Hvernig huggar maður sturlaða konu? Lilja Katrín Gunnarsdóttir skrifar 19. desember 2014 07:00 Fyrir ekki svo löngu síðan fékk ég að vita að ég bæri barn undir belti. Sem var satt best að segja mikið áfall. Fyrst var ég ringluð, síðan leið, svo pirruð og þegar ég hélt að hormónarnir mínir gætu ekki farið með mig í hærri, lengri og hraðari rússíbanareið þá varð ég glöð. Mjög glöð. Ég átti nefnilega von á þessu barni með einfaldlega frábærum manni. Ég hlakkaði líka til að upplifa þetta með honum því heil sautján ár eru síðan hann var síðast með ungbarn. Það hlyti svo ótalmargt að hafa breyst á þessum sautján árum. Hér er búið að berjast ötullega fyrir jafnrétti. Feður geta eytt meiri tíma með nýfæddum börnum sínum ef þeir kæra sig um og annað hvert skilnaðarbarn er jafnt hjá báðum foreldrum. Það kom mér því á óvart hvernig fyrstu skoðanirnar eru búnar að vera. Við erum búin að fara í þrjár. Í þeirri fyrstu horfði ljósmóðirin talsvert oftar á mig en hann og voru flestar spurningar tengdar þunguninni miðaðar að mér. Hvernig mér liði. Hvort ég væri hraust. Hvað ég væri þung. Hann var ekki spurður hvernig honum litist á að verða pabbi eftir svona langt hlé. Það skipti greinilega engu máli. Í annarri skoðun var nánast ekki yrt á hann. Í þriðju skoðuninni kom síðan í ljós að nafnið hans var ekki einu sinni inni í kerfinu sem faðir þessa barns. Þá var símanúmerið hans í fyrsta sinn tekið niður. Svona ef ske kynni að eitthvað kæmi upp á. Hann hefur ekki enn verið spurður hvernig honum líði. Hann er samt alveg jafn stressaður og ringlaður og ég. Auðvitað er þetta skrítinn tími fyrir konur. Það breytist ótalmargt. Líkaminn er í einu orði sagt í fokki og geðheilsan dansar á línu sturlunar. En þetta er líka skrítið fyrir karlmenn. Eða vita þeir allir með tölu hvernig á að bregðast við þegar fullorðin kona kemst ekki fram úr rúminu fyrir gráti út af kvöldmatnum sem brann við í fyrradag? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Lilja Katrín Gunnarsdóttir Mest lesið Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson Skoðun Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Gleymdu að vanda sig Vanda Sigurgeirsdóttir Skoðun Þið dirfist að kalla mig fasista og rasista? Davíð Bergmann Skoðun Heilbrigðiskerfið í bakkgír Ingibjörg Isaksen Skoðun Rasismi útskýrir stuðning við þjóðarmorð Ingólfur Gíslason Skoðun Skref aftur á bak fyrir konur með endómetríósu Sigurður Ingi Jóhannsson Skoðun Staða leikskólamála í Reykjanesbæ Guðný Birna Guðmundsdóttir Skoðun Óttumst við það að vera frjálsar manneskjur í frjálsu landi? Arnar Þór Jónsson Skoðun Vindhögg Viðskiptaráðs Finnbjörn A. Hermannsson Skoðun
Fyrir ekki svo löngu síðan fékk ég að vita að ég bæri barn undir belti. Sem var satt best að segja mikið áfall. Fyrst var ég ringluð, síðan leið, svo pirruð og þegar ég hélt að hormónarnir mínir gætu ekki farið með mig í hærri, lengri og hraðari rússíbanareið þá varð ég glöð. Mjög glöð. Ég átti nefnilega von á þessu barni með einfaldlega frábærum manni. Ég hlakkaði líka til að upplifa þetta með honum því heil sautján ár eru síðan hann var síðast með ungbarn. Það hlyti svo ótalmargt að hafa breyst á þessum sautján árum. Hér er búið að berjast ötullega fyrir jafnrétti. Feður geta eytt meiri tíma með nýfæddum börnum sínum ef þeir kæra sig um og annað hvert skilnaðarbarn er jafnt hjá báðum foreldrum. Það kom mér því á óvart hvernig fyrstu skoðanirnar eru búnar að vera. Við erum búin að fara í þrjár. Í þeirri fyrstu horfði ljósmóðirin talsvert oftar á mig en hann og voru flestar spurningar tengdar þunguninni miðaðar að mér. Hvernig mér liði. Hvort ég væri hraust. Hvað ég væri þung. Hann var ekki spurður hvernig honum litist á að verða pabbi eftir svona langt hlé. Það skipti greinilega engu máli. Í annarri skoðun var nánast ekki yrt á hann. Í þriðju skoðuninni kom síðan í ljós að nafnið hans var ekki einu sinni inni í kerfinu sem faðir þessa barns. Þá var símanúmerið hans í fyrsta sinn tekið niður. Svona ef ske kynni að eitthvað kæmi upp á. Hann hefur ekki enn verið spurður hvernig honum líði. Hann er samt alveg jafn stressaður og ringlaður og ég. Auðvitað er þetta skrítinn tími fyrir konur. Það breytist ótalmargt. Líkaminn er í einu orði sagt í fokki og geðheilsan dansar á línu sturlunar. En þetta er líka skrítið fyrir karlmenn. Eða vita þeir allir með tölu hvernig á að bregðast við þegar fullorðin kona kemst ekki fram úr rúminu fyrir gráti út af kvöldmatnum sem brann við í fyrradag?