kennurum sem hafa sagt mér þessar sögur. Samræmdu prófin eins og þau voru orðin í 4., 7. og 9. bekk voru hætt að mæla nema lítið brot af því sem aðalnámskrá gerir ráð fyrir að nemendur tileinki sér. Prófin voru orðin rafræn og því eingöngu hægt að mæla þekkingu sem auðvelt er að mæla og fara yfir rafrænt, t.d. var ritunarþátturinn afnuminn. Prófin voru aldrei samræmd vegna þess að fyrirlögin var ekki alls staðar eins. Það er engin ein töfralausn í skólastarfi. Samfélagið breytist, áherslur breytast, og nemendur breytast. Það sem skipti mestu máli að vera með í bakpokanum eftir grunn- eða framhaldsskóla þegar ég útskrifaðist úr grunn- og menntaskóla er ekki það sama og skiptir mestu máli í dag. Og það sem atvinnulífið þarf í dag verður breytt eftir 10 ár. Menntamálastofnun sem var sú stofnun sem átti að styðja við skólana var fjársvelt og svo lögð niður og við í skólakerfinu vorum í algjörri óvissu með framhaldið. Hafin er vinna við stöðluð próf sem skólar geta nýtt sér til að sjá námslega stöðu nemenda sinna og hvernig þeir standa miðað við landsmeðaltal. Þau próf sem komin eru lofa góðu að mínu mati og við þurfum fleiri og í fleiri greinum. Við þurfum líka miklu fjölbreyttara úrval af námsefni í öllum námsgreinum og alls ekki bara í bókaformi. Nú er komin ný stofun og hún þarf að fá fjármagn til að halda áfram að þróa (hratt) þau stöðluðu próf sem eru á teikniborðinu og framleiða námsefni fyrir grunnskólana í landinu. Nýlega voru birtar niðurstöður úr rannsókn á gæðum kennslu á unglingastigi á Norðurlöndunum. Þar koma fram vísbendingar um hvar við í íslenska grunnskólakerfinu þurfum að bæta okkur. Einn af þeim þáttum er samræða í skólastofunni, það er þáttur sem við Íslendingar höfum aldrei verið góðir í og ekki bara í skólum landsins. Og mér finnst umræða sumarsins endurspegla þetta mjög vel. Það er engin samræða í gangi um skólastarf, það er bara hver að hrópa í sínu horni. Þetta, eins og svo margt annað snýst um samfélagsgerðina sem við búum í. Ræðum sem oftast saman um skólamál en gerum það af virðingu og með framtíðarsýn að leiðarljósi. Ekki stökkva til og kalla á skyndilausnir til að laga eitthvað sem sumum finnst vera að, skyndilausnir hafa sjaldan virkað og þess vegna trúir fagfólkið okkar á gólfinu ekki á þær. Höfundur er skólastjóri Brekkubæjarskóla á Akranesi og varaformaður Skólastjórafélags Íslands. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skóla- og menntamál Akranes Mest lesið Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson Skoðun Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ Skoðun Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift Skoðun Miðjumoð í húsnæðismálum og áróður Viðskiptaráðs Jón Ferdínand Estherarson,Unnur Rán Reynisdóttir,Arnar Páll Gunnlaugsson Skoðun Raunir ríka fólksins og bænir þess Jónas Yngvi Ásgrímsson Skoðun Þjóð sem lætur kyrrt liggja? Magnús Árni Skjöld Magnússon Skoðun Talið við okkur áður en þið talið um okkur Ian McDonald Skoðun Óður til Sigga sjéní Ingvi Þór Georgsson Skoðun Umbætur í innkaupum hins opinbera á upplýsingatækni Lilja Björk Guðmundsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Við erum réttindalaus Sigurlín Margrét Sigurðardóttir skrifar Skoðun Raunir ríka fólksins og bænir þess Jónas Yngvi Ásgrímsson skrifar Skoðun Myglaða nestisboxið og gleymda sítrónan María Rut Kristinsdóttir skrifar Skoðun Talið við okkur áður en þið talið um okkur Ian McDonald skrifar Skoðun Björgunarleiðangur fyrir Heimsmarkmiðin Antonio Guterres skrifar Skoðun Átti ekki að klára dæmið í geðheilbrigðismálum? Ingveldur Anna Sigurðardóttir skrifar