Góðan dag Reykvíkingar 18. ágúst 2007 07:00 Hugmyndin um menningarnótt var innflutt eins og margt annað, reyndar dönsk. Hugmyndin var góð og hún hefur á liðnum árum veitt Reykvíkingum og nærsveitamönnum gleymda vissu sem var þarna undir að þeir búi í borgarsamfélagi, eigi miðbæ, eitthvert hjarta í byggðinni milli holta, mela og hálsa. Við viljum svo oft gleyma því hvernig landið var sem undir borgina fór. Er raunar hollt að rifja það upp - hvernig var þetta land þar sem við reistum okkur borg. Því menningarnótt hefur umfram allt skapað samkennd, fært okkur nær hvert öðru, hún er einn þessara fáu hátíðisdaga sem megna það: Þorláksmessan, gamlárskvöld, fyrsti maí, sautjándinn. Okkur veitir ekki af að eiga daga sem þessa þar sem þúsundir hópast á fáar slóðir í borgarlandinu og við gerum raunar ekkert annað en lalla um og hitta fólk. Því það er að mestu leyti liðin tíð. Bærinn var svo smár að hér hittust allir á daglegri göngu til og frá vinnu. Aldurssamsetning hverfa í nýbyggingu sá til þess að á upphafsárum þeirra voru börnin mörg, gatan og skólinn sá til þess að allir þekktu sína heimamenn. Það var gengið til búða og öll þjónusta var hverfislæg. Það var á þeim árum sem Reykjavík var að breytast í úthverfaborg og um leið að tapa þeirri nálægð sem hafði verið sterkasta einkenni smábæjarins. Farartækjunum fjölgaði, strætisvagninn tapaði fyrir einkabílnum og á endanum sátum við uppi með ameríska úthverfaborg sem heimtar bíla og er fíkill á bensín og viðhald á umferðaræðum. Þetta bara gerðist - ekki vegna þess að við vildum það, ekki vegna þess að við vorum spurð. Nú búum við í borg sem er þannig að við keyrum til að fara í göngutúr, keyrum til að versla í nokkrum búðum sem liggja hver í sínu hverfinu, keyrum í skóla, keyrum til kirkju, keyrum og keyrum. Verst að það er bæði óhollt og dýrt. Og þrátt fyrir fornan lofsöng um bílismann sem frelsistæki þá er ekki til frekara ok á háttu manna. Við verðum að keyra, en þurfum þess í raun ekki. Í dag keyrum við og finnum stæði sem næst miðjunni gömlu. Skipuleggjendur menningarhátíðarinnar hafa góðu heilli stækkað athafnasvæði hátíðahaldanna, út á Granda, suður í Vatnsmýri, alla leið upp á Klambra og út í Laugarnes. Við göngumst undir próf í dag, kvöld og nótt um það að við kunnum að halda fagnað án láta, getum ölvast smánarlaust, mæst með opnu geði og björtum svip. Gerum daginn góðan. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Páll Baldvin Baldvinsson Mest lesið Ofurgróði sjávarútvegs? – Hættið að afvegaleiða! Elliði Vignisson Skoðun „Fáum við einkunn fyrir þetta?“ Hulda Dögg Proppé Skoðun Vorstjarnan hans Gunnars Smára? Guðbergur Egill Eyjólfsson Skoðun Sakar aðra um það sem hún gerir sjálf Sigurjón Þórðarson Skoðun Rafbíllinn er ekki bara umhverfisvænn – hann er líka hagkvæmari Óskar Páll Þorgilsson Skoðun Hrossakjöt, hroki og hleypidómar Kristján Logason Skoðun „Þú verður aldrei nóg“ - Ástæður þess að kerfið bregst innflytjendum Ian McDonald Skoðun Laun kvenna og karla í aðildarfélögum ASÍ og BSRB árið 2024 Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir Skoðun Sjávarútvegur er undirstöðuatvinnuvegur – ekki einangruð tekjulind Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Að byggja upp á Bakka Hjálmar Bogi Hafliðason Skoðun
Hugmyndin um menningarnótt var innflutt eins og margt annað, reyndar dönsk. Hugmyndin var góð og hún hefur á liðnum árum veitt Reykvíkingum og nærsveitamönnum gleymda vissu sem var þarna undir að þeir búi í borgarsamfélagi, eigi miðbæ, eitthvert hjarta í byggðinni milli holta, mela og hálsa. Við viljum svo oft gleyma því hvernig landið var sem undir borgina fór. Er raunar hollt að rifja það upp - hvernig var þetta land þar sem við reistum okkur borg. Því menningarnótt hefur umfram allt skapað samkennd, fært okkur nær hvert öðru, hún er einn þessara fáu hátíðisdaga sem megna það: Þorláksmessan, gamlárskvöld, fyrsti maí, sautjándinn. Okkur veitir ekki af að eiga daga sem þessa þar sem þúsundir hópast á fáar slóðir í borgarlandinu og við gerum raunar ekkert annað en lalla um og hitta fólk. Því það er að mestu leyti liðin tíð. Bærinn var svo smár að hér hittust allir á daglegri göngu til og frá vinnu. Aldurssamsetning hverfa í nýbyggingu sá til þess að á upphafsárum þeirra voru börnin mörg, gatan og skólinn sá til þess að allir þekktu sína heimamenn. Það var gengið til búða og öll þjónusta var hverfislæg. Það var á þeim árum sem Reykjavík var að breytast í úthverfaborg og um leið að tapa þeirri nálægð sem hafði verið sterkasta einkenni smábæjarins. Farartækjunum fjölgaði, strætisvagninn tapaði fyrir einkabílnum og á endanum sátum við uppi með ameríska úthverfaborg sem heimtar bíla og er fíkill á bensín og viðhald á umferðaræðum. Þetta bara gerðist - ekki vegna þess að við vildum það, ekki vegna þess að við vorum spurð. Nú búum við í borg sem er þannig að við keyrum til að fara í göngutúr, keyrum til að versla í nokkrum búðum sem liggja hver í sínu hverfinu, keyrum í skóla, keyrum til kirkju, keyrum og keyrum. Verst að það er bæði óhollt og dýrt. Og þrátt fyrir fornan lofsöng um bílismann sem frelsistæki þá er ekki til frekara ok á háttu manna. Við verðum að keyra, en þurfum þess í raun ekki. Í dag keyrum við og finnum stæði sem næst miðjunni gömlu. Skipuleggjendur menningarhátíðarinnar hafa góðu heilli stækkað athafnasvæði hátíðahaldanna, út á Granda, suður í Vatnsmýri, alla leið upp á Klambra og út í Laugarnes. Við göngumst undir próf í dag, kvöld og nótt um það að við kunnum að halda fagnað án láta, getum ölvast smánarlaust, mæst með opnu geði og björtum svip. Gerum daginn góðan.
Laun kvenna og karla í aðildarfélögum ASÍ og BSRB árið 2024 Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir Skoðun
Sjávarútvegur er undirstöðuatvinnuvegur – ekki einangruð tekjulind Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun
Laun kvenna og karla í aðildarfélögum ASÍ og BSRB árið 2024 Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir Skoðun
Sjávarútvegur er undirstöðuatvinnuvegur – ekki einangruð tekjulind Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun