Vörður Karen Dröfn Kjartansdóttir skrifar 22. júlí 2009 00:01 Vörður og gamlar þjóðleiðir þykja mér afar áhugaverð fyrirbæri. Þá á ég við fornar vörður sem einfölduðu forfeðrum okkar för sína um veglaust og viðsjárvert landslag en ekki steinahrúgur sem ferðamenn reisa án nokkurrar ástæðu. Síðarnefndu vörðurnar þykja mér reyndar álíka óspennandi fyrirbæri og mér þykja þær fyrrnefndu heillandi. Þessi fornu samgöngutæki Íslendinga þykja mér reyndar afar vanmetnar gersemar. Hér á landi eru ekki mörg gömul mannvirki en þær sögur sem finna má í landslaginu eru þeim mun fleiri og litríkari. Vörðurnar sýna hvaða leið þótti öruggast að fara og sátt ríkti um að væri greiðfærust og öruggust. Fari maður eftir þeirri leið sem þær liggja getur maður farið í fótspor forfeðranna í bókstaflegum skilningi og aukið skilning sinn á landinu til mikilla muna. Vegna þessa áhuga þótti mér mikið happ að rekast á mann fyrir skemmstu við Keflavík þar sem ég stóð og dáðist að fagurri vörðu. Karlinn sagði þessa vörðu heita Prestavörðu, nefnda eftir séra Sigurði Sívertsen sem þurfti að hafast við hana í ofsaveðri árið 1876. Nokkru seinna gúgglaði ég nafnið og örnefnið og sá að sögunnar hafði verið getið í predikun við Keflavíkurkirkju en þar segir að það hafi orðið klerknum til lífs að halda þar kyrru fyrir og spara orkuna í stað þess að rembast áfram stefnulaust í blindbyl og ófærð. Við frásögnina dæsti ég og sagði, já þessarar sögu er vert að minnast nú; en í námunda við mig var kveikt á sjónvarpi þar sem heyra mátti þingmenn, sem nær allir ofnotuðu orðið vegferð, gera grein fyrir atkvæði sínu um hvort ganga ætti til tvöfaldrar þjóðaratkvæðagreiðslu um Evrópusambandið. Ég sá fyrir mér að hægt væri að ímynda sér staðinn þar sem presturinn leitaði skjóls sem myndlíkingu fyrir skjól sem gæti fengist af Evrópusambandinu, að íslenskir ráðamenn myndu kannski hætta að eigra um stefnulaust. Félagi minn æstist þó allur upp við að heyra þann skilning á sögunni og sagði að það að leggja út í aðildarviðræður nú væri mun líkara því að leggja út í storminn í stað þess að hvílast. Þótti mér sú yfirfærsla á sögunni álíka rétt og mín. Hins vegar varð ég að bæta við að presturinn hefði svo sannarlega ekki komist til byggða hefði hann ákveðið að yfirgefa aldrei aftur staðinn þar sem hann hafðist fyrst við í fárviðrinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson Skoðun Ég og Parkinson – leitin að greiningu og leiðin til betra lífs Guðrún Einarsdóttir Skoðun Þetta unga fólk getur bara haldið kjafti Jón Pétur Zimsen Skoðun Hvers vegna borga foreldrar í Kópavogi mest? Eydís Inga Valsdóttir Skoðun Kveðjum sjálfhverfa og fyrirsjáanlega manninn Halldóra Mogensen Skoðun Þá verður gott að búa á Íslandi Bjarni Karlsson,Jóna Hrönn Bolladóttir Skoðun Er slysahætta í kringum sorpílátið heima hjá þér? Anna Jóna Kjartansdóttir,Pétur Gísli Jónsson Skoðun Aðgengi er lykill að sjálfstæði, þátttöku og virkni Þuríður Harpa Sigurðardóttir Skoðun Betri vegir, fleiri lögreglumenn og hægt að komast í meðferð á sumrin Þórður Snær Júlíusson Skoðun Hefur ekki náð sér á strik síðan Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun
Vörður og gamlar þjóðleiðir þykja mér afar áhugaverð fyrirbæri. Þá á ég við fornar vörður sem einfölduðu forfeðrum okkar för sína um veglaust og viðsjárvert landslag en ekki steinahrúgur sem ferðamenn reisa án nokkurrar ástæðu. Síðarnefndu vörðurnar þykja mér reyndar álíka óspennandi fyrirbæri og mér þykja þær fyrrnefndu heillandi. Þessi fornu samgöngutæki Íslendinga þykja mér reyndar afar vanmetnar gersemar. Hér á landi eru ekki mörg gömul mannvirki en þær sögur sem finna má í landslaginu eru þeim mun fleiri og litríkari. Vörðurnar sýna hvaða leið þótti öruggast að fara og sátt ríkti um að væri greiðfærust og öruggust. Fari maður eftir þeirri leið sem þær liggja getur maður farið í fótspor forfeðranna í bókstaflegum skilningi og aukið skilning sinn á landinu til mikilla muna. Vegna þessa áhuga þótti mér mikið happ að rekast á mann fyrir skemmstu við Keflavík þar sem ég stóð og dáðist að fagurri vörðu. Karlinn sagði þessa vörðu heita Prestavörðu, nefnda eftir séra Sigurði Sívertsen sem þurfti að hafast við hana í ofsaveðri árið 1876. Nokkru seinna gúgglaði ég nafnið og örnefnið og sá að sögunnar hafði verið getið í predikun við Keflavíkurkirkju en þar segir að það hafi orðið klerknum til lífs að halda þar kyrru fyrir og spara orkuna í stað þess að rembast áfram stefnulaust í blindbyl og ófærð. Við frásögnina dæsti ég og sagði, já þessarar sögu er vert að minnast nú; en í námunda við mig var kveikt á sjónvarpi þar sem heyra mátti þingmenn, sem nær allir ofnotuðu orðið vegferð, gera grein fyrir atkvæði sínu um hvort ganga ætti til tvöfaldrar þjóðaratkvæðagreiðslu um Evrópusambandið. Ég sá fyrir mér að hægt væri að ímynda sér staðinn þar sem presturinn leitaði skjóls sem myndlíkingu fyrir skjól sem gæti fengist af Evrópusambandinu, að íslenskir ráðamenn myndu kannski hætta að eigra um stefnulaust. Félagi minn æstist þó allur upp við að heyra þann skilning á sögunni og sagði að það að leggja út í aðildarviðræður nú væri mun líkara því að leggja út í storminn í stað þess að hvílast. Þótti mér sú yfirfærsla á sögunni álíka rétt og mín. Hins vegar varð ég að bæta við að presturinn hefði svo sannarlega ekki komist til byggða hefði hann ákveðið að yfirgefa aldrei aftur staðinn þar sem hann hafðist fyrst við í fárviðrinu.
Er slysahætta í kringum sorpílátið heima hjá þér? Anna Jóna Kjartansdóttir,Pétur Gísli Jónsson Skoðun
Betri vegir, fleiri lögreglumenn og hægt að komast í meðferð á sumrin Þórður Snær Júlíusson Skoðun
Er slysahætta í kringum sorpílátið heima hjá þér? Anna Jóna Kjartansdóttir,Pétur Gísli Jónsson Skoðun
Betri vegir, fleiri lögreglumenn og hægt að komast í meðferð á sumrin Þórður Snær Júlíusson Skoðun