Brjóst, blóð og barbarismi Haukur Viðar Alfreðsson skrifar 24. ágúst 2011 10:00 Bíó. Conan the Barbarian. Leikstjóri: Marcus Nispel. Aðalhlutverk: Jason Momoa, Rachel Nichols, Stephen Lang, Rose McGowan, Ron Perlman. Fyrsta sagan um villimanninn Conan var prentuð fyrir tæpum 80 árum og síðan hefur hann birst reglulega í bókum, teiknimyndasögum og á hvíta tjaldinu. Margir muna eftir kvikmyndunum tveimur þar sem vöðvabúntið Arnold Schwarzenegger túlkaði þessa vinsælu hetju, en nú eru komnar nýjar hreðjar í loðbrókina. Jason Momoa er ágætur sem Conan. Hann er fimari en forveri hans og virðist hafa sæmilega gaman af þessu. Kvenhetjan er lítið merkileg og illmennið höfum við séð margsinnis áður. Það er þá helst dóttir illmennisins sem nær að vera eftirminnileg, en hún er gríðarlega blóðþyrst og miskunnarlaus. Ofbeldið í myndinni er mikið og ljótt. Að sama skapi gefur það myndinni hressilegan B-myndablæ, þó að stafrænar blóðsletturnar verði þreytandi til lengdar. Conan the Barbarian er klisjukennd og óvönduð. Hún nær þó að vera skemmtileg á köflum og virðist vera að einhverju leyti meðvituð um eigin fáránleika. Byrjunaratriðið er til dæmis drepfyndið, en þar sjáum við dramatískan Ron Perlman skera barnungan gúmmí-Conan úr maga deyjandi móður sinnar í miðjum bardaga. Er atriðið grín? Það hlýtur að vera. Ég hafði hugsað mér að vera rausnarlegur í þágu „bjésins" en í lokakafla myndarinnar fór gamanið heldur að kárna. Lokauppgjörið er óspennandi langavitleysa og afhjúpar handritið endanlega sem þá hrákasmíð sem það er. Niðurstaða: Fyndin mynd og fjörug, ef maður fer heim í hléi. Mest lesið Villi á Benzanum slapp með skrekkinn Lífið Átta ára meðgöngu loksins að ljúka Lífið Skvísaðu þig upp fyrir íslenska sumarið Lífið Wardruna í vanda – þegar dulúðin náði ekki flugi Gagnrýni Herra Hnetusmjör og Sara keyptu draumahúsið Lífið Ungfrú Ísland og Hringir Orfeusar og annað slúður með flest verðlaun á Grímunni Menning Frá Íslandi til stjarnanna Leikjavísir Forsetabörnin loksins komin heim Lífið Pharoahe Monch með De La Soul á Lóu Lífið Ljóð Lomma reyndist vera skáldskapur gervigreindarinnar Menning Fleiri fréttir Wardruna í vanda – þegar dulúðin náði ekki flugi Tom Cruise hrasar á síðasta snúning Messan sem var ekki tímamótaverk – en mig langaði samt til að gráta KK og Sinfó: Clint Eastwood mætti í Eldborg Carmina Burana sem maður vill helst gleyma – hvað fór úrskeiðis í Hörpu? Klækir, prettir og kardínálaklíkur í páfakjöri Sjá meira
Bíó. Conan the Barbarian. Leikstjóri: Marcus Nispel. Aðalhlutverk: Jason Momoa, Rachel Nichols, Stephen Lang, Rose McGowan, Ron Perlman. Fyrsta sagan um villimanninn Conan var prentuð fyrir tæpum 80 árum og síðan hefur hann birst reglulega í bókum, teiknimyndasögum og á hvíta tjaldinu. Margir muna eftir kvikmyndunum tveimur þar sem vöðvabúntið Arnold Schwarzenegger túlkaði þessa vinsælu hetju, en nú eru komnar nýjar hreðjar í loðbrókina. Jason Momoa er ágætur sem Conan. Hann er fimari en forveri hans og virðist hafa sæmilega gaman af þessu. Kvenhetjan er lítið merkileg og illmennið höfum við séð margsinnis áður. Það er þá helst dóttir illmennisins sem nær að vera eftirminnileg, en hún er gríðarlega blóðþyrst og miskunnarlaus. Ofbeldið í myndinni er mikið og ljótt. Að sama skapi gefur það myndinni hressilegan B-myndablæ, þó að stafrænar blóðsletturnar verði þreytandi til lengdar. Conan the Barbarian er klisjukennd og óvönduð. Hún nær þó að vera skemmtileg á köflum og virðist vera að einhverju leyti meðvituð um eigin fáránleika. Byrjunaratriðið er til dæmis drepfyndið, en þar sjáum við dramatískan Ron Perlman skera barnungan gúmmí-Conan úr maga deyjandi móður sinnar í miðjum bardaga. Er atriðið grín? Það hlýtur að vera. Ég hafði hugsað mér að vera rausnarlegur í þágu „bjésins" en í lokakafla myndarinnar fór gamanið heldur að kárna. Lokauppgjörið er óspennandi langavitleysa og afhjúpar handritið endanlega sem þá hrákasmíð sem það er. Niðurstaða: Fyndin mynd og fjörug, ef maður fer heim í hléi.
Mest lesið Villi á Benzanum slapp með skrekkinn Lífið Átta ára meðgöngu loksins að ljúka Lífið Skvísaðu þig upp fyrir íslenska sumarið Lífið Wardruna í vanda – þegar dulúðin náði ekki flugi Gagnrýni Herra Hnetusmjör og Sara keyptu draumahúsið Lífið Ungfrú Ísland og Hringir Orfeusar og annað slúður með flest verðlaun á Grímunni Menning Frá Íslandi til stjarnanna Leikjavísir Forsetabörnin loksins komin heim Lífið Pharoahe Monch með De La Soul á Lóu Lífið Ljóð Lomma reyndist vera skáldskapur gervigreindarinnar Menning Fleiri fréttir Wardruna í vanda – þegar dulúðin náði ekki flugi Tom Cruise hrasar á síðasta snúning Messan sem var ekki tímamótaverk – en mig langaði samt til að gráta KK og Sinfó: Clint Eastwood mætti í Eldborg Carmina Burana sem maður vill helst gleyma – hvað fór úrskeiðis í Hörpu? Klækir, prettir og kardínálaklíkur í páfakjöri Sjá meira