Formalín María Elísabet Bragadóttir skrifar 13. apríl 2016 07:00 Hef aldrei farið í launkofa með ótta minn við allar breytingar. Hann er yfirþyrmandi þessa dagana. Óðfluga nálgast 23. afmælisdagurinn minn. Síðan er tímaspursmál hvenær ég verð 24 ára, þá þrítug og varla endar þetta öðruvísi en með dauða. Í millitíðinni neyðist ég til að erfa þetta land. Þjóðarlíkaminn er lurkum laminn. Einhver kveikti ljósin í síðustu viku og út um sprungur á drullugum baðflísum skutust óteljandi silfurskottur. Stefið var kunnuglegt. Mýmörg mannkynssöguleg fordæmi eru fyrir því að forréttindakarl með afleitt gildismat, undirhökukraga og hlass af auðæfum kútvelti samfélagi. Áður var hann með púðraða hárkollu, veldissprota og makkarónumylsnu á hökunni. Nú er hann spilltur og þéttholda, potandi í nautaribeye á grilli í Garðabænum. Síðasta vika var sveipuð rómantískum fortíðarblæ líkt og fátt hefði breyst áratugum saman. Hugsjónakarlar í fjölmiðlum afhjúpuðu syndumspillta karla með völd sem voru loks analíseraðir af menntakörlum með siðferðilegt innsæi. Við sögu komu krúttlega veruleikafirrtar eiginkonur, passífar, enda ekki í eldlínu. Vildu láta skjóta sér út í geim. Yndisleg grínfrétt í alvöruþunganum. Að gegna svo hugljúfu hlutverki er ómótstæðilegt. Langaði helst að skella mér í lagningu, hlekkja mig við eldhúskrók, svífa um í þyngdarleysi gömlu tímanna. Vera eiginkona valdakarls og hverfa inn í stemninguna. Hræðslan við breytingar gerir samfélag í formalíni eftirsóknarvert. Að rölta ævina á enda í lognmollu og firrt ábyrgð virkar freistandi. Því ekkert er óttanum við breytingar yfirsterkara en ef til vill þráin eftir þeim. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein María Elísabet Bragadóttir Mest lesið Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson Skoðun Gleymdu að vanda sig Vanda Sigurgeirsdóttir Skoðun Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Heilbrigðiskerfið í bakkgír Ingibjörg Isaksen Skoðun Rasismi útskýrir stuðning við þjóðarmorð Ingólfur Gíslason Skoðun Svikin loforð í leikskólamálum Reykjanesbæjar Gígja Sigríður Guðjónsdóttir Skoðun Skuldin við jörðina: Kolefnisstjórnun skiptir sköpum Nótt Thorberg Skoðun Þetta eru börnin sem ég hef áhyggjur af í skólakerfinu Rakel Linda Kristjánsdóttir Skoðun Blóðrautt norðanáhlaup Snæbjörn Guðmundsson Skoðun Skref aftur á bak fyrir konur með endómetríósu Sigurður Ingi Jóhannsson Skoðun
Hef aldrei farið í launkofa með ótta minn við allar breytingar. Hann er yfirþyrmandi þessa dagana. Óðfluga nálgast 23. afmælisdagurinn minn. Síðan er tímaspursmál hvenær ég verð 24 ára, þá þrítug og varla endar þetta öðruvísi en með dauða. Í millitíðinni neyðist ég til að erfa þetta land. Þjóðarlíkaminn er lurkum laminn. Einhver kveikti ljósin í síðustu viku og út um sprungur á drullugum baðflísum skutust óteljandi silfurskottur. Stefið var kunnuglegt. Mýmörg mannkynssöguleg fordæmi eru fyrir því að forréttindakarl með afleitt gildismat, undirhökukraga og hlass af auðæfum kútvelti samfélagi. Áður var hann með púðraða hárkollu, veldissprota og makkarónumylsnu á hökunni. Nú er hann spilltur og þéttholda, potandi í nautaribeye á grilli í Garðabænum. Síðasta vika var sveipuð rómantískum fortíðarblæ líkt og fátt hefði breyst áratugum saman. Hugsjónakarlar í fjölmiðlum afhjúpuðu syndumspillta karla með völd sem voru loks analíseraðir af menntakörlum með siðferðilegt innsæi. Við sögu komu krúttlega veruleikafirrtar eiginkonur, passífar, enda ekki í eldlínu. Vildu láta skjóta sér út í geim. Yndisleg grínfrétt í alvöruþunganum. Að gegna svo hugljúfu hlutverki er ómótstæðilegt. Langaði helst að skella mér í lagningu, hlekkja mig við eldhúskrók, svífa um í þyngdarleysi gömlu tímanna. Vera eiginkona valdakarls og hverfa inn í stemninguna. Hræðslan við breytingar gerir samfélag í formalíni eftirsóknarvert. Að rölta ævina á enda í lognmollu og firrt ábyrgð virkar freistandi. Því ekkert er óttanum við breytingar yfirsterkara en ef til vill þráin eftir þeim.