Óskalag show-manna Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 8. október 2012 06:00 Eitt laugardagskvöld fyrir um það bil ári síðan sat ég ölkátur á barnum Azahara í bænum Priego de Kordóva þegar fagur söngur barst inn um dyrnar frá götunni við glimrandi gítarundirspil, tamborínuslátt, flautuleik og bjölluklingur. Ég stökk út til að bera tónlistarfólkið augum og hlýða á þetta fagra lag sem hljómaði eins rússneskt þjóðlag en textinn var spænskur og kristilegur. Að hljómflutningi loknum kom flautuleikarinn að mér með krukku í hendi og lagði ég auðfús evru í hana en lofsorð í eyru. Hélt ég síðan fjörinu áfram á næsta bar. Eftir dágóða stund heyri ég tónlistarflutninginn aftur og þóttist heppinn að heyra þetta fagra lag á nýjan leik. Síðan þá hafa liðið nógu mörg laugardagskvöld á barnum til þess að ég hafi áttað mig á því að það er ekkert annað lag á dagskrá þessarar sveitar. Um þar síðustu helgi var ég að leysa vandamál heimsins á Azahara þegar þetta rugl glymur í eyrum einn ganginn enn. Mér svelgdist á drykknum af ófögnuði og fór að bölva þessu ómenningarlega hátterni hæfra tónlistarmanna að láta eins og enginn annar söngur hafi verið saminn í mannkynssögunni. En þá fór ég að velta því fyrir mér af hverju þetta síendurtekna lag fór svona í taugarnar á mér. Komst ég þá að því að þetta minnti mig á þá stóru meinsemd sem hrjáir menn sem fylgjast með fjölmiðlum. Það er sama hvort er hér á Spáni eða á Íslandi, alls staðar er linsunni beint að sama fólkinu sem hefur síðan upp sinn síendurtekna söng. Það getur verið taugastrekkjandi að heyra stjórnmálamenn, talsmenn hagsmunasamtaka eða sjálfskipaða talsmenn einhvers málefnis deila þessu langlundargeði með fjölmiðlafólki og hefja upp klingrið í sömu bjöllunum dag eftir dag. Fyrst hélt ég að þetta væri séríslenskt fyrirbæri í smæðinni heima en hef nú skipt um skoðun í mergðinni hér á Spáni. Hér syðra er það reyndar svo að fyrrverandi eiginkonur nautabana hafa skipað sér á þennan síbyljubás. Þær eru reyndar ekki beðnar um lausnir í efnahagslægðinni en vart má sá dagur líða að við heyrum ekki af samneyti þeirra með elskhugum, nú eða nýjum eiginmönnum. Þær segjast alltaf vera ægilega happí. Ég lét þetta rússalag yfir mig ganga í þar síðustu viku meðan ég hugsaði um fréttir dagsins. Svo fór ég að velta því fyrir mér hvort Herbert væri enn þá að syngja Can"t walk away. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Sniðgangan á Rapyd slær öll met Björn B. Björnsson Skoðun Pólitískt hugrekki og pólitískt hugleysi: ólík stefna tveggja systurflokka Birgir Finnsson Skoðun Það þarf ekki að biðjast afsökunar á því að segja satt Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ísland gjaldþrota vegna fatlaðs fólks? Alma Ýr Ingólfsdóttir Skoðun Þjóðin stendur með sjúkraliðum Sandra B. Franks Skoðun Listnám er lífsbjörg – opið bréf til ráðherra mennta, félags og heilbrigðismála, til stuðnings Söngskóla Sigurðar Demetz Dagbjört Andrésdóttir Skoðun Heilbrigðiskerfið þarf stjórnvöld með bein í nefinu Svandís Svavarsdóttir Skoðun Mig langar að byggja heim með frið og umlykja með ást Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun Árið 2023 kemur aldrei aftur Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Trumpistar eru víða Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun
Eitt laugardagskvöld fyrir um það bil ári síðan sat ég ölkátur á barnum Azahara í bænum Priego de Kordóva þegar fagur söngur barst inn um dyrnar frá götunni við glimrandi gítarundirspil, tamborínuslátt, flautuleik og bjölluklingur. Ég stökk út til að bera tónlistarfólkið augum og hlýða á þetta fagra lag sem hljómaði eins rússneskt þjóðlag en textinn var spænskur og kristilegur. Að hljómflutningi loknum kom flautuleikarinn að mér með krukku í hendi og lagði ég auðfús evru í hana en lofsorð í eyru. Hélt ég síðan fjörinu áfram á næsta bar. Eftir dágóða stund heyri ég tónlistarflutninginn aftur og þóttist heppinn að heyra þetta fagra lag á nýjan leik. Síðan þá hafa liðið nógu mörg laugardagskvöld á barnum til þess að ég hafi áttað mig á því að það er ekkert annað lag á dagskrá þessarar sveitar. Um þar síðustu helgi var ég að leysa vandamál heimsins á Azahara þegar þetta rugl glymur í eyrum einn ganginn enn. Mér svelgdist á drykknum af ófögnuði og fór að bölva þessu ómenningarlega hátterni hæfra tónlistarmanna að láta eins og enginn annar söngur hafi verið saminn í mannkynssögunni. En þá fór ég að velta því fyrir mér af hverju þetta síendurtekna lag fór svona í taugarnar á mér. Komst ég þá að því að þetta minnti mig á þá stóru meinsemd sem hrjáir menn sem fylgjast með fjölmiðlum. Það er sama hvort er hér á Spáni eða á Íslandi, alls staðar er linsunni beint að sama fólkinu sem hefur síðan upp sinn síendurtekna söng. Það getur verið taugastrekkjandi að heyra stjórnmálamenn, talsmenn hagsmunasamtaka eða sjálfskipaða talsmenn einhvers málefnis deila þessu langlundargeði með fjölmiðlafólki og hefja upp klingrið í sömu bjöllunum dag eftir dag. Fyrst hélt ég að þetta væri séríslenskt fyrirbæri í smæðinni heima en hef nú skipt um skoðun í mergðinni hér á Spáni. Hér syðra er það reyndar svo að fyrrverandi eiginkonur nautabana hafa skipað sér á þennan síbyljubás. Þær eru reyndar ekki beðnar um lausnir í efnahagslægðinni en vart má sá dagur líða að við heyrum ekki af samneyti þeirra með elskhugum, nú eða nýjum eiginmönnum. Þær segjast alltaf vera ægilega happí. Ég lét þetta rússalag yfir mig ganga í þar síðustu viku meðan ég hugsaði um fréttir dagsins. Svo fór ég að velta því fyrir mér hvort Herbert væri enn þá að syngja Can"t walk away.
Listnám er lífsbjörg – opið bréf til ráðherra mennta, félags og heilbrigðismála, til stuðnings Söngskóla Sigurðar Demetz Dagbjört Andrésdóttir Skoðun
Listnám er lífsbjörg – opið bréf til ráðherra mennta, félags og heilbrigðismála, til stuðnings Söngskóla Sigurðar Demetz Dagbjört Andrésdóttir Skoðun