Æðruleysi 2016 María Elísabet Bragadóttir skrifar 6. janúar 2016 07:00 Hingað til hafa tímamót einkennst af svæsnum aðskilnaðarótta hjá mér. Kaupi hugmyndir um breytingar treglega. Mér fannst gamla árið fínt og ætti því að vera á varðbergi gagnvart 2016. Engin trygging er fyrir því að leiðin liggi ekki niður á við. Lengi getur vont versnað. Hef auðvitað verið gunga frá fyrstu tíð. Óttaðist allt sem barn. Flugelda, grasorma, ryksugur, afturgöngur og vatnsrennibrautir. Með árunum vitkaðist ég og ótti minn margfaldaðist og dýpkaði. Óttaðist unglinga, svifryksmengun, krabbamein, teflonpönnur, náttúruhamfarir og örbylgjuhitaðan mat. Heyrði því fleygt að það væru eitraðar plastagnir í tannkremi. Skemmst er frá því að segja að nöturleg leikslok verða eflaust ekki umflúin. Hef ævinlega stigið varlega til jarðar því ég veit að tilveran er jarðsprengjusvæði. Hvar svo sem ég drep niður fæti blasa hætturnar við. Nú hefur óttinn hins vegar þrýst mér að endimörkum sínum. Með heimsendaþef í vitunum. Kemst ekki lengra og útiloka því ekki að hin frumstæða hræðsla víki fyrir einhverju öðru. Til dæmis auðmýkt og æðruleysi gagnvart hnignandi siðmenningu og endalokum alls. Áður fyrr hefði ég verið friðlaus af ótta yfir geigvænlegri þróun. Á nálum yfir því að allir flytu hraðbyri sofandi að feigðarósi með engar vekjaraklukkur stilltar. En nú yppi ég öxlum. Dælið svifryki í lungun mín og mokið eitruðu tannkremi í augun á mér! Stingið mér í örbylgjuna þess vegna! Ég teygi mig þá bara í fiðluna. Munda bogann og nýt þess að finna hitann frá eldhafinu verma kinnarnar. Fylgist með logunum sleikja húsveggina og horfi á gervalla borgina brenna. Á meðan sarga ég fiðluna af einhverju sem enginn myndi kalla list en einhver myndi kannski kalla æðruleysi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein María Elísabet Bragadóttir Mest lesið Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson Skoðun Gleymdu að vanda sig Vanda Sigurgeirsdóttir Skoðun Heilbrigðiskerfið í bakkgír Ingibjörg Isaksen Skoðun Skuldin við jörðina: Kolefnisstjórnun skiptir sköpum Nótt Thorberg Skoðun Svikin loforð í leikskólamálum Reykjanesbæjar Gígja Sigríður Guðjónsdóttir Skoðun Rasismi útskýrir stuðning við þjóðarmorð Ingólfur Gíslason Skoðun Þetta eru börnin sem ég hef áhyggjur af í skólakerfinu Rakel Linda Kristjánsdóttir Skoðun Blóðrautt norðanáhlaup Snæbjörn Guðmundsson Skoðun Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Skref aftur á bak fyrir konur með endómetríósu Sigurður Ingi Jóhannsson Skoðun
Hingað til hafa tímamót einkennst af svæsnum aðskilnaðarótta hjá mér. Kaupi hugmyndir um breytingar treglega. Mér fannst gamla árið fínt og ætti því að vera á varðbergi gagnvart 2016. Engin trygging er fyrir því að leiðin liggi ekki niður á við. Lengi getur vont versnað. Hef auðvitað verið gunga frá fyrstu tíð. Óttaðist allt sem barn. Flugelda, grasorma, ryksugur, afturgöngur og vatnsrennibrautir. Með árunum vitkaðist ég og ótti minn margfaldaðist og dýpkaði. Óttaðist unglinga, svifryksmengun, krabbamein, teflonpönnur, náttúruhamfarir og örbylgjuhitaðan mat. Heyrði því fleygt að það væru eitraðar plastagnir í tannkremi. Skemmst er frá því að segja að nöturleg leikslok verða eflaust ekki umflúin. Hef ævinlega stigið varlega til jarðar því ég veit að tilveran er jarðsprengjusvæði. Hvar svo sem ég drep niður fæti blasa hætturnar við. Nú hefur óttinn hins vegar þrýst mér að endimörkum sínum. Með heimsendaþef í vitunum. Kemst ekki lengra og útiloka því ekki að hin frumstæða hræðsla víki fyrir einhverju öðru. Til dæmis auðmýkt og æðruleysi gagnvart hnignandi siðmenningu og endalokum alls. Áður fyrr hefði ég verið friðlaus af ótta yfir geigvænlegri þróun. Á nálum yfir því að allir flytu hraðbyri sofandi að feigðarósi með engar vekjaraklukkur stilltar. En nú yppi ég öxlum. Dælið svifryki í lungun mín og mokið eitruðu tannkremi í augun á mér! Stingið mér í örbylgjuna þess vegna! Ég teygi mig þá bara í fiðluna. Munda bogann og nýt þess að finna hitann frá eldhafinu verma kinnarnar. Fylgist með logunum sleikja húsveggina og horfi á gervalla borgina brenna. Á meðan sarga ég fiðluna af einhverju sem enginn myndi kalla list en einhver myndi kannski kalla æðruleysi.