Skoðun Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ skrifar Skoðun Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift skrifar Skoðun Óður til Sigga sjéní Ingvi Þór Georgsson skrifar Skoðun Álframleiðsla á Íslandi er ekki bara mikilvæg fyrir Ísland Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Miðjumoð í húsnæðismálum og áróður Viðskiptaráðs Jón Ferdínand Estherarson,Unnur Rán Reynisdóttir,Arnar Páll Gunnlaugsson skrifar Skoðun Örvæntingafullir endó-sjúklingar Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Þjóð sem lætur kyrrt liggja? Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Skoðun Umbætur í innkaupum hins opinbera á upplýsingatækni Lilja Björk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Losar Alþingi um leyfisveitinga-flækjuna? Katrín Helga Hallgrímsdóttir skrifar Skoðun Dómsdagur nálgast! Hólmgeir Baldursson skrifar Skoðun Er slysahætta í kringum sorpílátið heima hjá þér? Anna Jóna Kjartansdóttir,Pétur Gísli Jónsson skrifar Skoðun Ég og Parkinson – leitin að greiningu og leiðin til betra lífs Guðrún Einarsdóttir skrifar Skoðun Hvers vegna borga foreldrar í Kópavogi mest? Eydís Inga Valsdóttir skrifar Skoðun Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson skrifar Skoðun Aðgengi er lykill að sjálfstæði, þátttöku og virkni Þuríður Harpa Sigurðardóttir skrifar Skoðun Hagsmunir heildarinnar - Fjórði kafli: Joshua Fought The Battle of Jericho Hannes Örn Blandon skrifar Skoðun Þetta unga fólk getur bara haldið kjafti Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Kveðjum sjálfhverfa og fyrirsjáanlega manninn Halldóra Mogensen skrifar Skoðun Hefur ekki náð sér á strik síðan Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Betri vegir, fleiri lögreglumenn og hægt að komast í meðferð á sumrin Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Austurland skilar verðmætum – innviðirnir þurfa að fylgja Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Faglegt mat eða lukka? IV. Faglegt mat og ósvaraðar spurningar Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Skipulögð glæpastarfsemi er ógn við samfélagið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Við erum 40 árum á eftir Einar Sverrisson skrifar Sjá meira
Að vinna í grunnskóla er skemmtilegasta starf sem ég get hugsað mér en á sama tíma er það mjög vandasamt. Starfsfólk í skólum hefur mikil áhrif á líf barna og fjölskyldna þeirra og við munum öll eftir þeim kennurum sem hjálpuðu okkur að vaxa og við munum líka eftir þeim sem gerðu það ekki. Í mínu tilfelli eru sem betur fer fleiri í fyrri hópnum en þeim seinni og svo eru líklegast margir sem ég man ekkert eftir. Á næstu dögum er grunnskólastarf að hefjast í flestum grunnskólum landsins og nú eru kennarar og annað starfsfólk skólanna farið að undirbúa nýtt skólaár. Enginn hefur farið varhluta af óvæginni umræðu sumarsins um skólamál og margt verið ritað og rætt um starf í grunnskólum og margir stokkið á þann vagn til að reyna að gera sig gildandi, mögulega í von um atkvæði þegar kemur til næstu kosninga. Grunnskólastarf er ekki hafið yfir gagnrýni frekar en annað starf sem rekið er af opinberu fjármagni og við þurfum alltaf að vera tilbúin til að rýna í starfshættina okkar, viðurkenna hvar við þurfum að gera betur og breyta til að vera með gæðakennslu fyrir öll börn. Í allri gagnrýni er mikilvægt að rýna til gagns en fara ekki í upphrópanir og alhæfingar sem gera meira ógagn en gagn. Undanfarin ár hef ég verið snortin af því hvað kennarar og starfsfólk grunnskóla hafa náð að hafa fagmennskuna og velferð nemenda sinna að leiðarljósi í öllum þeim áskorunum sem skólastarf hefur staðið