Þögnin og tónninn sem bjargar lífi

Leikhús

Vegbúar

eftir Kristján Kristjánsson og Jón Gunnar Þórðarson

Flytjandi: Kristján Kristjánsson

Leikstjórn: Jón Gunnar Þórðarson

Leikmynd og búningar: Móeiður Helgadóttir

Lýsing: Magnús Helgi Kristjánsson

Tónlist og útsetningar: KK

Hljóðmynd: Garðar Borgþórsson

Myndvinnsla: Roland Hamilton



Fyrst var þögn og síðan tónn, þögnin tók aftur við en tónninn stelur alltaf augnablikinu og gæðir það lífi. Tónlistar­maðurinn Kristján Kristjánsson, eða KK eins og flestir þekkja hann, flytur sín þekktustu lög í bland við tökulög í Vegbúar sem frumsýnd var síðastliðinn fimmtudag í Borgarleikhúsinu.

KK og Jón Gunnar Þórðarson, sem bæði leikstýrir og kemur að handritinu, skoða líf tónlistarmannsins út frá sambandi hans við þá gítara sem honum hafa áskotnast í gegnum tíðina. Hann rekur sögu sína frá barnæsku þegar hann fékk sinn fyrsta gítar, sem að hans sögn bjargaði lífi hans, og hvernig þessi hljóðfæri endurspegla þróun hans sem tónlistarmanns og manneskju.

Hann talar einnig um áhrifavalda í lífi sínu; drengi sem missa föður sinn og jafnvel móður á unga aldri og vaxa úr grasi og verða tónlistarmenn. Robert Johnson sem seldi sálu sína djöflinum til að geta spilað á gítar eins og engill. Sister Rosetta Tharpe sem hafði ómælan­leg áhrif á tónlist tuttugustu aldarinnar þó að fáir viti endilega hver hún var. John Lennon og Paul McCartney sem umbyltu hinum vestræna menningarheimi og Victor Jara sem umbylti hinum suðræna.

KK hefur þann einstaka hæfileika að fylla þögnina með nærveru sinni, afslappaðri framkomu og einlægni. En KK gleymir sér ekki í sögum af sjálfum sér heldur endurvarpar boðskap þessa tónlistarfólks um mannkærleik og frið. Eftir hlé þyngist leikurinn töluvert þegar frekari áhersla er lögð á hin ýmsu áföll sem KK hefur gengið í gegnum en ávallt er stutt í húmorinn.

Sviðsetningin er kannski fábrotin en virkilega áhrifarík í einfaldleika sínum. Móeiður Helgadóttir sér bæði um búninga og leikmynd. Henni ferst það verkefni vel úr hendi og er öll umgjörð lágstemmd líkt og KK sjálfur. Einnig er lýsing Magnúsar Helga Kristjánssonar falleg, sérstaklega notkun hans á ljóskösturunum, og myndvinnsla Roland Hamilton góð án þess að vera yfirþyrmandi.

Aftur á móti verður að undirstrika þá staðreynd að Vegbúar er ekki leiksýning heldur frekar sviðsetning á frásögnum KK, ekki ósvipað þeirri list sem söngvaskáld stunda. Grunnhugmynd handritsins er góð en framsetningin heldur óöguð og frekar endaslepp þar sem frásögn KK endar mjög snögglega um miðbik tíunda áratugarins.

En tónlistin og flutningur KK var óneitanlega áhrifamikill og stundum virkilega hjartnæmur. Ekki var þurrt auga í húsinu þegar KK söng óðinn til látinnar systur sinnar „When I Think of Angels“ og greinilegt var að áhorfendur voru vel með á nótunum. KK er tónlistarmaður sem hefur snert hjartastrengi ótal margra á sínum langa ferli og Vegbúar er enn ein skrautfjöðrin í hans hatt.

Niðurstaða: Magnaðir tónleikar sem hefðu þurft markvissara handrit.