Keppnisferðir Kjartan Atli Kjartansson skrifar 1. apríl 2016 07:00 Páskunum eyddi ég í Svíþjóð, þar sem 14 og 15 ára drengir sem ég þjálfa kepptu við jafnaldra sína frá öðrum löndum. Líklega flokka ekki margir það sem draumafríið, að sofa í sænskri skólastofu með hópi af hrjótandi unglingum. En þetta eru guttarnir mínir og mér þykir alveg afskaplega vænt um þá. Og gerði þessi væntumþykja það að verkum að ég var ansi spenntur fyrir því að fara út, þegar það var ákveðið. Í keppnisferðum gilda nefnilega sérstök lögmál. Þar kynnast liðsfélagar og þjálfarar á nýjan hátt. Þegar ég horfi um öxl og rifja upp þær keppnisferðir sem ég fór í, þá stendur upp úr að margir þeirra sem ég ferðaðist með eru á meðal bestu vina minna í dag. Keppnisferðirnar brjóta nefnilega upp hversdagsleikann, þar sem allir hittast bara korteri fyrir æfingu. Þar skapast aðstæður sem framkalla alls kyns tilfinningar og kenna börnum og unglingum að umgangast náungann af virðingu. Alltof margir halda að árangur í íþróttum barna og unglinga sé mældur í sigrum og töpum, bikurum og medalíum. Vissulega er gaman að vinna og auðvitað á að reyna að keppa til sigurs. En vinskapurinn sem verður til og tengslin sem myndast oft til lífstíðar vega mun þyngra en málmurinn í verðlaunagripunum. Foreldrar eiga einfaldlega að horfa til þess hvort börnin séu að læra eitthvað nýtt. Hjálpa þeim að takast á við nýjar aðstæður, hvort sem þær framkalla jákvæðar eða neikvæðar tilfinningar. Þannig fá börnin mest út úr íþróttaiðkun. Þess vegna eru keppnisferðir snilld.Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 1. apríl. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Kjartan Atli Kjartansson Mest lesið Fylgið fór vegna fullveldismáls Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Flokkurinn hans Gunnars Smára? Guðbergur Egill Eyjólfsson Skoðun Er Ísrael ennþá útvalin þjóð Guðs? Ómar Torfason Skoðun Falleinkunn skólakerfis? Helga Þórisdóttir Skoðun Hvers vegna berðu kross? Hrafnhildur Sigurðardóttir Skoðun Sniðgangan á Rapyd slær öll met Björn B. Björnsson Skoðun Hvar er auðlindarentan? Birta Karen Tryggvadóttir Skoðun Hver borgar brúsann? Ingibjörg Isaksen Skoðun Frá Írak til Gaza: Hvað höfum við lært af lygunum og stríðsbröltinu? Helen Ólafsdóttir Skoðun Þannig gerum við þetta? Ísak Ernir Kristinsson Skoðun
Páskunum eyddi ég í Svíþjóð, þar sem 14 og 15 ára drengir sem ég þjálfa kepptu við jafnaldra sína frá öðrum löndum. Líklega flokka ekki margir það sem draumafríið, að sofa í sænskri skólastofu með hópi af hrjótandi unglingum. En þetta eru guttarnir mínir og mér þykir alveg afskaplega vænt um þá. Og gerði þessi væntumþykja það að verkum að ég var ansi spenntur fyrir því að fara út, þegar það var ákveðið. Í keppnisferðum gilda nefnilega sérstök lögmál. Þar kynnast liðsfélagar og þjálfarar á nýjan hátt. Þegar ég horfi um öxl og rifja upp þær keppnisferðir sem ég fór í, þá stendur upp úr að margir þeirra sem ég ferðaðist með eru á meðal bestu vina minna í dag. Keppnisferðirnar brjóta nefnilega upp hversdagsleikann, þar sem allir hittast bara korteri fyrir æfingu. Þar skapast aðstæður sem framkalla alls kyns tilfinningar og kenna börnum og unglingum að umgangast náungann af virðingu. Alltof margir halda að árangur í íþróttum barna og unglinga sé mældur í sigrum og töpum, bikurum og medalíum. Vissulega er gaman að vinna og auðvitað á að reyna að keppa til sigurs. En vinskapurinn sem verður til og tengslin sem myndast oft til lífstíðar vega mun þyngra en málmurinn í verðlaunagripunum. Foreldrar eiga einfaldlega að horfa til þess hvort börnin séu að læra eitthvað nýtt. Hjálpa þeim að takast á við nýjar aðstæður, hvort sem þær framkalla jákvæðar eða neikvæðar tilfinningar. Þannig fá börnin mest út úr íþróttaiðkun. Þess vegna eru keppnisferðir snilld.Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 1. apríl.