frammi fyrir. Á covid tímanum þurfti ítrekað að breyta skipulagi skóla og þurftu kennarar að endurskoða námsáætlanir og kennslufyrirkomulag á nokkurra vikna fresti. Þekki ég ekki annað en að það verkefni hafi fólk nálgast af mikilli fagmennsku og alltaf með lausnamiðaða hugsun að leiðarljósi. Margar skólabyggingar eru nú nánast ónothæfar vegna lélegra loftgæða og er víða er verið að kenna við óviðunandi aðstæður á meðan verið er að laga eða jafnvel endurbyggja heilu skólana samhliða fullri starfsemi þeirra. Á hverjum degi þakka ég fyrir að vera með fullt hús af vel menntuðu, lausnamiðuðu og metnaðarfullu starfsfólki sem er með fagmennskuna að vopni alla daga. Ungt fólk sem er að stíga sín fyrstu skref í kennarastarfinu eða að hugsa um að leggja það fyrir sig veltir því vafalaust fyrir sér hvort það sé tilbúið til að fara í starf sem reglulega er rifið niður í samfélagsumræðunni og fjölmiðlum, jafnvel af ráðamönnum þessa lands. Strákar lesa um og hlusta linnulaust á að þeir geti ekki lesið sér til gagns. Sumir segja að fólk trúi því sem það heyrir nógu oft þannig að við þurfum að gæta vel að orðræðunni. Rætt hefur verið um “nýtt” námsmat. Breyting á námsmati fylgdi innleiðingu aðalnámskrár grunnskóla sem gefin var út 2012, síðan eru 12 ár. Þetta námsmat er gjörbylting frá því námsmati sem mín kynslóð og öll sem eru eldri en ég þekkja og “skilja”. Þá er það spurningin um hvað felst í því að skilja vitnisburð. Hvað segir það mér að ég fái 9 á prófi? Jú að þennan tiltekna dag var ég vel fyrirkölluð og gat leyst það próf sem var lagt fyrir mig. Núverandi námsmat krefur okkur um að hætta að hugsa um vitnisburð (einkunnir) út frá tölum eða prósentum, heldur er hæfni nemenda metin út frá þeim viðmiðum sem eru í námskránni. Að mínu mati segir þetta námsmat miklu meira um það hvernig tök nemandinn hefur á námi sínu en tölustafir. Í mörgum löndum, t.d. Skotlandi, er sett mikið púður í innleiðingu á nýjum námskrám og stórfelldum breytingum í skólastarfi en hér var gefin út ný aðalnámskrá og svo þurfti hver skóli fyrir sig að finna út hvernig innleiða ætti nýtt hæfnimiðað námsmat sem kallaði raunar á breytingar á áherslum í námi nemenda. Þar sitja ekki allir skólar eða nemendur við sama borð. Skólar landsins eru ekki allir jafn vel mannaðir af fagfólki og sífellt erfiðara er að fá menntaða kennara til starfa. Einkunnaverðbólga er hugtak sem hefur mikið verið rætt um. Í mínu sveitarfélagi eru tveir grunnskólar og yfir 90% nemenda þeirra fara í sama framhaldsskólann og raðast að mestu rétt í áfanga. Ef það er einkunnaverðbólga í einhverjum skólum til að nemendur komist inn í ákveðna framhaldsskóla, er þá ekki frekar ráð að endurskoða skráningu í framhaldsskólana? Hvers vegna má velja nemendur inn í framhaldsskóla í samfélagi sem er fyrir alla? Þegar samræmdu prófin voru við lýði röðuðust ekki allir nemendur rétt í áfanga. Ég man eftir mörgum dæmum um nemendur sem voru afburðanemendur en áttu slæman dag þegar þeir tóku t.d. stærðfræðiprófið eða nemendur sem vanalega ströggluðu verulega tókst að haka við rétt svör og röðuðust í áfanga sem þeir réðu ekki við. Í sumum skólum var nemendum hjálpað til að skólinn kæmi betur út úr fjölmiðlaumfjölluninni og sumum nemendum var ráðlagt að vera heima á meðan aðrir skólar létu alla nemendur taka prófið og fóru eftir öllum reglum um fyrirlögn. Fyrir þessum fullyrðingum hef ég engar skriflegar heimildir en ég hef talað við fjöldann allan af nemendum og kennurum sem hafa sagt mér þessar sögur. Samræmdu prófin eins og þau voru orðin í 4., 7. og 9. bekk voru hætt að mæla nema lítið brot af því sem aðalnámskrá gerir ráð fyrir að nemendur tileinki sér. Prófin voru orðin rafræn og því eingöngu hægt að mæla þekkingu sem auðvelt er að mæla og fara yfir rafrænt, t.d. var ritunarþátturinn afnuminn. Prófin voru aldrei samræmd vegna þess að fyrirlögin var ekki alls staðar eins. Það er engin ein töfralausn í skólastarfi. Samfélagið breytist, áherslur breytast, og nemendur breytast. Það sem skipti mestu máli að vera með í bakpokanum eftir grunn- eða framhaldsskóla þegar ég útskrifaðist úr grunn- og menntaskóla er ekki það sama og skiptir mestu máli í dag. Og það sem atvinnulífið þarf í dag verður breytt eftir 10 ár. Menntamálastofnun sem var sú stofnun sem átti að styðja við skólana var fjársvelt og svo lögð niður og við í skólakerfinu vorum í algjörri óvissu með framhaldið. Hafin er vinna við stöðluð próf sem skólar geta nýtt sér til að sjá námslega stöðu nemenda sinna og hvernig þeir standa miðað við landsmeðaltal. Þau próf sem komin eru lofa góðu að mínu mati og við þurfum fleiri og í fleiri greinum. Við þurfum líka miklu fjölbreyttara úrval af námsefni í öllum námsgreinum og alls ekki bara í bókaformi. Nú er komin ný stofun og hún þarf að fá fjármagn til að halda áfram að þróa (hratt) þau stöðluðu próf sem eru á teikniborðinu og framleiða námsefni fyrir grunnskólana í landinu. Nýlega voru birtar niðurstöður úr rannsókn á gæðum kennslu á unglingastigi á Norðurlöndunum. Þar koma fram vísbendingar um hvar við í íslenska grunnskólakerfinu þurfum að bæta okkur. Einn af þeim þáttum er samræða í skólastofunni, það er þáttur sem við Íslendingar höfum aldrei verið góðir í og ekki bara í skólum landsins. Og mér finnst umræða sumarsins endurspegla þetta mjög vel. Það er engin samræða í gangi um skólastarf, það er bara hver að hrópa í sínu horni. Þetta, eins og svo margt annað snýst um samfélagsgerðina sem við búum í. Ræðum sem oftast saman um skólamál en gerum það af virðingu og með framtíðarsýn að leiðarljósi. Ekki stökkva til og kalla á skyndilausnir til að laga eitthvað sem sumum finnst vera að, skyndilausnir hafa sjaldan virkað og þess vegna trúir fagfólkið okkar á gólfinu ekki á þær. Höfundur er skólastjóri Brekkubæjarskóla á Akranesi og varaformaður Skólastjórafélags Íslands.
Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ Skoðun
Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift Skoðun
Miðjumoð í húsnæðismálum og áróður Viðskiptaráðs Jón Ferdínand Estherarson,Unnur Rán Reynisdóttir,Arnar Páll Gunnlaugsson Skoðun
Skoðun Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ skrifar
Skoðun Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift skrifar
Skoðun Álframleiðsla á Íslandi er ekki bara mikilvæg fyrir Ísland Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar
Skoðun Miðjumoð í húsnæðismálum og áróður Viðskiptaráðs Jón Ferdínand Estherarson,Unnur Rán Reynisdóttir,Arnar Páll Gunnlaugsson skrifar
Skoðun Er slysahætta í kringum sorpílátið heima hjá þér? Anna Jóna Kjartansdóttir,Pétur Gísli Jónsson skrifar
Skoðun Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson skrifar
Skoðun Hagsmunir heildarinnar - Fjórði kafli: Joshua Fought The Battle of Jericho Hannes Örn Blandon skrifar
Skoðun Betri vegir, fleiri lögreglumenn og hægt að komast í meðferð á sumrin Þórður Snær Júlíusson skrifar
Skoðun Austurland skilar verðmætum – innviðirnir þurfa að fylgja Kristinn Karl Brynjarsson skrifar
Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ Skoðun
Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift Skoðun
Miðjumoð í húsnæðismálum og áróður Viðskiptaráðs Jón Ferdínand Estherarson,Unnur Rán Reynisdóttir,Arnar Páll Gunnlaugsson Skoðun